Autorka "Kłębka" miała ciekawy pomysł. Zwracają uwagę doskonałe pod względem stylistycznym zdania. Jednak zabrakło tu wiarygodnych realiów. Raczej jest to opowieść o próbie zmiany tożsamości, bez zadbania o realia. Sama tożsamość jest tu bohaterem i niestety stała się ważniejsza od samych bohaterów. Takie mam subiektywne odczucia.

Autorka "Kłębka" miała ciekawy pomysł. Zwracają uwagę doskonałe pod względem stylistycznym zdania. Jednak zabrakło tu wiarygodnych realiów. Raczej jest to opowieść o próbie zmiany tożsamości, bez zadbania o realia. Sama tożsamość jest tu bohaterem i niestety stała się ważniejsza od samych bohaterów. Takie mam subiektywne odczucia.

Czy można uciec od przeszłości i przyszłości? Czy można od tak, z miejsca porzucić swoje dziedzictwo i tożsamość? Większość z nas nie wyobraża sobie być kimś innym, niż w tym momencie jest. Jednakże czasami pojawiają się takie myśli „chciałabym/chciałbym być kimś innym” lecz nic w tym kierunku się nie robi. Żyjemy dalej, nie przejmując się zbytnio tym, co za nami, ale z większą uwagą czekamy na to, co niesie ze sobą przyszłość.
Kłębek Aleksandry Suski przedstawia nam historię pewnej kobiety, która postanawia skreślić swoje dotychczasowe życie, stając się Anną, oraz losy obcej dla jej rodziny, do której przez przypadek zaprowadził ją los.
Pierwsze nasuwające się pytanie, to dlaczego opuściła swoje miejsce? Dlaczego zmieniła swoją tożsamość i wyruszyła w świat? Niestety tego autorka nie zdradza czytelnikowi, tak jakby ten element nie był istotny w przesłaniu całego tekstu. I w pewnym sensie nie jest, a to od momentu znalezienia przedawnionego ogłoszenia o wynajmie domu w gazecie, otrzymanej w przydworcowym bufecie. Bohaterka udaje się w tamto miejsce sądząc, że to będzie początek jej nowego życia. I rzeczywiście tak się początkowo staje. Omyłkowo przeistacza się w Zofię i stopniowo odkrywa tajemnice nie tylko ukryte we wnętrzu domu, ale również i rodziny, do której należało to mieszkanie. Kłamstwa, miłość, fascynacje, tragedie przeplatają się w zapisanej przeszłości domu. Każdy dźwięk, przedmiot, ściany szepcą tajemnice, które powinny zostać w rodzinie. Cała ta sytuacja sprawia, że Anna-Zofia staje się intruzem w intymnym świecie - w sztuce teatralnej, bez głównych bohaterów, którzy dawno już zeszli ze sceny. A ona ogląda tylko stare plakaty i postery ze sztuki, starając się w ten sposób z pamięci odtwarzać tę sztukę od nowa – na której nie była i nigdy nie będzie. Na podstawie materiałów i wszystkiego, co pozostało próbuje wcielić się w swoją, nową rolę i tym samym ciągnąć zakończone przedstawienie. Jednak kłamstwa zaczynają blednąć i tracić na swojej wiarygodności. Można powiedzieć, że losy tejże rodziny, zamiast przedstawienia przeistaczają się w nauczkę na przyszłość dla Anny-Zofii i w pewnym momencie odkrywa bezsens swojej decyzji o ucieczce od przeszłości. A w tym postanowieniu jeszcze mocniej utwierdza ją bezpośrednia konfrontacja z prawdziwą Zofią i jej matką.
Kłębek wbrew pozorom nie jest lekturą lekką. Jak na objętość książki – 119 stron, czyta się ją dość długo. Jednakże język jest bardzo plastyczny, dzięki któremu czytelnik nie ma problemu z wizualizacją tego, co aktualnie dzieje się w opowieści. Na pewno to historia z przesłaniem, a mianowicie, że od przeszłości się nie ucieknie. Możesz się jej wyrzec, ale i tak do niej powrócisz. Bo ona stanowi część całego twojego życia. Dzięki niej jesteś kimś, a nie nikim.
Ciekawa lektura, choć niekiedy nudnawa. Akcji niewiele, jednakże cała historia zapada w pamięć.

