Powieść znakomita – jak to się mówi – w każdym calu. Ruiz Zafon jest mistrzem gatunkowego konglomeratu. Znaczy to, że każdy znajdzie tu, prędzej czy później, właśnie to, co w literaturze pociąga go najbardziej. Autor udowadnia swój talent pisarski wprowadzając do fabuły i unifikując jednocześnie pluralizm wątków: przygodowy, kryminalny, erotyczny, gotycki. Zdecydowanie dominuje jednak motyw autotematyczny. „Gra Anioła” to powieść o pisaniu powieści, o trudzie z tym związanym, o nadziejach, jakie niosą, czy lepiej powiedzieć, mogłyby nieść słowa zapisane na papierze z myślą o przekazaniu ich innym. „Gra Anioła” uświadamia, że każda książka ma duszę tego, kto ją napisał, przeczytał i tego, kto o niej marzy. Każda książka może mieć zatem wiele żyć, może nieustannie oddychać, być tą, która zdoła przemówić do wielu pokoleń, a więc ponadczasową i uniwersalną, zawsze współczesną. Sadzę, że taką właśnie ma szansę stać się, przez swoją niejednolitą, a tym samym przemawiającą do każdego, wymowę, „Gra Anioła” Carlosa Ruiza Zafona, i kiedyś będzie można zobaczyć jak dumnie „pręży swą pierś” obok „Zbrodni i kary” Dostojewskiego, czy „Mistrza i Małgorzaty” Bułhakowa. Zdecydowanie polecam.

Powieść znakomita – jak to się mówi – w każdym calu. Ruiz Zafon jest mistrzem gatunkowego konglomeratu. Znaczy to, że każdy znajdzie tu, prędzej czy później, właśnie to, co w literaturze pociąga go najbardziej. Autor udowadnia swój talent pisarski wprowadzając do fabuły i unifikując jednocześnie pluralizm wątków: przygodowy, kryminalny, erotyczny, gotycki. Zdecydowanie...