Dawno już nie sięgałam po utwory Marii Nurowskiej więc na początku lektury książki „Sergiusz, Czesław, Jadwiga” zastanawiałam się przede wszystkim czy to ja odzwyczaiłam się od stylu pisarki, czy też ta książka jest jakaś inna… Później sama fabuła książki wciągnęła mnie na tyle, że przestałam się zastanawiać.

Książka ma trzy części i troje bohaterów. Narratorka przedstawia nam ich losy i wzajemne powiązania, oddając kolejno głos każdemu z nich. Nie znam twórczości Sergiusza Piaseckiego, nie umiem więc ocenić go jako pisarza. Ale – według obrazu w tej książce – wydaje się być bardzo niesympatycznym człowiekiem. Nie jestem specjalną fanką poezji Czesława Miłosza (choć mam kilka jego ulubionych wierszy), ale tu wydał mi się wręcz odrażający. Jadwiga – obiekt pragnień obydwu mężczyzn – kobieta bezwolna i nijaka, także nie wzbudziła u mnie cieplejszych uczuć. Nie mówię o sympatii, ale nawet współczucia… Nieźle oberwało się też Wańkowiczowi, Andrzejewskiemu czy Iwaszkiewiczowi. Nie wiem, może słusznie...

Bezwzględnie to dobra książka. Zastanawiam się tylko czemu miała służyć. Promowaniu Piaseckiego? Odbrązowieniu Miłosza? Bo jeśli ujawnieniu jakiejś prawdy to wydaje mi się ona mało prawdziwa…

Nie polecam, ale też nie odradzam. O tej książce każdy powinien wyrobić sobie własne zdanie.

Dawno już nie sięgałam po utwory Marii Nurowskiej więc na początku lektury książki „Sergiusz, Czesław, Jadwiga” zastanawiałam się przede wszystkim czy to ja odzwyczaiłam się od stylu pisarki, czy też ta książka jest jakaś inna… Później sama fabuła książki wciągnęła mnie na tyle, że przestałam się zastanawiać.

Książka ma trzy części i troje bohaterów. Narratorka...