Nikki Becket przytłoczona problemami życia codziennego zdecydowała się na zejście z Colem do Podwieczności, jako jego dawczyni. Dziewczyna spędziła tam sto lat, kiedy na powierzchni minęło zaledwie pół roku. Stopniowo zapominała swoich najbliższych i wszystkie wspomnienia, te złe i te dobre. Stała się praktycznie pustą skorupą, ale cały czas łączyła ją cienka nić, a dokładniej twarz pewnego chłopaka, z poprzednim życiem. Właśnie dlatego Nikki zdecydowała się na Powrót…

Brodi Ashton to amerykańska autorka paranormalnych powieści młodzieżowych, w których mity odgrywają znaczącą rolę. Kobieta wychowywała się w domu, w którym mitologia była na porządku dziennym z powodu fascynacji jej rodziców tym tematem. „Podwieczność” to tom otwierający trylogię noszącą ten sam tytuł.

Uwielbiam książki, w których fabuła kręci się wokół zmodyfikowanych mitów. Więc nic dziwnego, że z niecierpliwością oczekiwałam momentu, w którym będę mogła dorwać się do debiutanckiej powieści Brodi Ashton i dam porwać się historii przez nią stworzonej. Muszę powiedzieć, że oczekiwania miałam dosyć spore. Czy „Podwieczność” im sprostała?

Fabuła, jak już wspominałam, opiera się na mitach greckich, które autorka zmodyfikowała i dostosowała do potrzeb swojej historii. Dzięki temu nie jest ona, aż tak bardzo schematyczna, jakby się mogło wydawać w trakcie czytania blurbu. Jednak nie znaczy to także, iż „Podwieczność” jest ich całkowicie pozbawiona. Na szczęście nie psują one frajdy z czytania. Książka wciąga bowiem od samego początku. Każde przekręcanie stron wiąże się z niecierpliwym oczekiwaniem na to, co może się dalej wydarzyć.

Kolejną ciekawostką w książce jest sama Podwieczność, bo właśnie walka o władzę nad tym królestwem stanowi drugie tło całej historii. No i nie można zapomnieć także o samych jej mieszkańcach – Wiecznych, którzy do tej pory nader mnie intrygują. Szczególnie, że autorka nie wiele zdradziła nam na ich temat, tylko to, iż pożywiają się energią i uczuciami innych ludzi, aby móc przeżyć i normalnie funkcjonować.

Akcja przez większość czasu płynie powoli i spokojnie. Wydaje mi się, że ma to duży związek z narracją pierwszoosobową prowadzoną przez główną bohaterkę, która jest dosyć melancholijna. Autorka kilkakrotnie starała się nadać jej nieco żywszy ton, jednak tak samo szybko jak wydarzenia przyspieszały, to tak samo szybko wszystko wracało do poprzedniego stanu rzeczy. Mimo to powieść czyta się naprawdę szybko i przyjemnie.

Podsumowując. „Podwieczność” w większości spełniła pokładane w niej oczekiwania. Oczywiście nie obyło się bez kilku zgrzytów, ale nie popsuły mi one przyjemności z czytania. Dlatego, z czystym sumieniem polecam tę powieść.

Natalia Zdziechowska