Recenzja zawiera spojlery dot. poprzednich tomów.

Wolicie serie czy jednotomówki? Ja zdecydowanie jestem fanką serii, dzięki którym mogę spędzić więcej czasu z ulubionymi bohaterami. A takie serie jak Kroniki Żelaznego Druida, szybko stają się moimi comfort readami.

Atticus dał słowo, że pomoże zabić Thora boga piorunów i przyszedł czas na to by z danego słowa się wywiązać.
Po przeczytaniu początku tej historii w mojej głowie pojawiło się hasło „autor popłynął”. Nasz spokojny Druid wpada cały na biało do krainy nordyckich bogów, aby ukraść jabłko bogini Idun, w ramach zapłaty za pomoc udzieloną przy pokonaniu Bachantek. Nie dość, że udaje mu się przekabacić i oszukać Ratatoska, strażnika Drzewa Życia, to jeszcze wychodzi cało z potyczek z Nornami, Odynem i Walkiriami i wraca z łupem do domu, a to tylko początek tej przygody.
Atticus wraz z nowymi znajomymi, którzy tak jak Leif, żywią urazę do Thora rusza na właściwie samobójczą misję do Asgardu.

Przygotowując tą recenzję, czytałam też opinie innych czytelników i ku mojemu zaskoczeniu część, która najbardziej mi się podobała, dla większości była najnudniejszym fragmentem fabuły. Każdy z członków wyprawy „na Thora” w ramach bliższego poznania opowiada swoją historię i wyjawia motywy, z powodu których nienawidzi boga piorunów. Dla mnie te historie były wciągające i pozwoliły mi się zbliżyć do grona nowych postaci. Nie ukrywam też, że Thor w tej historii jest prawdziwym dupkiem i nie dziwię się, że tyle osób chce jego śmierci.:). Ten fragment faktycznie uspokaja trochę akcję, ale na pewno nie mogę mu zarzucić, że było nudno.

Sam Atticus trochę dojrzewa do pewnych decyzji i jego lekkoduszne usposobienie delikatnie poważnieje. Nie ma samych śmieszków, pojawiają się kwestie poważne i o trochę głębszym znaczeniu. Co zdecydowanie dodaje waloru tej serii.

Tak jak poprzednio możecie spodziewać się po tej historii dobrego, lekkiego humoru, sporo akcji i bogów jacy tylko istnieją. Ba nawet Jezus wstępuje na małe piwko z naszym druidem. Fanów Oberona jednak muszę zasmucić, bo tym razem jest go dość mało.

Tego, że się dzieje w tym tomie i nie ma czasu na nudę nie da się ukryć. Druid tyle razy obrywa, że to cud, że na koniec jeszcze zipie. Do tego nasz autor zostawia nas w takim momencie, że nie pozostaje nic innego jak brać się za kolejny tom przygód Druida. Ja na pewno tak zrobię.

Chyba standardowo już – Polecam.

Recenzja zawiera spojlery dot. poprzednich tomów.

Wolicie serie czy jednotomówki? Ja zdecydowanie jestem fanką serii, dzięki którym mogę spędzić więcej czasu z ulubionymi bohaterami. A takie serie jak Kroniki Żelaznego Druida, szybko stają się moimi comfort readami.

Atticus dał słowo, że pomoże zabić Thora boga piorunów i przyszedł czas na to by z danego słowa się...

Bardzo ciekawy cykl książek o Druidach i związanych z tym tytułem obwiązkami. Autor stworzył bardzo ciekawy świat, dodał i zaprezentował różnych bogów. Fajne dialogi, interesujące wątki i intrygi, powodują, że cały świat jaki nam się jako ogromny i rozbudowany. Polecam całą serię. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Bardzo ciekawy cykl książek o Druidach i związanych z tym tytułem obwiązkami. Autor stworzył bardzo ciekawy świat, dodał i zaprezentował różnych bogów. Fajne dialogi, interesujące wątki i intrygi, powodują, że cały świat jaki nam się jako ogromny i rozbudowany. Polecam całą serię. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Wreszcie wciągająca seria.

Wreszcie wciągająca seria.

Akcja za akcją plus nowi bogowie! No i ta końcówka!🤯

Akcja za akcją plus nowi bogowie! No i ta końcówka!🤯

Spoko, ale zapychacz w postaci historii życia każdego z uczestników wyprawy na Thora - słaby...

Spoko, ale zapychacz w postaci historii życia każdego z uczestników wyprawy na Thora - słaby...

Trzeci tom Kronik Żelaznego Druida nie zaczyna się dla niego najciekawiej i wcale nie idzie lepiej. Już na samym początku musi dostać się do Asgardu i odwalić brudną robotę, a przy tym coś oczywiście idzie nie tak i Ragnarök się psuje - czy to dobrze czy źle, nie da się określić.

A dalej jest jeszcze ciekawiej - zwykła robota przewodnika przemienia się w krwawą jatkę, w której łzy po twarzy czytelnika płyną na równi z krwią w fabule. Backstory bohaterów drugoplanowych, ukochanego wampirzego prawnika oraz alfy watahy z Tempe wywołują emocję, których nie podejrzewałam, że wywołają. Hearne przywołuje naprawdę ciekawe postacie z wierzeń i mitologii, o których nigdy wcześniej nie słyszałam - bo szkoły przecież nie uczą żadnej innej mitologii niż grecka i rzymska. Ale nie ma co, przyjemnie było spotkać Peruna, co pije wódy za tuzin chłopa.

Trzeci tom Kronik Żelaznego Druida nie zaczyna się dla niego najciekawiej i wcale nie idzie lepiej. Już na samym początku musi dostać się do Asgardu i odwalić brudną robotę, a przy tym coś oczywiście idzie nie tak i Ragnarök się psuje - czy to dobrze czy źle, nie da się określić.

A dalej jest jeszcze ciekawiej - zwykła robota przewodnika przemienia się w krwawą jatkę, w...

Historia rozwija się i robi coraz ciekawsza. W dalszym ciągu mamy do czynienia z lekkim i zabawnym językiem i całkiem niezłą, wartką fabułą.

Historia rozwija się i robi coraz ciekawsza. W dalszym ciągu mamy do czynienia z lekkim i zabawnym językiem i całkiem niezłą, wartką fabułą.

Świetna zabawa i nawiązania z różnych wierzeń na idealnym poziomie przeplatania:)

Świetna zabawa i nawiązania z różnych wierzeń na idealnym poziomie przeplatania:)

Atticus w akcji... w świecie nordyckich bogów.

Atticus w akcji... w świecie nordyckich bogów.

Całkiem mi się podobało. Tematyka tego tomu lepiej się ze mną zgrała niż poprzedniego. Nie mam dużego poczucia humoru, ale był jakiś moment, że się trochę uśmiechnęłam, więc jak na mnie to nieźle.

Całkiem mi się podobało. Tematyka tego tomu lepiej się ze mną zgrała niż poprzedniego. Nie mam dużego poczucia humoru, ale był jakiś moment, że się trochę uśmiechnęłam, więc jak na mnie to nieźle.