Okładka tej książki była dla mnie bardzo zachęcająca. Opis wydawał się interesujący, zwłaszcza dla osoby zafascynowanej mitologią, jak ja. Wiem, że romanse paranormalne to nie jest wybitna literatura, ale opinie na początku również sugerowały, że ,,Podwieczność" to coś innego, wyróżniającego się. A że odczuwam czasem potrzebę, by zrelaksować się i odpłynąć przy jakimś romansie fantasy, zabrałam się za ,,Podwieczność".

Po śmierci matki i nieporozumieniu z chłopakiem nastoletnia Nikki daje się zwieść przystojnemu gitarzyście o imieniu Cole i udaje się z nim do Podwieczności - miejscu, gdzie zamieszkują ludzie, którzy odkryli tajemnicę wiecznego życia, tacy jak Cole. Nikki staje się jego karmicielką i traci wspomnienia, ale nie może zapomnieć o swoim ukochanym Jacku. W końcu powraca na ziemię. Ma pół roku na pożegnanie się z bliskimi. Jednak uczucie do Jacka powraca, ale na drodze do szczęścia pary staje Cole, który chce przejąć władzę w Podwieczności i uczynić Nikki swoją królową.

Pomysł był ciekawy, wykorzystanie mitologii też się raczej udało, ale mimo to chyba oczekiwałam zbyt wiele po ,,Podwieczności", bo rozczarowałam się. Owszem, lekko się czyta, akcja jest całkiem ciekawa(choć na początku wiało nudą), ale ta historia niczym się nie wyróżnia na tle innych romansów paranomalnych. Bohaterowie byli dla mnie zbyt mało rozwinięci, wątek ojca Nikki czy Jules aż się prosiły o rozwinięcie, główni bohaterowie byli dla mnie jacyś nijacy. Nie zauważyłam u Nikki obiecanej siły i zdecydowania, dla mnie była typową naiwną, wiecznie rozczarowaną bohaterką paranormal romans. Początkowo nie podobał mi się Jack, nie czułam miłości między nim a Nikki, miałam wrażenie, że autorka nie wie, czy robić z niego ideał czy zdradliwego chłopaka. Cole bardziej przypadł mi do gustu, ale mimo wszyscy był egoistą i został przedstawiony w bardzo negatywnym świetle(ale mi zawsze jest żal takich bohaterów).

Na szczęście, potem jest lepiej. Akcja zaczęła się rozkręcać, pojawiły się ciekawe nawiązania i podejścia do mitologii, a poza tym autorka dokonała niemożliwego. Sprawiła, że po ostatniej stronie nie byłam w stanie stwierdzić, z kim powinna być Nikki. Bo Jack ujął mnie swoim poświęceniem i odwagą, ale z kolei Cole ma w sobie coś pociągającego i szkoda mi go. Może wynika to też z tego, że podziwiam miłość i walkę Orfeusza, ale zawsze było mi też żal Hadesa. Podziwiam tą jego miłość do Persefony, taką cierpliwą, bo przecież musiał znosić zdrady żony i zaborczą teściową(która była też jego siostrą). Co we mnie zwycięży? Podziw dla Orfeusza czy współczucie dla Hadesa? Zobaczymy.

Dodam też, że książka ma nietypową formę. Jest pisana z dwóch perspektyw - jednocześnie poznajemy dzieje Nikki po powrocie i retrospekcje z czasów, kiedy poznała Col'a. Może było to oryginalne, ale mnie trochę irytowało, bo kiedy Nikki nawiązywała do tego, co wydarzyło się wcześniej, a jeszcze nie zostało opisane, miałam wrażenie, że czytam drugi tom innej książki.

Zdecydowanie ,,Podwieczność" to jedno z moich większych rozczarowań czytelniczych. Ale mimo to mam nadzieję, że przeczytam następne tomy i okażą się one o wiele lepsze(tak jak było z ,,Niezgodną").

,,Pamiętać jest łatwo. To zapominanie jest prawdziwą sztuką."

Okładka tej książki była dla mnie bardzo zachęcająca. Opis wydawał się interesujący, zwłaszcza dla osoby zafascynowanej mitologią, jak ja. Wiem, że romanse paranormalne to nie jest wybitna literatura, ale opinie na początku również sugerowały, że ,,Podwieczność" to coś innego, wyróżniającego się. A że odczuwam czasem potrzebę, by zrelaksować się i odpłynąć przy jakimś...