Kuchnia to dusza i serce domu, to miejsce, gdzie wszyscy się spotykamy i ucinamy długie pogaduchy. Nie ma znaczenia, czy jest to wielka kuchnia, ze stołem i krzesłami, czy maciupeńka kliteczka w bloku. Najwyżej niewygodnie nam stać pomiędzy lodówką a zlewem.

Kuchnia z zapachem potraw tworzy atmosferę domu, bezpiecznej przystani, miejsca, gdzie ktoś dba o nas, czeka, kocha. Nie bez przyczyny, gdy wspominamy rodzinny dom, od razu pojawiają się zapachy świątecznych ciast, ulubione przysmaki, specjały, które robiła tylko mama lub tylko babcia. Dopiero gdy zaspokoimy głód, możemy myśleć o innych sprawach, potrzebach, pasjach.
Kuchnia to także źródło niewyczerpanej przyjemności, rozkoszy nawet, która dla niektórych bywa równie ważna jak seks.

Ludmiła weszła w czas stabilizacji, życie układa jej się w zgodzie z byłym mężem i nowym kochankiem. Spełnia się w kobiecej roli matki i gospodyni, strażniczki domowego ogniska. Po kobiecemu tworzy atmosferę domu takiego, do którego chce się wracać, w którym chce się być i ogrzać przy ogniu oraz talerzu rosołu.
Co najważniejsze dla mnie, to ten tom znowu pięknie opowiada historie z przeszłości Mazur. Historie prawdziwe, którymi podzielili się z autorką różni ludzie. Niektóre opowieści znamy z pierwszego tomu, to ucieczka pod koniec wojny rodziny małego Hansa i wydarzenia, które spowodowały, że wraz z matką i siostrą nie zdążyli wsiąść na statek Gustloff. Ten sam, który zatonął.

To opowieść o dworku w Jełmuniu, który prowadzi pani Basia jako pensjonat, a w którym powieściowa Ludmiła spotyka Juttę. Ta wiekowa już Niemka, która urodziła się przed wojną w Sensburgu, czyli obecnym Mrągowie, jest dawną znajomą Hansa. Jej historia jest prawdziwa, prawdziwa bohaterka rzecz jasna miała inne imię i mężczyzna, o którego chodziło, także. W pensjonacie, obecna właścicielka przygotowuje tradycyjne, regionalne potrawy takie jak kuch ziemniaczany i ryby. Podobnie Ludmiła z zamiłowaniem gotuje lokalne dania, wyszukuje przepisy, które jej teściowi przypominają dzieciństwo.

Sztuka kulinarna jest elementem dziedzictwa kulturowego i należy o nią dbać tak, jak o każdą inną dziedzinę sztuki, jak o jedną z najcenniejszych wartości.

Cieszę się, że znowu pani Katarzyna napisała część, w której tak, jak w tomie pierwszym, jest dużo historii Mazur. Dla mnie, to właśnie ten wątek jest najważniejszy i najcenniejszy. To dla tych skrawków minionych czasów, ocalonych od zapomnienia, czytam tę serię.

Kuchnia to dusza i serce domu, to miejsce, gdzie wszyscy się spotykamy i ucinamy długie pogaduchy. Nie ma znaczenia, czy jest to wielka kuchnia, ze stołem i krzesłami, czy maciupeńka kliteczka w bloku. Najwyżej niewygodnie nam stać pomiędzy lodówką a zlewem.

Kuchnia z zapachem potraw tworzy atmosferę domu, bezpiecznej przystani, miejsca, gdzie ktoś dba o nas, czeka, kocha....