Gdyby nie ta sugestywna kiecka,przepraszam suknia na okładce,nigdy bym nie przypuszczała,że będę brodzić po kolana w błocie Bretanii,i przemierzać ten kraj na twardym końskim grzbiecie.
Gdyby mnie ktoś uprzedził,przygotowałbym niektóre części ciała do tego wydarzenia...przestawiłabym zapatrywania na pewne ważne życiowe aspekty...trzymałabym głowę nisko pochyloną i nie odzywała się niepytana.
Myślę,że byłaby ze mnie całkiem niezła buntowniczka tamtych czasów.
Przeciw władzy mężczyzn!
Przeciw uciemiężeniu!
Na przekór temu,że ktoś za mnie decyduje,że mężczyzna,zawsze jakiś mężczyzna wie lepiej co ze mną zrobić.
Byłabym świetną służebnicą świętego Mortaina,gdyby nie jeden mały szkopuł.
Zabijanie na rozkaz.
Posłuszeństwo,bez ani jednego zająknięcia.
W tym Ismae zawsze będzie przede mną lata świetlne.

Kiedy jest się spłodzoną przez boga śmierci,nie należy oczekiwać łatwego życia,zwłaszcza jeśli blizna na twoich plecach jest jak neon,który ogłasza,że nawet najcięższa trucizna nie wypleniła cię z łona twej matki.

Ojciec,który nienawidzi,za to kto cię spłodził.
Matka,która niewiele ma do powiedzenia.
Wioska,której mieszkańcy patrzą na ciebie spod łba.
I mąż,któremu jesteś sprzedana jak ciele na ubój.
Gdyby nie pomoc duchownego,Ismae spłonęłaby na stosie jak jakaś pierwsza lepsza czarownica.

Ale pewni ludzie moją wobec niej inne plany.
Bóg Śmierci ma wobec swej córki inne intencje.

Ismae z piekła i pogardy trafia do raju,w zacisznym klasztorze,otoczonym szarą wodą,spowitym we mgle.
Z zastraszonej i przepraszającej za to,że oddycha dziewczyny,staje się wyszkoloną w zabijaniu na wiele sposobów zabójczynią.
Z poświęceniem dla zakonu i pogardą dla zdrajców i mężczyzn,czeka na dzień próby,który ostatecznie przypieczętuje jej przynależność i posłuszeństwo.
Jednak próba okazuje się gorsza niż można było przypuszczać.
Na łasce prawej ręki księżnej,przenika na dwór,aby tam jako ręka śmierci,nieść sprawiedliwość przeciw zdrajcom stanu i korony.
Między politycznymi potyczkami,z bezsilnością wynikającą z braku sposobności do działania,Ismae wbrew logice i nakazowi,nie wspominając już o danej sobie samej przysiędze,pozwala na odruchy czystej życzliwości.
Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego,gdyby nie fakt,że swoje serce miała oddać Ojcu i zakonowi,a nie podejrzewanemu o zdradę.
Lecz dawni bogowie mają swój plan,i ścieżki ich posłanników nie są czytelne dla ludzkiego oka.

Dziewczyna odporna na trucizny,widząca ludzką duszę ulatującą z ciała,pełna nierozwiniętego ciepła i czułości,wmieszana w dworskie i państwowe intrygi.
Dziewczyna,która jest bronią sama w sobie,dochodząca powoli do wniosku,że właściwa droga,to ta,którą wybrało się samemu.
Płonące stałym światłem uczucie,które przebija tylko powinność i obowiązek wobec kraju.
Córka Śmierci w walce o zachowanie suwerenności,nie tylko Bretanii.


"Posępna litość"to połączenie fantastyki,historycznego romansu i akcji,która nie ustaje ani na chwilę.
Wyraźnym tłem,jest szare,mocne płótno zawiłości politycznej kraju.
Bunt,zdrada namalowane ostrą czarną krechą.
Poobijane losy dziewczyn z zakonu,rozmazane wyraźną linią węgla.
Subtelne,barwne akcenty,to początek pozytywnych relacji i mieniącej się miłości.
A z pomiędzy tych braw wyłania się delikatna,acz stanowcza linia ołówka,kreśląca drogę prawdy i wyboru.
Pomimo mojej awersji do tamtych czasów,do manipulacji,dworskich dygnięć,jak najbardziej jestem za tą pozycją.
Dziewczyna zrodzona z boga śmierci,z kuszą w dłoni,i sztyletami upchanymi w szerokich fałdach sukni,podbiła mnie samą sobą.

Oby każdy z nas zgromadził w sobie tyle siły i determinacji do życia,jak i do podejmowania słusznych i trudnych wyborów.

Gdyby nie ta sugestywna kiecka,przepraszam suknia na okładce,nigdy bym nie przypuszczała,że będę brodzić po kolana w błocie Bretanii,i przemierzać ten kraj na twardym końskim grzbiecie.
Gdyby mnie ktoś uprzedził,przygotowałbym niektóre części ciała do tego wydarzenia...przestawiłabym zapatrywania na pewne ważne życiowe aspekty...trzymałabym głowę nisko pochyloną i nie...