W powieści Sajewicza nie odnajdujemy jawnych odniesień do tytułowych "Gwelfów i gibelinów", jednak autor zdaje się sugerować tym samym, że miejscem największych sprzeczności czy sporów jest nie to, co opozycyjne, ale to, co jakoś wspólne. Niezrozumienie widać na przykład na linii Marek - matka, czy chociażby na froncie: Marek - rodzina Andrzeja Zapolskiego. W pierwszym przypadku oczywiście chodzi o więzy krwi, w drugim natomiast wspólnym i przez to budującym napięcie elementem jest postać zmarłego Zapolskiego. Autor przenosi nas - by po chwili nas z niego wyrwać - do świata, gdzie większość z nas nie zaznała większego problemu jak zawalona sesja. Cała powieść jest z resztą skonstruowana ze zręcznych przemieszczeń w czasie. Czego tu nie ma - studenckie życie, to znów jasełka w podstawówce, rekwizyty w postaci starych płyt i plakatów nad łóżkiem, zaprzeszłe historie matki i dziadków, to znów świat, w którym MTV emitowało klipy Jacksona, a po chwili zmakdonaldyzowana teraźniejszość. Co prawda przez chwilę odniosłem wrażenie, że fabuła zmieniła się w telenowelę, bowiem zmarły Zapolski niegdyś był niezłym Casanovą, zrobił dziecko znanej piosenkarce, ta później tragicznie umarła, następnie miał romans z matką Marka (który zakończył się równie tragicznie - kiczowato poruszająca jest scena wielkich łez na ślubnym kobiercu), później ożenił się, ale ciągle korzystał z życia i tylko z oddali słał rodzinie walutę na przeżycie, aby w końcu dość marnie umrzeć (podobno przez nadużywanie masła - jakiż to absurdalny i interesujący pomysł!) i wprawić bliskich w zakłopotanie, ostatecznie pozostawiając im quasitestament na skrawku papieru. Lektura niesie ze sobą sporą dozę goryczy i współczucia bohaterowi - Markowi Łysiakowi - który nie dość, że musi zmagać się z aktualnymi problemami (uczelniana seksafera, była Marka, inwazyjny promotor), to w dodatku próbuje swoim zimnym rozumem i równie chłodnym sercem rozprawić się z faktem, że śmierć matki nie wywołała w nim żadnych emocji. Żałuję, że nie wiadomo jak zakończyły się niektóre wątki, ale widocznie niedopowiedzenie jest - nie wiedzieć czemu - tak mocno eksploatowaną w najnowszej prozie praktyką, która ma (zapewne) uwalniać od moralizatorstwa.

W powieści Sajewicza nie odnajdujemy jawnych odniesień do tytułowych "Gwelfów i gibelinów", jednak autor zdaje się sugerować tym samym, że miejscem największych sprzeczności czy sporów jest nie to, co opozycyjne, ale to, co jakoś wspólne. Niezrozumienie widać na przykład na linii Marek - matka, czy chociażby na froncie: Marek - rodzina Andrzeja Zapolskiego. W pierwszym...