"W życiu są rzeczy zbyt skomplikowane, by je wyjaśnić w jakimkolwiek języku" - mówi jedna z bohaterek książki.
Trochę to zabawne, bo o takich właśnie rzeczach opowiada Murakami w "Bezbarwnym Tsukuru Tazakim i latach jego pielgrzymstwa" i, trzeba przyznać - wychodzi mu to całkiem dobrze.

Świat głównego bohatera - Tsukuru Tazakiego - oglądamy z perspektywy jego życia wewnętrznego, tłumionych emocji, niedopowiedzianych pragnień i ran, którym nigdy nie dano dość czasu, by mogły się zagoić. Przyglądamy się naprzemiennie jego młodości, dorośleniu i zupełnie już dorosłemu życiu, aby odkryć, że w każdym z tych obszarów jest człowiekiem zupełnie zagubionym. Żyje podłóg sobie tylko znanych schematów, których genezy, sam do końca nie jest w stanie wyjaśnić. Całość układa się w opowieść o odnajdowaniu starych ran i próbie zrozumienia, wyleczenia ich. Opowieść pełną metafor i alegorii.

W młodości Tsukuru spotyka grupę przyjaciół, w którą niemalże wrasta, która staje się jego domem, jego miejscem. Gdy zostaje odtrącony, pozostawiony samemu sobie, "wyrzucony ze statku do morza", jego życie rozpada się na kawałki, a śmierć staje się perspektywą równie bliską co kuszącą.
Zaczyna szukać odpowiedzi w sobie samym, w swojej nijakości, stara się zrozumieć kim jest i jaki, tak na prawdę, jest. Autor szczegółowo opisuje zmiany - psychiczne, fizyczne i duchowe, które każdy, prędzej czy później przejść musi - tutaj jednak ich katalizatorem jest sypiący się świat młodego chłopaka, nie potrafiącego sobie z niczym poradzić.

Rana goi się, zamienia się w bliznę, po wielu latach wchłoniętą przez ciało i zakopaną gdzieś w pamięci - widoczną już tylko na duszy Tsukuru. Niemalże niewidzialna, pozostaje jednak gdzieś w środku, uraża i przeszkadza. I mimo, że od momentu jej zadania minęło już kilkanaście lat, bohater postanawia wydobyć ją na zewnątrz, rozdrapać na nowo i wyleczyć. Rusza więc w podróż do swoich dawno niewidzianych, byłych przyjaciół - najważniejszych ludzi w jego życiu, by dokonać tej zaległej naprawy samego siebie.
Pielgrzymstwo Tazakiego Tsukuru odbywa się w świecie pełnym symbolicznych barw, dźwięków, nawyków, snów i marzeń i... koniec końców realnych spotkań, z którymi bohater zwlekał zdecydowanie za długo.

W książce pojawia się kilka odrębnych nurtów i opowieści, które budzą ciekawość i dopominają się rozwiązania - autor jednak celowo traktuje je po macoszemu - jakby podkreślając to, co w książce jest najważniejsze. Skupia się na wewnętrznym, pełnym barw życiu Bezbarwnego Tsukuru Tazakiego - to ono jest tutaj najważniejsze i cały nurt wydarzeń jest jedynie pretekstem do przedstawienia go.

"Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego pielgrzymstwa" to, w moich oczach, uniwersalna opowieść o ranach, o poznawaniu samego siebie i szukaniu swojego miejsca - o pragnieniu posiadania takiego. Murakami pochyla się nad ranami noszonymi gdzieś tam, najgłębiej i nad bolesnym procesem radzenia sobie z nimi.
Opowieść piękna i poruszająca. W pewnym sensie udaje jej się sięgnąć do tego, co jest "zbyt skomplikowane, by móc to wyjaśnić w jakimkolwiek języku".
Polecam.

"W życiu są rzeczy zbyt skomplikowane, by je wyjaśnić w jakimkolwiek języku" - mówi jedna z bohaterek książki.
Trochę to zabawne, bo o takich właśnie rzeczach opowiada Murakami w "Bezbarwnym Tsukuru Tazakim i latach jego pielgrzymstwa" i, trzeba przyznać - wychodzi mu to całkiem dobrze.

Świat głównego bohatera - Tsukuru Tazakiego - oglądamy z perspektywy jego życia...