Książki na podstawie gier pojawiają się coraz częściej, zmuszając zatwardziałych graczy do oderwania oczu od monitorów i powrotu do tak prymitywnej rozrywki jak tradycyjna lektura. To dobrze. Coraz częściej takie tytuły to nie tylko komercyjne gnioty, ale też wartościowe, ciekawe pozycje nie tylko dla fanów gry, na której bazują. Też dobrze. Jednak, jeśli nie jesteście zapalonymi fanami danej gry, a zabieracie się za jeden z takich tytułów, upewnijcie się, że macie chociaż blade pojęcie o wirtualnym pierwowzorze.

Jako kompletny ignorant w dziedzinie osiągnięć przemysłu gier komputerowych z ostatnich lat, moja wiedza na temat serii Crysis ograniczała się dotąd do świadomości, że coś takiego istnieje. Lekturę „Crysis: Eskalacja” traktowałem więc jako eksperyment pod tytułem „jak tego typu tytuł trafi do kompletnie zielonego odbiorcy”.

„Crysis: Eskalacja” to zbiór luźno powiązanych historii o kilku postaciach znanych (podobno) z gry - Psycho, Proroku i innych. W zdecydowanej większości to dość typowe opowiadania wojenne ukierunkowane na niezniszczalnych - z racji posiadanych nieziemskich technologii - superbohaterów. Poziom kolejnych opowiadań zdaje się trochę nierówny - jedne są ciekawsze, inne trochę słabsze, przydługie lub nawet męczące (wewnętrzna walka Proroka z Alcatrazem jest po prostu wyniszczająca... dla czytelnika), ale mimo wszystko można powiedzieć, że wyszło całkiem udanie. Fabuła bywa zaskakująca i interesująca, styl autora jest raczej prosty, ale dobrze komponuje się z całością.

Tym, co bije po oczach „zielonego w świecie Crysisa” jest kompletny brak porządku chronologicznego pośród poszczególnych historii. Opowiadania zostały przemieszane bez jakiegokolwiek ładu, autor skacze w czasie nawet o kilkanaście lat w przód i tył. Zaburza to swobodny odbiór, zmusza do wracania na początek danej historii, gdzie podane są daty opisywanych wydarzeń. Niekiedy ciężko jest też połapać się w nowej historii, gdyż autor założył najwidoczniej, że po jego książkę sięgną wyłącznie fani gry. Wprowadzanie nowych postaci bez żadnego przygotowania gruntu, czy odnoszenie się do wydarzeń, zupełnie w książce nie opisywanych to norma. Dla „zielonego” to istna trauma, domyślać się o co mogło chodzić, a niekiedy wystarczyłoby kilka zdań prostego wyjaśnienia, by dać czystą, niezmąconą przyjemność z lektury nie tylko fanom „otrzaskanym” z Crysisem.

"Crysis: Eskalacja" to tytuł, który z pewnością przypadnie do gustu niejednemu fanowi „matczynej” serii gier. To lektura w większości prosta, niewymagająca, a poza drobnymi wyjątkami, wręcz odprężająca - w sam raz dla tych, którzy lubią akcję, strzelaniny i superbohaterów. Niestety, dla "zielonego w świecie Crysisa" nie będzie już taka fajna. Lektura obfitować może w niejasności, których sama książka nie tłumaczy i trudno ją raczej nazwać dobrym wprowadzeniem do wykreowanego przez twórców gry uniwersum. Jedynym plusem dla serii, który w swoim przypadku zauważam jest fakt, iż książka zasiała ziarenko, które powoli zaczyna kiełkować chęcią bliższego poznania pierwowzoru. Może właśnie o to chodziło?

Paweł Kukliński