Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby twórczość Sacksa zacząć poznawać od „Przebudzeń”, kiedy trzy inne tytuły uśmiechają się do mnie z domowej półki. Ale stało się i – niestety – żałuję mocno.
Oglądałem wstrząsający film fabularny z Robertem De Niro z 1990 roku, który powstał na kanwie książki. To rzadkość, żeby film fabularny powstał… nawet nie na podstawie popularnonaukowego, ale praktycznie naukowego tekstu. Niestety o samej książce nie mogę wypowiedzieć się w superlatywach. Owszem, tematyka jest frapująca, przed czytelnikiem stawia liczne pytania dotyczące kondycji ludzkiego umysłu, etyki, filozofii… Jest jednak suchym, klinicznym zapisem faktów. Praktycznie brakuje jakiegokolwiek wprowadzenia, które pomogłoby niewtajemniczonemu czytelnikowi przebrnąć przez tekst właściwy. Niemal połowa to zapis kliniczny historii pacjentów z chorobą Parkinsona i ich skutków podawania im l-dopy. Tekst naszpikowany jest neurologicznym żargonem, co nawet dla osób, dla których terminologia medyczna nie jest obca, może sprawiać spore kłopoty w lekturze. Podejrzewam też, że na końcowy efekt spory wpływ miało również to, że autor wielokrotnie przy nowych wydaniach (oryginalnych) tekst przeredagowywał. Nie wpłynęło to pozytywnie na płynność wywodu. Trudno z resztą tutaj mówić o jakiejś narracji. Sacks pisał „Przebudzenia” przede wszystkim dla lekarzy i to lekarzy zajmujących się chorobami neurodegradacyjnymi, a nie dla laików. Szczerze mówiąc, gdybym faktycznie był zainteresowany chorobą Parkinsona, wolałbym zapoznać się z jakimś dobrym podręcznikiem medycznym o neuropatologii. U Sacksa dużo jest obserwacji pacjentów, ale praktycznie nie ma nic na temat mechanizmu działania dopaminy, mechanizmów biochemicznych i neurologicznych na które działa l-dopa. Dużo „co” , ale mało „dlaczego” i w „jaki sposób”, czego oczekiwałbym po dobrej książce popularnonaukowej. Gdybym nie przeglądał innych tytułów autora, lektura „Przebudzeń” odstraszyła by mnie od Sacksa na zawsze. Doceniam więc doniosłość obserwacji lekarskich i osiągnięcia, jakie Sacks poczynił, niewątpliwie książka w swojej kategorii może być uznana za wybitną czy doniosłą, ale jej lektura, niezależnie od powagi czy drastyczności tematu, powinna sprawiać pewną przyjemność przy lekturze. W moim przypadku lektura była zdecydowanie męcząca.
Tylko dla bardzo wytrwałych i ambitnych!

Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby twórczość Sacksa zacząć poznawać od „Przebudzeń”, kiedy trzy inne tytuły uśmiechają się do mnie z domowej półki. Ale stało się i – niestety – żałuję mocno.
Oglądałem wstrząsający film fabularny z Robertem De Niro z 1990 roku, który powstał na kanwie książki. To rzadkość, żeby film fabularny powstał… nawet nie na podstawie...