Słaba kontynuacja przygód Tarzana. Denerwują żenujące zbiegi okoliczności, które nie przystoją nawet powieściom dla młodzieży, a świadczą o braku kreatywności lub po prostu lenistwie autora. Sam Tarzan za bardzo się ucywilizował i swoim działaniem i za mało przypomina starego poczciwego pół człowieka, pół małpę.

Słaba kontynuacja przygód Tarzana. Denerwują żenujące zbiegi okoliczności, które nie przystoją nawet powieściom dla młodzieży, a świadczą o braku kreatywności lub po prostu lenistwie autora. Sam Tarzan za bardzo się ucywilizował i swoim działaniem i za mało przypomina starego poczciwego pół człowieka, pół małpę.

Potwornie się wynudziłem. Druga odsłona przygód słynnego człowieka wychowanego przez małpy cechuje się przede wszystkim fabułą osadzoną tak mocno w edwardiańskich stereotypach, że aż zęby bolą. Tarzan traci całą swoją niezwykłość i charyzmę, gdy musi działać w USA lub Europie, broniąc czci i honoru jakiejś rosyjskiej żony francuskiego dygnitarza. A powrót na tzw. Czarny Ląd obfituje w schematyczno-kolonialne podejście do tubylców, którzy albo są niesamowicie głupi, albo krwiożerczo przebiegli. A zazwyczaj są i tym, i tym - tylko naprzemiennie.

Potwornie się wynudziłem. Druga odsłona przygód słynnego człowieka wychowanego przez małpy cechuje się przede wszystkim fabułą osadzoną tak mocno w edwardiańskich stereotypach, że aż zęby bolą. Tarzan traci całą swoją niezwykłość i charyzmę, gdy musi działać w USA lub Europie, broniąc czci i honoru jakiejś rosyjskiej żony francuskiego dygnitarza. A powrót na tzw. Czarny Ląd...

Czym dalej w las, tym lepiej. Dosłownie. Tarzan przebywa tym razem odwrotną drogę niż w części pierwszej - od człowieka cywilizowanego, poprzez dowódcę dzikiego plemienia, na królu małp kończąc. Im bardziej zbliża się do swoich zwierzęcych korzeni, tym bardziej akcja staje się wartka i brutalna. Miejscami czuć klimat niczym z barbarzyńskich opowiadań Roberta E. Howard'a (ewentualna inspiracja musiała płynąć jednak w drugą stronę, bo przecież Teksańczyk w momencie debiutu Tarzana miał dopiero 6 lat). Ogólnie bardzo udana kontynuacja. Po zakończeniu można odnieść wrażenie, że historia zatoczyła koło, ale przecież to dopiero początek długiego, firmowego cyklu Burroughs'a.

Czym dalej w las, tym lepiej. Dosłownie. Tarzan przebywa tym razem odwrotną drogę niż w części pierwszej - od człowieka cywilizowanego, poprzez dowódcę dzikiego plemienia, na królu małp kończąc. Im bardziej zbliża się do swoich zwierzęcych korzeni, tym bardziej akcja staje się wartka i brutalna. Miejscami czuć klimat niczym z barbarzyńskich opowiadań Roberta E. Howard'a...

Początek troszkę nudny i miałem pewne obawy, ale na szczęście szybko narosła akcja i Tarzan rozpoczął kolejne przygody podróżując i walcząc o życie swoje i bliskich mu osób, dodatkowo zmagając się z podstępem i złem świata cywilizowanego.
Brakło mi tylko dokładnych opisów co do wyglądu osób, które poznawał, przez co samemu trzeba było wypełniać tą pustkę własnym wyobrażeniem niektórych z tych ludzi na jakich napotkał. Troszkę to rozpraszało i dało się zauważyć ten minus.

Ogólnie porównywalna do pierwszej części, nawet w pewnych rozdziałach lepsza. Dlatego zachęcam wszystkich którym podobał się "Tarzan wśród małp" :)

Początek troszkę nudny i miałem pewne obawy, ale na szczęście szybko narosła akcja i Tarzan rozpoczął kolejne przygody podróżując i walcząc o życie swoje i bliskich mu osób, dodatkowo zmagając się z podstępem i złem świata cywilizowanego.
Brakło mi tylko dokładnych opisów co do wyglądu osób, które poznawał, przez co samemu trzeba było wypełniać tą pustkę własnym...