Skrywający szyfr do wiedzy tajemnej obraz, o którym nie wiadomo, czy w ogóle istnieje, staje się pomostem między dwiema kobietami. Jedna w czasach współczesnych na prośbę bogatego narzeczonego na podstawie strzępek informacji rozpoczyna śledztwo mające na celu wytropienie „Astrologa”, druga w okupowanym przez Niemców Paryżu ukrywa się przed poszukującym jej majorem SS, który na rozkaz Himmlera ma zdobyć obraz Giorgionego dla Hitlera. W tle działania francuskiego ruchu oporu, grabież dzieł sztuki przez hitlerowców, tajemnicza organizacja PosenGeist i miłość wbrew czasom i okolicznościom.

Carla Montero snuje swoją opowieść dwutorowo. W pierwszoosobowej narracji prowadzony jest wątek Any García-Brest. Wraz z panią doktor możemy odkrywać zawiłe losy Sarah Bauer i jej rodziny, i próbować ustalić, czy faktycznie istniał obraz, który w opinii Hitlera mógł pomóc zdobyć władzę nad światem. Jednak akurat ta część książki moim zdaniem jest dość nierówna, głównie przez chimeryczną i histeryczną Anę, której uzależnienie od apodyktycznego narzeczonego Konrada po prostu irytowało mnie. Współpraca Any z doktorem Arnoux, ich mozolne poszukiwania i pokonywanie coraz to nowych trudności naprawdę mnie zaciekawiło. Ale ta głupiutka Ana, która „umrze, jeśli Konrad przestanie ją kochać…” i dlatego pozwala, żeby facet traktował ją jak bezwolną lalkę…no trudno mi było poczuć cień sympatii do tej bohaterki.

Inaczej miała się sprawa z wątkiem Sarah Bauer. Autorka zastosowała tutaj narrację trzecioosobową, więc wszelkie rozterki dziewczyny były znacznie mniej denerwujące. Inna sprawa, że dwudziestoletnia Żydówka musi szybko dorosnąć i nauczyć samodzielności, jeśli chce przeżyć. Żadne europejskie miasto nie było bezpiecznym miejscem dla osób pochodzenia żydowskiego w czasie II wojny światowej. A Sarah, ze względu na powiązania z „Astrologiem” była intensywnie poszukiwana przez Georga von Bergheima i gestapo. Interesująca jest tu zwłaszcza postać majora SS, który jest rozdarty między obowiązkami żołnierza i „dobrego Niemca”, a tym, co mówi mu poczucie przyzwoitości i serce. Świetnie czytało mi się te paryskie, wojenne rozdziały. Ciekawe było także to, że wątek współczesny i historyczny rozwijały się poniekąd równolegle i uzupełniały nawzajem.

Zakończenie powieści jest wisienką na torcie – autorka zgrabnie wszystkie poplątane wątki przerzuciła jakby na prawą stronę ukazując naprawdę ciekawy wzór tkanej przez siebie opowieści-kobierca. I choć nie jestem zachwycona, to jednak pozostaję pod silnym wrażeniem „Szmaragdowej tablicy” i szczerze polecam tę powieść.

Skrywający szyfr do wiedzy tajemnej obraz, o którym nie wiadomo, czy w ogóle istnieje, staje się pomostem między dwiema kobietami. Jedna w czasach współczesnych na prośbę bogatego narzeczonego na podstawie strzępek informacji rozpoczyna śledztwo mające na celu wytropienie „Astrologa”, druga w okupowanym przez Niemców Paryżu ukrywa się przed poszukującym jej majorem SS,...