I na koniec garść cytatów:

„Cóż, droga do nieba nie może być zbyt łatwa. Inaczej niebiosa byłyby przepełnione. Taka naturalna selekcja”*

„Człowiek potrafi być znawcą tylko w tej dziedzinie, która nie dotyka jego doświadczeń bezpośrednio. Tylko co to za znawca, który nie wie, czym tak naprawdę się zajmuje? Paradoks, nie sądzicie państwo?”**

„Wiedziała, że zabierając stąd cokolwiek, nawet najmniejszy drobiazg, stanie się niewolnikiem swojej przeszłości”***

„Żyła przeszłością jak większość ludzi w podeszłym wieku, a także życiem innych ludzi”****

___
*s. 68
**s. 15
***s. 5
****s. 29

[http://dzosefinn.blogspot.com/2013/05/suska-aleksandra-kebek.html]

Czy można uciec od przeszłości i przyszłości? Czy można od tak, z miejsca porzucić swoje dziedzictwo i tożsamość? Większość z nas nie wyobraża sobie być kimś innym, niż w tym momencie jest. Jednakże czasami pojawiają się takie myśli „chciałabym/chciałbym być kimś innym” lecz nic w tym kierunku się nie robi. Żyjemy dalej, nie przejmując się zbytnio tym, co za nami, ale z...

Dziwna jest to opowieść, od pierwszej strony spotykamy się z zagadką. Poznajemy kobietą,która bez wiadomych dla nas przyczyn postanawia odciąć się od dotychczasowego życia. Kupuje bilet i wyrusza w podróż, dokąd sama jeszcze nie wie. Budzi swym wyglądem zainteresowanie okolicznej społeczności. Włosy niedbale ostrzyżone, ubrania założone na lewą stronę oraz brak obuwia. Dla niej to nie ma znaczenia, wygląd jest mało istotny.Z chęcią zmieniłaby twarz, niestety nie ma takie możliwości.
Postanawia nadać sobie nową tożsamość, począwszy od imienia, na drzewie genealogicznym kończąc. Anna, bo tak się "przechrzciła" kobieta, zastanawia się w jaki sposób wykreować nową siebie. Pomaga jej w tym współpasażerka z przedziału starsza pani, którą nazwie babcią, w końcu geny nie są najważniejsze.
Babcia jest intrygującą staruszką, poprzez opowieści z przeszłości stara się uzmysłowić Ani,że jej zachowanie jest ucieczką przed nią samą. Lecz kobieta nie chce wracać do przeszłości nawet we własnych myślach, zdecydowanie ma się od nich odciąć, dlatego w celu zaczerpnięcia powietrza udaje się do przedziału kawiarnianego. Poznaje konduktora, który bardzo osobiście podejdzie do problemu braku obuwia pasażerki, a wszystko przez nadepnięcie na bosą stopę. Podaruje jej znalezione wcześniej buty, czym wzbudzi ciepłe uczucia Anny. Przez ten epizod mężczyzna dostanie się na drzewo przodków jako ojciec.Zanim zakończy się trasa nasza bohaterka pozna siostrę oraz, znajdzie pod siedzeniem zdjęcie dziadka, męża starszej Pani, nazwanej babcią.

Każda wyprawa ma kiedyś koniec, w tym przypadku również tak było, Ania wysiada w nieznanym dla siebie miasteczku, przypadkiem w okolicznej gazecie znajduje ogłoszenie wynajmu domu.
Dom jest dwupiętrowy, w dobrym stanie,właścicielem jest młodzieniec,który po zapoznaniu, udziela niezbędnych informacji po czym wyjeżdża. Lokatorka zaczyna zwiedzać pomieszczenia i nagle dostrzega portret kobiety, łudzącą podobnej do niej samej. Kim jest owa postać? Czy ma coś wspólnego z nowo przybyłą Anną?

Na wstępie napisałam,że jest to dziwna opowieść. Niesamowicie nietypowa, chyba do tej pory nie miałam styczności z taką formą opisu. Poznajemy specyficzną kobietę, starającą zatrzeć wszystkie wspomnienia, dlaczego?
Nikt nam tego nie wyjaśnia na pierwszych stronach,dlatego w celu uzyskania odpowiedzi zagłębiłam się w lekturze, jest wciągająca, opisywane uczucia bohaterki, dawały wiele do myślenia. Nie można powiedzieć,że ta książka jest prosta, bo tak nie jest. Potrzebuje wnikliwej analizy postaci.
Zostało wiele spraw dla mnie nie zrozumiałych, nie otrzymałam odpowiedzi na kilka pytań.
Być może autorka celowo tak skonstruowała całość. Muszę przyznać,że jest to interesująca lektura.

Dziwna jest to opowieść, od pierwszej strony spotykamy się z zagadką. Poznajemy kobietą,która bez wiadomych dla nas przyczyn postanawia odciąć się od dotychczasowego życia. Kupuje bilet i wyrusza w podróż, dokąd sama jeszcze nie wie. Budzi swym wyglądem zainteresowanie okolicznej społeczności. Włosy niedbale ostrzyżone, ubrania założone na lewą stronę oraz brak obuwia. Dla...