Strasznie ciężko było mi się zabrać za „Nowego Przywódcę”. Przeleżał na półce ponad 2 miesiące i nawet nie jestem w stanie powiedzieć dlaczego- przecież pierwsza część mi się niezwykle podobała. No, ale w końcu się przemogłam i jestem znów pod wielkim wrażeniem twórczości pani Baggott.

Bardzo lubię wszelkiego rodzaju zagadki, więc z zapartym tchem śledziłam rozwój poczynań Pressi i Bradwella, którzy mieli do wykonania nie lada trudne zadanie- przeniknąć i rozgryźć chory umysł Willuksa. Partridge z kolei wrócił do miejsca, którego miał nadzieje nigdy więcej nie oglądać- do Kopuły. Tam musi zmierzyć się twarzą w twarz ze swoim ojcem. Czy bohaterom powieści udało się osiągnąć, to, do czego dążyli? Czego podczas swoich misji się nauczyli, czego się dowiedzieli, co odzyskali, lub co stracili?

Czytanie samo w sobie sprawia frajdę, a czytanie w takiej ciekawości jaka towarzyszy lekturze „Nowego Przywódcy” to pyszny kąsek do zgryzienia. Jeśli chodzi o napięcie, to nie ma go zbyt dużo, akcja rozwija się powoli, systematycznie i konsekwentnie, co akurat mi nie przeszkadzało. Jednak przez pierwszą połowę książki byłam strasznie zirytowana, drażniło mnie dosłownie wszystko, co w książce zawarte, Nie wiem, czy mam zrzucić to na karby złego humoru czy na zachowanie bohaterów. No ale, im dalej tym lepiej. Druga połowa była już przyjemna i szybko się ją pochłaniało. Tak szybko, że nawet nie zauważyłam, kiedy nadszedł koniec. No i nie powiem- bez łez się nie obyło.

Co do bohaterów- no na pewno jest ich dużo, ale w moim mniemaniu, im więcej tym lepiej. Lyda tak jak w pierwszej części była mi zupełnie obojętna, czytałam o niej bo musiałam. El Capitan- no, no, nowe oblicze jego osoby mnie dość mocno zaintrygowało, i mimo, że mieszał w moich planach i dociekaniach, to nie mam serca mu mieć tego za złe. Pressie polubiłam tej części jeszcze bardziej, taka twarda i silna dziewczyna, która wie, czego chce i nie cofnie się przed niczym, by to zdobyć, a przy tym znajduje miejsce i czas na uczucia i empatię. Bradwell tak samo jak przypadku Pressi- jeszcze bardziej go polubiłam. Partridge- hmm, tak, i tu się zaczynają schody. Dopóki nie wrócił do kopuły doprowadzał mnie do szału. Naprawdę, to chyba przez jego osobę nie mogłam przebrać przez początek. Był tak nudny, tak małostkowy i tak naiwny, że mi słów brakowało; miałam przemożoną ochotę go kopnąć. Ale potem- chwała!- ogarnął się trochę i byłam w stanie go tolerować, a nawet pod sam koniec wróciły do mnie jakieś skrawki sympatii, którą do niego czułam po części pierwszej.

Zakończenie było takie jak przy pierwszej części- otwarte, ale nie takie, żeby sobie włosy z głowy wyrywać. Owszem, gdyby to zależało ode mnie, to dorwałabym „Nowe Jutro” w tempie natychmiastowym , ale cóż- to historia pani Baggott i pozostaje nic, tylko mieć nadzieję, że ostatnia część będzie godnym zwieńczeniem trylogii „Świat po wybuchu”.

No to tak na sam koniec: nie zastanawiać się- czytać! Serdecznie polecam ;).

Strasznie ciężko było mi się zabrać za „Nowego Przywódcę”. Przeleżał na półce ponad 2 miesiące i nawet nie jestem w stanie powiedzieć dlaczego- przecież pierwsza część mi się niezwykle podobała. No, ale w końcu się przemogłam i jestem znów pod wielkim wrażeniem twórczości pani Baggott.

Bardzo lubię wszelkiego rodzaju zagadki, więc z zapartym tchem śledziłam rozwój poczynań...