Nino Haratischwili oczarowała mnie swoją monumentalną sagą o rodzinie Jaszich, czyli "Ósmym życiem". Sięgnęłam więc bardzo chętnie po jej inną książkę, "Mój łagodny bliźniak" i również się nie zawiodłam.

Już od pierwszego zdania zatopiłam się w klimacie książki, w ogóle uważam, że Haritschwili jest mistrzynią tworzenia niesamowitego klimatu, ona po prostu wciąga czytelnika w otchłań historii, którą opowiada. Potrafi także sprawić, że czytając, odczuwa się wszystkie stany emocjonalne bohaterów. Jakby się tam było. Coś nieprawdopodobnego!

"Mój łagodny bliźniak" to książka licząca niecałe 300 stron, co w porównaniu do opasłych tomów "Ósmego życia" zdaje się być lekturą na dwa wieczory. Ale tylko się zdaje. U mnie ta książka wywoływała autentyczny ból. Historia Stelli i Ivo jest tak trudna i bolesna, że więcej bym nie zniosła, chyba pierwszy raz w życiu tak bardzo współodczuwałam emocje bohaterów literackich, chociaż niczego podobnego nie przeżyłam.

O miłości napisano już naprawdę wiele, ale z książką podobną do tej jeszcze nigdy się nie spotkałam. Dlatego uważam, że jest piękna, niesamowita, ale też bardzo, bardzo smutna. Chyba zostanie we mnie na zawsze.

Nino Haratischwili oczarowała mnie swoją monumentalną sagą o rodzinie Jaszich, czyli "Ósmym życiem". Sięgnęłam więc bardzo chętnie po jej inną książkę, "Mój łagodny bliźniak" i również się nie zawiodłam.

Już od pierwszego zdania zatopiłam się w klimacie książki, w ogóle uważam, że Haritschwili jest mistrzynią tworzenia niesamowitego klimatu, ona po prostu wciąga...