Ależ rozczarowanie! Autorka wzięła schematy, w których czuje się pewnie i najzwyczajniej w świecie przekroczyła pewną niewidzialną granicę, przez co popadła w autoparodię. Książka momentami jest nużąca, przewidywalna, a zakończenie wydaje się być na siłę. To i tak nieźle, że dopiero w siódmym tomie autorka popadła w bezsens... Szkoda, bo "Syrenka" naprawdę mi się podobała. A teraz wiem, że czas na małą przerwę. Ponadto, historia Anny w tym tomie również stworzona została na siłę. Wiadomo, bohaterów nic złego spotkać nie może, a jak już ich coś spotyka, to w ogólnych rozrachunku i tak wszystko jest dobrze. Tak więc nie dość, że postacie stoją w miejscu i rodzą dzieci, to jeszcze sama autorka boi się napisać coś odważnego albo po prostu porzucić Erickę i Patricka i w końcu ruszyć dalej.

PS. Na okładce jest informacja, że to najlepsza książka Camilli. Gdybym był Szwedem, to przestałbym kupować tą gazetę.

PS2. I tylko szkoda, że Mellberg się marnuje.

PS3. Autorko, poproszę książkę ze śledztwami z młodości Mellberga.

Ależ rozczarowanie! Autorka wzięła schematy, w których czuje się pewnie i najzwyczajniej w świecie przekroczyła pewną niewidzialną granicę, przez co popadła w autoparodię. Książka momentami jest nużąca, przewidywalna, a zakończenie wydaje się być na siłę. To i tak nieźle, że dopiero w siódmym tomie autorka popadła w bezsens... Szkoda, bo "Syrenka" naprawdę mi się podobała....