Doris Lessing w zbiorze opowiadań powraca do kraju dzieciństwa, gdzie Brytyjczycy pokazują, że niezależnie czy chodzi o Indie, Australię czy RPA popełniają te same błędy, zakorzenione w kolonialnej pysze, odnosząc się do rodowitych mieszkańców. Oszczędne w formie, pełne treści studium charakterologiczne i socjologiczne tamtego okresu - jak również lekcja historii społecznej w noblowskiej formie. Wracam do lektury często i gorąco polecam! Zwłaszcza czytelnikom chcącym rozpocząć swoją przygodę z Lessing.

Doris Lessing w zbiorze opowiadań powraca do kraju dzieciństwa, gdzie Brytyjczycy pokazują, że niezależnie czy chodzi o Indie, Australię czy RPA popełniają te same błędy, zakorzenione w kolonialnej pysze, odnosząc się do rodowitych mieszkańców. Oszczędne w formie, pełne treści studium charakterologiczne i socjologiczne tamtego okresu - jak również lekcja historii społecznej...

Lata temu obiecałam sobie, że będę lekceważyć Nagrodę Nobla w literaturze, jak i wszystkich jej zwycięzców. Nie mogłam znieść, że ten mały komunista, zakochany w Fidelu, trochę już szalony Gabriel Garcia Marquez ją dostał, a mój ukochany Llosa nie.

Byłam niewzruszona w moim oburzeniu, więc w końcu Akademia Szwedzka ugięła się i w 2010 roku przyznała Nobla Llosie (a właściwie powinnam powiedzieć Vargasowi albo Vargasowi Llosie).

Z tego to powodu mogę już teraz czytać Doris Lessing.

'Mrowisko' to jedna z jej mniej znanych książek i czyta się to trochę jak prolog do czegoś wielkiego i wspaniałego, co prześwituje czasem między stronami. Jest tyle w tym potencjału, a Lessing drażni się z czytelnikiem racjonując mu swój talent.

Chyba tylko w Polsce można kupić jeszcze 'Mrowisko', bo angielskie wydanie (zwane po prostu 'Five: Short Novels') było chyba ostatnio wznowione gdzieś w latach 60-tych i to bez względu na jej Nobla z 2007 roku.

Nie mam żadnych zarzutów co do Lessing, ale mam kilka do polskiego tłumaczenia. Myślę, że to było stare tłumaczenie, bo pełno było w nim przestarzałych dziwności. Najbardziej chyba denerwowało mnie tłumaczenie imion bohaterów na polski. W starszych książkach często się z tym spotykam, ale na szczęście wydaje się, że teraz tłumacze już od tego odeszli. Tłumaczka Mrowiska stoi jakby jedną nogą w starym, a drugą już w nowym, bo część imion była przetłumaczona, część pozostawiona w oryginale (jak George, czy Rose na przykład),a część zachowana oryginale, ale zapisana fonetycznie po polsku. Nie miało to rąk ani nóg.

Inną dziwnością było usilne używanie przez tłumaczkę zdrobnień w opowiadaniu 'Ta trzecia'. Już na pierwszej stronie mamy mamusię, tatusia, człowieczka, twarzyczkę, a w opowiadaniu nie ma żadnych dzieci. Jestem prawie pewna, że pojawił się też obiadek. Nie wiem skąd wzięły się tłumaczce te zdrobnienia, bo przecież nie z oryginału, bo jak wiadomo angielski jest gramatycznie upośledzony pod względem zdrobnień.

Ale wystarczy już o tłumaczeniu, wróćmy do Lessing. Najmocniejszą stroną tej książki jest niesamowita inteligencja emocjonalna Lessing. Autorka skupia się na niuansach i opisuje je z taką precyzją, że można tylko podziwiać. Nieważne, czy chodzi o nastoletniego Afrykanina z rezerwatu w Południowej Afryce wyruszającego na wielką przygodę w wielkim mieście, czy młodą Angielkę szukającą miłości podczas nalotów na Londyn w czasie drugiej wojny światowej - wszystkie te portrety emocjonalne są głębokie i uderzająco autentyczne.

