Miałam ochotę na coś japońskiego, a ta książka już od dawna mnie kusiła. Powieść satyryczna poświęcona XIX-wiecznemu japońskiemu społeczeństwu, które ledwie co zachłysnęło się zachodnią kulturą? I której narratorem jest kot? Brzmiało nieźle, a skoro jest to zaliczane do jednych z najważniejszych japońskich dzieł, postanowiłam zobaczyć z czym to się je. I jestem lekko zawiedziona, przede wszystkim dlatego, że wszystko miało absolutnie prześmiewczy charakter, nie zostawiając miejsca na nic poważniejszego. Każdy z bohaterów sportretowanych w tej książce należał do osobliwych dziwaków, brakło mi w tym gronie choć jednej normalnej osoby, dzięki której całość byłaby o wiele lżejsza. Mnogość filozoficznych dysput na kartach tej książki również mnie nieco powaliła - zwłaszcza ostatni rozdział jest pod tym względem ciężki. Zresztą, jeśli już o końcówce mowa, uważam, że samo zakończenie było...hm... niestosowne? Bez sensu? Na siłę? Tak, w sumie trochę wyglądało jak wymuszone, by ładnie klamrą spiąć całość, ale mnie osobiście odrzuciło. Oczywiście jest to książka wartościowa i godna uwagi, ale po prostu liczyłam na więcej... albo raczej na coś trochę innego.

Miałam ochotę na coś japońskiego, a ta książka już od dawna mnie kusiła. Powieść satyryczna poświęcona XIX-wiecznemu japońskiemu społeczeństwu, które ledwie co zachłysnęło się zachodnią kulturą? I której narratorem jest kot? Brzmiało nieźle, a skoro jest to zaliczane do jednych z najważniejszych japońskich dzieł, postanowiłam zobaczyć z czym to się je. I jestem lekko...