Henrietta, w południowej Wirginii, to spokojne i ciche miasteczko, którego mieszkańcy cenią sobie harmonię - w przeciwieństwie do mieszkanek spod numeru 300 na Fox Way, gdzie magia i zjawiska paranormalne są na porządku dziennym. Próg, tego pozornie zwyczajnego, jaskrawoniebieskiego domu, każdego miesiąca przekracza, niezliczona ilość nieszczęśliwych kobiet i mężczyzn pragnących usłyszeć, że ich przeznaczeniem jest miłość, albo pieniądze. Bowiem mieszkają tutaj kobiety trudniące się wróżbiarstwem. Najmłodsza z nich, szesnastoletnia Blue, jest jednak wyjątkowa. Mimo że nie posiada żadnego charakterystycznego daru czytania z kart, run, fusów czy jasnowidzenia, to właśnie dzięki niej takie „seansy” są możliwe, bo Blue potrafi wzmacniać zdolności parapsychologiczne innych osób. Poza tą umiejętnością i okrutną klątwą, która na niej ciąży (że jakoby miałaby zabić pocałunkiem chłopaka w którym się zakocha), Blue stara się być normalną nastolatką.
Wszystko diametralnie zmienia się 24 kwietnia, w wigilię św. Marka. Właśnie tej nocy, przykościelny cmentarz odwiedzają dusze ludzi, którzy jeszcze żyją, lecz mają umrzeć w ciągu najbliższych 12 miesięcy. Blue, w przeciwieństwie do swojej matki, nigdy nikogo nie widzi. To się jednak odmienia tego roku, kiedy w zamglonej poświacie, na murku pod kościołem, dostrzega chłopaka z emblematem czarnego kruka na koszulce.

„Kiedy osoba niebędąca medium widzi ducha w wigilię świętego Marka, może to oznaczać tylko dwie rzeczy (…) jest to duch kogoś kogo kochała, albo kogoś, kogo zabiła.” [s. 25]

Krukami określani są uczniowie elitarnej męskiej szkoły – Aglionby Academy. Są nimi m.in.: Gansey, Adam, Ronan i Noah. Ta czwórka to bliscy przyjaciele, różnią się między sobą praktycznie wszystkim począwszy od charakteru, a na statusie materialnym kończąc, ale łączy wspólna obsesja – poszukiwanie tajemniczych linii mocy oraz tytułowego Króla Kruków – Glendowera. Według prastarej legendy ten, kto odnajdzie i obudzi króla, otrzyma wszystko czego zapragnie. Pasja poszukiwań doprowadza ich więc na Fox Way 300…

„Od dziś – pomyślała – nie interesuje mnie przepowiadanie przyszłości. Wolę ją przeżywać.” [s. 223]

I tak łączą się losy Blue i czwórki przyjaciół, lecz każde z nich wchodzi na tę drogę z własnych, głęboko skrywanych, osobistych powodów. Niestety żadne z nich nie do końca zdaje sobie sprawę na co się porywają i jakich wyborów będą musieli dokonać. Wyborów, które rzucą światło dzienne na mroczną i bolesną przeszłość każdego z nastolatków. Jakby tego było mało, gdzieś niedaleko czai się niebezpieczeństwo, bowiem, ktoś już kiedyś prowadził podobne poszukiwania…

Jakie emocje wywołał u mnie ten pierwszy tom?

Zacznę może od bohaterów, mnogość postaci pojawiających się na pierwszych kilkudziesięciu stronach rzeczywiście przytłacza, ale gdy już się przez to przebrnie, to jest tylko lepiej. Na pewno nie są to osobowości nijakie, banalne, czy mdłe. Każdy bohater jest świetnie wykreowany i absolutnie żaden nie jest stworzony na siłę. Każdy z nich coś wnosi, każdy skrywa przeszłość i każdy ma swoje tajemnice, niekiedy bardzo dramatyczne i smutne. Same poszukiwania również są intrygujące i nadal jestem ciekawa co z tego wyniknie. Wątek linii mocy i śpiącego od wieków Glendowera jest bardzo świeży, jak na już mocno "zaschnięty" gatunek fantastyki.

Język powieści jest młodzieżowy, ale nie uproszczony. Czytając, czuje się, że autorka naprawdę przemyślała pomysł i wszystko zmierza w ściśle zdefiniowanym kierunku. Ale język, jak to język, ma swoje lepsze i gorsze chwile, a przy takiej objętości (496 stron) ciężko jest utrzymać jednakowy poziom. Mimo, że niektórych rzeczy potrafiłam się domyśleć z kontekstu, to autorka kilkukrotnie mocno mnie zaskoczyła, a jednym wydarzeniem zupełnie wbiła w fotel i naprawdę - moment ten czytałam z szeroko otwartymi oczami i rozdziawioną buzią.

Fabuła powieści już na samym początku roztacza wokół siebie aurę magii i tajemnicy. Wątek rodziny wróżek, wizji, duchów, przepowiedni i odprawianych rytuałów bardzo przypadł mi do gustu, i to chyba głównie dlatego tak bardzo chciałam doczytać tę książkę do końca. Jestem niemal pewna, że jeżeliby ta historia opowiadała o czymś innym, np. wilkołakach czy wampirach – rzuciłabym książkę daleko w kąt i nie skończyłabym za nic na świecie. Niestety bardzo męczył mnie styl autorki. Przez początkowe kilkadziesiąt stron nie wiedziałam kto, kiedy i co do kogo mówi. Zdecydowanie za często, szczególnie na początku, miałam wrażenie, że nie wiem co czytam. Autorka strasznie skakała z wątku na wątek, gubiłam się. To było irytujące i chyba dlatego czytanie tej powieści zajęło mi tyle czasu.

Poza tym jednym „wielkim” minusem uważam, że pomysł jest świetny i znam siebie na tyle, by powiedzieć, że na pewno sięgnę po kolejne części.

_____________________________________
http://recenzjeami.blogspot.com/2014/02/krol-krukow-maggie-stiefvater.html

Henrietta, w południowej Wirginii, to spokojne i ciche miasteczko, którego mieszkańcy cenią sobie harmonię - w przeciwieństwie do mieszkanek spod numeru 300 na Fox Way, gdzie magia i zjawiska paranormalne są na porządku dziennym. Próg, tego pozornie zwyczajnego, jaskrawoniebieskiego domu, każdego miesiąca przekracza, niezliczona ilość nieszczęśliwych kobiet i mężczyzn...