Ta seria jest dla mnie ogromną zagadką, bo do teraz nie wiem, dlaczego nie porzuciłam jej po pierwszym tomie. Oceniłam go na 4 gwiazdki, chociaż i tak ciężko mi stwierdzić, czy aby na pewno zasłużone. Bohaterowie byli niesamowicie schematyczni, nieciekawi, a ich działania były chwilami pozbawione jakiejkolwiek logiki. Dodatkowo autor nachalnie starał się wmówić czytelnikowi, że są przestępcami. I szczerze na to liczyłam. Okazało się jednak, że zostajemy wrzuceni w polityczną rozgrywkę, kiedy to dwóch
złodziei ratuje królestwo, a Sullivan tak dla zasady co jakiś czas wspominał, że robią to tylko dla pieniędzy. Do tego sposób narracji był dla mnie niemożliwie męczący, a wątek chwilami nudny. W kolejnych tomach ulegało to stopniowej poprawie. Nie zmienia to jednak faktu, że autor kocha przerywać
ciekawe rozdziały, które kończą się jakimś emocjonującym momentem, takimi, które nie wnoszą kompletnie nic do fabuły. Po prostu omiatałam je od niechcenia wzrokiem. Warto też podkreślić, że książka opiera się na
intrygach dworskich, licznych tajemnicach. Problem polega na tym, że podczas całej serii pod koniec wyszły tylko dwa wątki, których nie domyśliłam się wcześniej, z czego tylko jeden z nich miał znaczenie. Dla przykładu, w połowie czwartego tomu dowiadujemy się, jak skończy się piąty. Może i było to celowe, ale ze sposobu narracji wywnioskowałam, być może błędnie, że powinnam czuć się zaskoczona. Jeszcze wątek spadkobiercy, który jest tak istotny dla całej fabuły. Można bez problemu dojść do tego, jak będzie wyglądał. Nawet nie ze względu na nasuwane nam przez autora podpowiedzi, a przez ogromną schematyczność. I, szczerze powiedziawszy, przez ten cały czas miałam nadzieję, że jednak zostanie to poprowadzone inaczej. Niestety, zawiodłam się. Ale to już jedynie kwestia gustu. Ostatecznie jednak scena, w której wszystko wyszło na jaw, nie została rozegrana tak źle jak się spodziewałam. I tutaj pojawia się zaleta tych książek. Gdzieś tak od trzeciego, może czwartego tomu Sullivan radzi sobie coraz lepiej ze scenami, które mają budzić w czytelniku jakieś emocje. Wspominałam już o przewidywalności zakończenia piątego tomu. A mimo wszystko urzekło mnie całkowicie. Ostatnia scena, rozgrywająca się na moście, miała dla mnie coś niesamowicie wymownego i ładnego w całej swojej prostocie. Podoba mi się też rozwój bohaterów. A może to rozwój samego autora, który to z każdą częścią coraz lepiej radzi sobie z prowadzeniem swojej opowieści? Jakkolwiek by nie było, mnie to przekonuje. Z każdym tomem działania postaci są coraz bardziej konsekwentne, co czyni je wiarygodnymi. Dowiadujemy się też o przeszłości naszych głównych bohaterów, która też mi się podoba. Ogólnie, chociaż po pierwszym tomie bym się tego nie spodziewała, bohaterowie byli w stanie nadrobić braki w fabule i stać się atutem książki. Nawet nie przeszkadzało mi ukazanie tak częstego motywu duetu nie zawsze szczególnie inteligentnego człowieka, stworzonego do używania broni, jednak posiadającego wielkie serce i przebiegłego złodzieja, który ze względu na swoją przeszłość stał się okropnym bucem. Wydaję mi się jednak, że to co mówię o tych książkach kłóci się z wysoką opinią, jaką wystawiłam. Co prawda te 6 gwiazdek tyczy się tylko ostatniego tomu, ale z każdym jednym moja ocena rosła. Chwyciłam za te książki, spodziewając się przepełnionych zaskakującymi zwrotami akcji powieści łotrzykowskich. Zamiast tego dostałam nieskomplikowane przygodówki w klimacie klasycznej tolkienowskiej fantastyki z masą banalnych rozwiązań i schematów. I tutaj pojawia się pytania, czy to naprawdę aż tak źle? Rzecz w tym, że nie. Książki zostały stworzone, aby dostarczać czystej rozrywki, niewymagającej zbytniego myślenia. I swoje zadanie spełniły znakomicie. Nie licząc pierwszego tomu i może w pewnym stopniu drugiego, czytało się je naprawdę dobrze. Najlepiej świadczy o tym fakt, że całą serię pochłonęłam w niecały tydzień. Polecam tym, którym czasem brakuje prostej literatury, na której mają się po prostu dobrze bawić.

Ta seria jest dla mnie ogromną zagadką, bo do teraz nie wiem, dlaczego nie porzuciłam jej po pierwszym tomie. Oceniłam go na 4 gwiazdki, chociaż i tak ciężko mi stwierdzić, czy aby na pewno zasłużone. Bohaterowie byli niesamowicie schematyczni, nieciekawi, a ich działania były chwilami pozbawione jakiejkolwiek logiki. Dodatkowo autor nachalnie starał się wmówić...