Lessing porusza takie tematy jak kolonializm, rasizm, feminizm i robi to niebywale sprawnie, chyba dlatego, że skupia się na ludziach, a nie ideach. Nie ma się tego uporczywego uczucia, że autor nam chce coś ważnego społecznie przekazać, że jest to literatura zaangażowana i wpychana nam do gardeł. Lessing zazwyczaj odrzuca wszystkie feministyczne etykietki przyczepiane jej, i pewnie też by się uśmiała z mojego sformułowania 'inteligencja emocjonalna', bo wydaje mi się, że nie dla niej takie różne modne terminy.

Tak czy inaczej, dodaję inne książki Doris do mojej niekończącej się listy książek do przeczytania przed śmiercią, mając nadzieję, że dokonany zostanie jakiś przełom w medycynie umożliwiający mi życie przynajmniej 300 lat, w celu przeczytania tych wszystkich książek.

Lata temu obiecałam sobie, że będę lekceważyć Nagrodę Nobla w literaturze, jak i wszystkich jej zwycięzców. Nie mogłam znieść, że ten mały komunista, zakochany w Fidelu, trochę już szalony Gabriel Garcia Marquez ją dostał, a mój ukochany Llosa nie.

Byłam niewzruszona w moim oburzeniu, więc w końcu Akademia Szwedzka ugięła się i w 2010 roku przyznała Nobla Llosie (a...

Cztery opowiadania zawarte w tej książce, dotyczą Czarnego Lądu i opowiadają: o niespełnionych oczekiwaniach i ambicjach afrykańskich kolonistów; o ich dzieciach, które wychowują się w świecie hipokryzji i narzucanym poczuciu wyższości wobec "czarnej hołoty"; wreszcie o młodym Afrykańczyku, zagubionym w świecie białego człowieka.
Książkę czyta się płynnie. Opowiadania te osadzone są w afrykańskich realiach, jednak mam wrażenie, że w zasadzie ich przesłania są dużo bardziej ogólne i dotyczą relacji kobieta-mężczyzna, mąż-żona, rodzice-dziecko, dziecko-świat.

Cztery opowiadania zawarte w tej książce, dotyczą Czarnego Lądu i opowiadają: o niespełnionych oczekiwaniach i ambicjach afrykańskich kolonistów; o ich dzieciach, które wychowują się w świecie hipokryzji i narzucanym poczuciu wyższości wobec "czarnej hołoty"; wreszcie o młodym Afrykańczyku, zagubionym w świecie białego człowieka.
Książkę czyta się płynnie. Opowiadania te...

Lessing też dostała drugą szansę i całe szczęście, "Znów ta miłość" mnie zawiodła, ale "Mrowisko" podbudowało. Powoli zaczynam rozumieć tego Nobla.

Dużo dobrego zrobiła kolonialna Afryka, która tu też mnie zachwyciła. Afryka z punktu widzenia białych, bo ta bardziej do mnie bardziej trafia. Więc trzy opowiadania tak (a najbardziej "Lobola", którą bardzo czułam, bo mam dużo z Mariny Giles - chociaż nie postawiłabym Afryki wyżej niż Anglię) i jedno brytyjskie właściwie też, chociaż nie rozumiem, skąd się wzięło. Problem miałam z "Głodem", bo przy właściwie udanej akcji bardzo męczył mnie murzyński sposób opowiadania, tak jakby z kraalu pochodził nie tylko Dżabawu, ale też narrator, który swoim językiem w ogóle do mnie nie trafiał i zmęczył tak, że musiałam zrobić przerwę na prawie dwa miesiące.

Był początkowy zachwyt, był spadek w drugiej części, ale Doris Lessing bardzo dobrze kończy i właściwie każde opowiadanie wyciągnęła w zakończeniu. I pozostawia bardzo dobre wrażenie.

Lessing też dostała drugą szansę i całe szczęście, "Znów ta miłość" mnie zawiodła, ale "Mrowisko" podbudowało. Powoli zaczynam rozumieć tego Nobla.

Dużo dobrego zrobiła kolonialna Afryka, która tu też mnie zachwyciła. Afryka z punktu widzenia białych, bo ta bardziej do mnie bardziej trafia. Więc trzy opowiadania tak (a najbardziej "Lobola", którą bardzo czułam, bo mam dużo...

