Wkrótce po skończeniu "Grzesznika" zabrałam się za drugą z książek, które wypożyczyłam za namową bibliotekarki - chyba kupię tej kobiecie kwiaty, bo bezbłędnie trafiła w moje gusta. Znaczy, teoretycznie laury należą się Gerritsen, aczkolwiek jakoś wątpię, by kiedykolwiek udało mi się z nią skontaktować. Powiem szczerze, że jestem bardzo zaskoczona (in plus, rzecz jasna) twórczością tej autorki. Ostatnio dopiero po raz pierwszy zetknęłam się z jej nazwiskiem, nigdy wcześniej nawet nie obiło mi się o uszy - a teraz, im bardziej się w to zagłębiam, tym bardziej widzę, że jest to postać ogólnie znana i lubiana. No proszę.

"Mumia" to przede wszystkim wielka garść informacji. I za samo to ją uwielbiam. Przeczytałam wystarczającą ilość książek "o niczym", by teraz doceniać każdą pozycję, w której aż się roi od świetnych ciekawostek. Historia nigdy nie była ani moim konikiem, ani mocną stroną - wręcz przeciwnie, raczej mnie nudziła. A jednak wciągnęły mnie bez reszty mumie i procesy ich powstawania - zwłaszcza bagiennych, które mnie bardzo zafascynowały, jakkolwiek może to brzmieć niepokojąco. (Chyba jeszcze nie mam skłonności psychopatycznych?)
Poza tym powieść znów ma dobrze skonstruowaną, wartką i drobiazgowo przemyślaną fabułę. W odpowiednich momentach zwalnia, w innych przyspiesza, pochyla się nad istotnymi sprawami, inne skraca do ogólników. W prostym stylu autorki znajdzie się i czas na refleksję, w tym przypadku głównie obracającą się wokół relacji córki z matką, a za chwilę akcja przeistoczy się w porywającą scenę schwytania winowajcy czy kolejnego przerażającego odkrycia.

W tym wszystkim Tess znajduje jeszcze miejsce na wątki romantyczne. Może i dobrze, że jest ich tutaj niewiele, nie dlatego, że w czymkolwiek przeszkadzają. Jednak tu ujawnia się słabsza strona naszej pisarki - sceny miłosne w jej wydaniu są odrobinkę toporne, jakieś takie niezręczne i przyciężkawe. Trochę brakuje w nich dystansu, szczypty poczucia humoru.
Jednak - hej - wszystkiego mieć nie można. W tematach dotyczących medycyny i kryminalistyki, a w przypadku "Mumii" również archeologii, autorka jest świetna. Dlatego można spojrzeć przez palce na inne sfery. Ostatecznie to nie romans, tylko thriller.
Dobra, przestaję się czepiać-bez-czepiania, bo to śmieszne. Krótko i zwięźle: Tess Gerritsen pisze cholernie dobrze. Po prostu. Miło utonąć w zimnym i krwawym świecie jej książek, o niebo lepiej niż w jakimkolwiek serialu kryminalnym.

Wkrótce po skończeniu "Grzesznika" zabrałam się za drugą z książek, które wypożyczyłam za namową bibliotekarki - chyba kupię tej kobiecie kwiaty, bo bezbłędnie trafiła w moje gusta. Znaczy, teoretycznie laury należą się Gerritsen, aczkolwiek jakoś wątpię, by kiedykolwiek udało mi się z nią skontaktować. Powiem szczerze, że jestem bardzo zaskoczona (in plus, rzecz jasna)...