Ponieważ książka jest antologią, napiszę najpierw kilka słów o każdym z opowiadań z osobna.

Reflection Crack`d
Głównymi bohaterami tomu powinni być eponimiczni Prymarchowie, ale tutaj akcja koncentrowała się na Luciuszu, wyjątkowym szermierzu Dzieci Imperatora. Opowiadanie wyszło spod pióra jednego z moim zdaniem trzech najzdolniejszych autorów tworzących w uniwersum WH40k, Grahama McNeilla, twórcy znakomitego "Fulgrima", żeby wspomnieć wyłącznie jego najlepsze przeczytane przeze mnie dzieło... a to obarczało nowelkę sporymi oczekiwaniami. Niespełnionymi oczekiwaniami niestety.
Akcja ogniskuje się wokół coraz silniejszych podejrzeń Luciusza w stosunku do prawdziwej tożsamości kogoś, kto stoi na czele jego legionu. Kogoś, kto według szermierza nie jest Fulgrimem tylko impostorem. Wszyscy ci, którzy przeczytali wcześniej piąty tom Herezji wiedzą, co naprawdę stało się z dowódcą III Legionu i tutaj następuje epilog całej tej historii. Epilog fatalny, słaby, odzierający poprzednie wydarzenia z całego ich tragizmu i powagi. Nowelka napisana jest nieźle (to McNeill ostatecznie), ale sposób rozwiązania akcji mocno ją osłabia. 5/5

Feat of Iron
Drugie opowiadanie antologii jest jeszcze słabsze, niż pierwsze. Dużo słabsze. Nick Kyme podjął się w nim przybliżenia nam przywódcy Żelaznych Dłoni, prymarchy, który zginął na samym początku Herezji, podczas masakry na Isstvaan V. Fabuła cofa nas do momentu, który znamy z Horus Rising: Imperator właśnie wycofał się na Terrę, a jego synowie pod okiem Horusa mają dokończyć sprzątanie galaktyki. Manus robi to na planecie 1-5-4 4, wspomagany przez Vulkana i Mortariona, gdyż twardy eldarski opór okazał się zbyt twardy dla sił jednego legionu Astartes z prymarchą na czele (!).
Samo przybliżenie osoby Gorgony nie jest takie złe: Kyme w miarę sprawnie kreśli nam portret tego choleryka. Gorzej jest z prowadzeniem fabuły (nadchodzą delikatne spoilery). Albo autor bardzo nienawidzi eldarów i w związku z tym postanowił ośmieszyć intelektualną elitę tego gatunku, albo autorowi coś bardzo, bardzo nie wyszło. Oto mamy bowiem eldarskiego Farseera Lathsariala, który postanawia zasugerować Ferrusowi, że droga którą kroczy doprowadzi i jego i galaktykę do zagłady. W jaki sposób to robi? Porywa Prymarchę, wrzuca do jakiegoś kieszonkowego zakątka Webwayu, szczuje go demonem z Osnowy i snuje przed nim jakieś naprawdę żałosne metafory (planeta w kształcie Oka Horusa otoczona kręgami z czarnego żelaza i kobaltu, c'mon). Na koniec zaś nasz eldar rozpacza nad wąskimi umysłami mon-keigh...
Biedne te Salamandry, rzucone na pożarcie takiemu autorowi... 3/10

The Lion
Trzecia nowela w antologii wraca do wątku Lwa Calibanu, Liona El'Jonsona. Jej akcję Gav Thorpe umieścił 2 lata po rozpoczęciu Herezji i prawie trzy miesiące po pojedynku Liona z Konradem Kurze na Tsagualsie. Wojna z Nocnymi Łowcami nadal trwa, ale Lew robi sobie w niej urlop po dotarciu do niego wieści o tym, że Gwardia Śmierci i Żelazne Dłonie urządziły sobie sparing na planecie Perditus. A Perditus to planeta, która miała w sercu prymarchy specjalne miejsce...
Nie chcę tu niczego ujawniać, ale...
To, co autor zrobił z wątkiem Nemiela (znanego z poprzednich herezyjnych książek o Mrocznych Aniołach) jest tak głupie, absurdalne... Nie mam słów, by opisać tak fatalne operowanie narracją. W każdym razie, ta scena jest tak gigantyczną groteską, że przeczytałem ją trzykrotnie by upewnić się, że dobrze zrozumiałem. A potem zajrzałem jeszcze na Lexicanum, by się upewnić. Niestety, zrozumiałem dobrze.
Potem jest trochę lepiej, co nie jest żadną sztuką. Fatalne. 3/10

The Serpent Beneath
No i na koniec nieco lepiej, dużo lepiej. Rob Sanders w cyklu herezyjnym debiutował bodajże bardzo dobrą nowelką "The Iron Within"... i w "The Primarchs" kontynuuje dobrą passę. Opowiadanie koncentruje się wokół tajnej (a jakże) operacji prowadzonej przez Omegona, jednego z Prymarchów Legionu Alfa. Jest nieźle pomyślany xenoartefakt (Pylon Array), są tajemnice, są kłamstwa i zdrady, są (pośrednio) quasikrasnoludzcy demiurgowie, jest trochę napięcia... Wszystko, co powinno wiązać się z tekstem o tym sekretnym legionie. Dobra robota, szkoda, że w tak słabym towarzystwie... 7/10

Ponieważ książka jest antologią, napiszę najpierw kilka słów o każdym z opowiadań z osobna.

Reflection Crack`d
Głównymi bohaterami tomu powinni być eponimiczni Prymarchowie, ale tutaj akcja koncentrowała się na Luciuszu, wyjątkowym szermierzu Dzieci Imperatora. Opowiadanie wyszło spod pióra jednego z moim zdaniem trzech najzdolniejszych autorów tworzących w uniwersum...