„- Miał bardzo błękitne oczy – rzekł (..) Paolo -
- Dziwne oczy. Jasne jak u anioła.
Wprost przeciwnie” *



Za sprawą tej książki wszystkie moje niepokoje i strachy z dzieciństwa związane z cieniami kryjącymi się gdzieś po kątach nabrały całkiem realnych kształtów. Podczas czytania Klubu Mefista moja wyobraźnia pracowała mocno, odczuwałam całą sugestywność opowieści opartej na mitycznym motywie z Księgi Enocha. Książka pochłaniała całkowicie, zajmowała myśli, kazała do siebie wracać.
Motywy biblijne, symbolika, mistyka, starożytna mitologia – wszystko to budziło fascynację.
Fakt faktem, że autorka wykorzystała ciekawy i oryginalny pomysł na główny wątek tej książki.
Zamierzchła przeszłość staje się obecna w teraźniejszości, podąża jakby śladem bohaterów. Co łączy rozpaloną upałem Florencję, mglisty i deszczowy Rzym, skuty zimą Boston, prowincjonalne Purity, miasteczko, w którym nie ma nawet motelu i położony na odludziu domek myśliwski w New Hampshire?
W thrillerze Tess wspaniała jest ta szczegółowość: pogodowa aura, bożonarodzeniowe posiłki (gnocchi polane sosem z jagnieciny i posypane natką z pietruszki!), ubiór bohaterów, wystrój wnętrz, wreszcie detale w rodzaju: („…)Antonino Sansone spoglądał na nią z portretu. Jego wzrok przenikał mrok czterech stuleci(…”)** Piękne, rarytas! Jest to coś co uwielbiam w książkach i coś co pozwala mi przeniknąć na dobre do świata wymyślonego przez autora.
Tess Gerritsen bardzo obrazowo stworzyła postaci z tej serii, nadała im tak realnych kształtów, że już zdążyłam się z nimi zżyć (choć to dopiero druga przeczytana przeze mnie książka z cyklu Isles&Rizzoli). Tylko trochę bym tutaj Rizzoli doprowadziła do porządku, dziewczyno, zostaw Maurę w spokoju, nawet jeśli uważasz że tamta postępuje nierozsądnie. To ciągłe utyskiwanie i pouczanie w wykonaniu Jane było czasem irytujące ( w rodzaju: „chcę tylko twojego dobra, bo już kiedyś się sparzyłaś”).
Zakończenie Klubu Mefista, takie mam wrażenie, zostawia dowolny sposób interpretacji, zarówno realistom, jak i zwolennikom teorii o istnieniu demonów.
Ogólnie miłośnicy tajemnic, mrocznych teorii, budującego niepokój klimatu będą w swoim żywiole, ja byłam :)

* str. 74

** str. 119

„- Miał bardzo błękitne oczy – rzekł (..) Paolo -
- Dziwne oczy. Jasne jak u anioła.
Wprost przeciwnie” *



Za sprawą tej książki wszystkie moje niepokoje i strachy z dzieciństwa związane z cieniami kryjącymi się gdzieś po kątach nabrały całkiem realnych kształtów. Podczas czytania Klubu Mefista moja wyobraźnia pracowała mocno, odczuwałam całą sugestywność opowieści...