Krytyka kolonialna w literackiej formie jeszcze przed teoretykami i krytykami postkolonialnymi. Bardzo dobrze ujęte w literacką formę problemy właściwe dla dyskursu postkolonialnego. Wyeksponowane wszystkie najważniejsze mechanizmy mentalnego kolonizowania, obracanie się oświeceniowej misji białego człowieka wniwecz (zgodnie z mechanizmem mimikry, odwracającej sens narzucanych rytuałów). Zawsze wolałam europejską część twórczości Lessing, opowiadającej o doświadczeniu, które jest nam bliższe. Ale jej twórczość afrykańska ma poważne walory edukacyjne. Zwłaszcza jeśli czyta się ją wespół z bardziej współczesnymi powieściami postkolonialnymi (np. Coetzeem).

Krytyka kolonialna w literackiej formie jeszcze przed teoretykami i krytykami postkolonialnymi. Bardzo dobrze ujęte w literacką formę problemy właściwe dla dyskursu postkolonialnego. Wyeksponowane wszystkie najważniejsze mechanizmy mentalnego kolonizowania, obracanie się oświeceniowej misji białego człowieka wniwecz (zgodnie z mechanizmem mimikry, odwracającej sens...

Tak,tak i ja miłośnik tanich romansów i krwawych horrorów klasy czasem T,lubię czasem przeczytać coś klasy A.
Oto Mrowisko,książką która sprawiła,że czytanie nabrało jeszcze większego sensu.
Przejmująca historia życia białej rodziny w RPA,wstrząsała mną do głębi.
Ciekawe spojrzenia,na próbę zrobienia z czarnego chłopca-białego elegancika.
Mamy tu też przejmujący opis pracy w kopalni,do tego dochodzi feminizm.
A jak chcecie dowiedzieć się,jaka cześć RPA jest nazywana...Polską.To koniecznie przeczytajcie książkę.

Tak,tak i ja miłośnik tanich romansów i krwawych horrorów klasy czasem T,lubię czasem przeczytać coś klasy A.
Oto Mrowisko,książką która sprawiła,że czytanie nabrało jeszcze większego sensu.
Przejmująca historia życia białej rodziny w RPA,wstrząsała mną do głębi.
Ciekawe spojrzenia,na próbę zrobienia z czarnego chłopca-białego elegancika.
Mamy tu też przejmujący opis pracy...

Każde z opowiadań Doris Lessing nadaje się na ekranizację pełnometrażowego filmu. Rzeczywiście tytułowe Mrowisko - najbardziej. Dlaczego? Bo ma oprócz zajmującej fabuły podłoże ideowe. Chodzi o równouprawnienie i walkę z apartheidem. Takie jest przesłanie książki, ale to nie oznacza, że autorka natrętnie to nam wykłada. Wręcz odwrotnie: trudno się początkowo domyślić, czemu ma służyć splot różnych wydarzeń. Także samo zakończenie nie jest oczywiste. Skupiłam się na jednej, ale w zasadzie to wszystkie historie czyta się z wypiekami na twarzy. Każda ma inny charakter, ale łączy je wspólne miejsce: południowa Afryka. To zdumiewające, jak autorka potrafi oddać klimat i bohaterów tamtego miejsca. I to jednym pociągnięciem pióra, z pozoru w prosty sposób. Jednak to tylko złudzenie. Za każdą postacią czy zdarzeniem stoi pewna prawda, która nie wyłania się od razu, trzeba do niej dotrzeć. A wtedy lektura staje się naprawdę ucztą czytelniczą. Gorąco polecam - to jedna z tych książek, z którą trudno się rozstać.

Każde z opowiadań Doris Lessing nadaje się na ekranizację pełnometrażowego filmu. Rzeczywiście tytułowe Mrowisko - najbardziej. Dlaczego? Bo ma oprócz zajmującej fabuły podłoże ideowe. Chodzi o równouprawnienie i walkę z apartheidem. Takie jest przesłanie książki, ale to nie oznacza, że autorka natrętnie to nam wykłada. Wręcz odwrotnie: trudno się początkowo domyślić, czemu...