Kolejną część przygód Mileny czytałam zaraz po „Pamięci Krwi”, dlatego liczyłam, że nierozwiązane zagadki i pytania bez odpowiedzi z pierwszej części szybko się wyjaśnią. Dodatkowo byłam mocno zachęcona opisem, który już drugi raz okazał się mocno naciąganym kłamstwem. „Ukochany Dorian?” Pokłócili się kiedy sytuacja między nimi stała się w miarę klarowna. „Nie ustępuje na krok?” Dostał polecenie ochrony Mileny. Szło mu kiepsko. „Milena spełniona w tej miłości?” Ściema. No chyba, że przedstawianie w redakcji Darka jako narzeczonego faktycznie świadczy o wielkiej miłości do Doriana.

Milenę czeka inicjacja, trwają wielkie przygotowania, pojawiają się nowe postaci – Mistrz Czyścicieli, Lew, Pola, Dita. Niestety, Inicjacja nie przebiegła pomyślnie – blask Słońca mocno poparzył Milenę, co okazało się starannie zaplanowaną akcją mającą na celu podważenie wszystkich wampirzych marzeń o życiu za dnia. Milena budzi się we Francji, bez gałek ocznych, a jedynym sprzymierzeńcem jest znienawidzony przez nią Otto. Czy uda się jej uniknąć śmierci z rąk Stworzycieli? Kim są Stworzyciele? Jakie powiązanie ma z nimi Dorian?

Milena stara się uporać z tymi pytaniami podczas ucieczki. Sama ucieczka jest bardzo dobrze opisana – czytając ten fragment, czułam się jakby to mi po piętach deptały wampiry pragnące śmierci. Dodatkowo, relacja Milena – Otto zaczyna być coraz bardziej zażyła.

Kiedy już wszystko zmierza ku zakończeniu, wkracza wątek postaci pobocznej – Dity – i przez te ostatnie rozdziały powieści to ona staje się głównym zagrożeniem. Oczywiście, wszystko kończy się pozytywnie, ale…
Właśnie. To „ale”. Mam straszny problem z tą książką. Oczywiście, wszystko trzyma się kupy, zbiega się w jeden punkt. Ale pewne wątki zostały porzucone w środku fabuły i w zasadzie nie wiadomo nic. NIC. Niejasności pomiędzy Dorianem a Mileną? Nie wiadomo nic. Co się stało z gniazdem w Szczecinie? Nic. Co z Darkiem, co z Radkiem? Nie wiadomo.

Mimo że książkę czytało się przyjemnie i pochłonęła mnie tak samo jak poprzednia część, mam pewien niedosyt. Niemniej jednak polecam książkę osobom, które po prostu chcą się zrelaksować.

Kolejną część przygód Mileny czytałam zaraz po „Pamięci Krwi”, dlatego liczyłam, że nierozwiązane zagadki i pytania bez odpowiedzi z pierwszej części szybko się wyjaśnią. Dodatkowo byłam mocno zachęcona opisem, który już drugi raz okazał się mocno naciąganym kłamstwem. „Ukochany Dorian?” Pokłócili się kiedy sytuacja między nimi stała się w miarę klarowna. „Nie ustępuje na...