Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam ogromny problem z tą książką. Z jednej strony jest to czasami wręcz przytłaczający makabrą portret cierpienia na skutek nie tylko traum z dzieciństwa, ale również własnych mechanizmów obronnych - które z jednej strony mają ponownym traumom zapobiegać, z drugiej amputują nam zmysły pozwalające na odczuwanie świata. O kunszcie autorki świadczy, iż historia nie tylko wciąga w czasie czytania, ale pozostaje z Tobą na długo po zamknięciu okładki.

Z drugiej mam poczucie, że fabularnie książka byłaby dużo lepsza, gdyby zamiast romansu, autorka pozostała przy koncepcji przyjaźni czterech mężczyzn i sportretowała mechanizmy obronne właśnie w tym kontekście.

Pół żartem pół serio. Nie polecam do czytania, gdy nie ma kogoś do kogo można się potem przytulić.

Mam ogromny problem z tą książką. Z jednej strony jest to czasami wręcz przytłaczający makabrą portret cierpienia na skutek nie tylko traum z dzieciństwa, ale również własnych mechanizmów obronnych - które z jednej strony mają ponownym traumom zapobiegać, z drugiej amputują nam zmysły pozwalające na odczuwanie świata. O kunszcie autorki świadczy, iż historia nie tylko...

Nieliniowa fabuła zwierzeń podwójnego agenta w okupowanym Paryżu wciąga w wir wyrzutów sumienia tłumionych opium, alkoholem i zastępczą dobrodusznością wobec obcych. Autor idealnie oddaje słabość i koniunkturalizm ludzkiej natury trudnych czasów. Narrator próbuje usprawiedliwiać swoje działania "czasami", ale czytelnik wie, iż brud sam z siebie nigdy się nie przylepia.

Pasjonujące, nieliniowe, bez zbędnego moralizatorstwa obecnego w polskiej prozie czasów wojny.

Ja miałem dodatkowo to szczęście, iż szerszego kontekstu książce dodała niedawno ukończona przeze mnie lektura książki "Okupowanej Warszawy dzień powszedni", która w sposób naukowy systematyzuje min. postawy wobec hitlerowskiego aparatu terroru. Narrator "Nawrotów nocy" był wśród 5% kolaborantów. Tak niewielu uprzykrzało los tak wielu.

Nieliniowa fabuła zwierzeń podwójnego agenta w okupowanym Paryżu wciąga w wir wyrzutów sumienia tłumionych opium, alkoholem i zastępczą dobrodusznością wobec obcych. Autor idealnie oddaje słabość i koniunkturalizm ludzkiej natury trudnych czasów. Narrator próbuje usprawiedliwiać swoje działania "czasami", ale czytelnik wie, iż brud sam z siebie nigdy się nie...

"Kamienie na szaniec", czy "Miasto 44" dają nam heroiczny obraz Warszawiaków doby hitlerowskiej okupacji. Natomiast jak sam tytuł opracowania Tomasza Szaroty wskazuje, w książce tej znajdziemy częściej grobowo czarną niż szarą codzienność.

Heroizm uczłowieczony jest tutaj danymi o dziennym przydziale kalorii, mozolnym i nieustannym poszukiwaniem przez Warszawiaków źródeł zarobku, czy zaginionych krewnych. Wnioski i konkluzje autora oparte są na oryginalnych badaniach i zestawieniach opracowanych na podstawie prasy zarówno jawnej jak i konspiracyjnej. Dowiemy się jaki repertuar wystawiano w konspiracyjnych teatrach jak również którzy Niemcy uważani byli za dżentelmenów. Prawdziwą perełką są jednak cytowane przez historyka dzienniki, zarówno klasy urzędniczej, czy inteligencji, ale również cudzoziemców, czy przedstawicieli proletariatu.

Pozycja jest ogromnym kompedium wiedzy na temat okresu, który ukształtował postawy ponad półtora miliona Warszawiaków na jeszcze wiele lat po wojnie. W porównaniu do wydań "komunistycznych" opracowanie uzupełnione jest reakcjami społeczeństwa stolicy na wieść o zbrodni w Katyniu. Dla mnie osobiście, książka otwiera zarazem horyzonty na dalsze samodzielne poszukiwania - w bibliografii białych kruków jest co nie miara.

"Kamienie na szaniec", czy "Miasto 44" dają nam heroiczny obraz Warszawiaków doby hitlerowskiej okupacji. Natomiast jak sam tytuł opracowania Tomasza Szaroty wskazuje, w książce tej znajdziemy częściej grobowo czarną niż szarą codzienność.

Heroizm uczłowieczony jest tutaj danymi o dziennym przydziale kalorii, mozolnym i nieustannym poszukiwaniem przez Warszawiaków źródeł...