Jedna z najwcześniejszych opowieści łotrzykowskich w hiszpańskiej literaturze nie zawodzi. Czytać trzeba z pewnym przymrużeniem oka, bo ewidentnie parodiuje się tutaj hiszpańskie społeczeństwo XVI wieku, jednak nie przeszkadza to w odbiorze całości. Polecam, przygody Łazika niejednokrotnie wywołały u mnie uśmiech.

Jedna z najwcześniejszych opowieści łotrzykowskich w hiszpańskiej literaturze nie zawodzi. Czytać trzeba z pewnym przymrużeniem oka, bo ewidentnie parodiuje się tutaj hiszpańskie społeczeństwo XVI wieku, jednak nie przeszkadza to w odbiorze całości. Polecam, przygody Łazika niejednokrotnie wywołały u mnie uśmiech.

Oto „Żywot Łazika z Tormesu”. Dzieło fikcji [a może i nie?] spisane przez nieznanego Autora [a zarazem pierwszoosobowego narratora] prawdopodobnie gdzieś pomiędzy 1541 a 1553 rokiem.

Jak widać, sporo tutaj niewiadomych; okryta nimbem tajemnicy tożsamość twórcy jednak nie powinna dziwić, gdy weźmie się pod uwagę to, o czym ów jegomość pisał. Przygody Łazarza to bowiem historia pełna zjadliwego komentarza na ówczesne społeczeństwo, a do tego napisana z ogromnym poczuciem humoru. W „Żywocie” obrywa się – po równo [i przede wszystkim] – duchowieństwu i szlachcie. Ujawnienie twórcy mogłoby więc wiązać się z przeprowadzeniem śledztwa i poniesieniem surowych konsekwencji… [A najlepiej świadczy o tym fakt, iż książka trafiła do Indeksu Ksiąg Zakazanych].

Historia życia Łazika bawi, zdumiewa i zmusza do refleksji. Oto bowiem Łazik-nikt, postać z nizin społecznych, zrywa maski swoim chlebodawcom ukazując ich prawdziwe oblicze. Podczas swoich przygód Łazarz odkrywa czym jest głód i wynajduje najróżniejsze sposoby jak wrzucić coś do swego wiecznie pustego żołądka. Kombinuje przy tym nie gorzej niż jego „opiekunowie”; a to kogoś oszuka, a to pójdzie po prośbie, a to coś ukradnie… Co najciekawsze – ten Łazik-nikt, chłopak z marginesu, często stoi moralnie wyżej niż jego żywiciele.

„Żywot Łazika z Tormesu” zapoczątkował nowy gatunek w literaturze – powieść łotrzykowską [novela picaresca]. Ale powiedzieć, że tylko Łazarz jest tutaj łotrzykiem, byłoby czymś niesprawiedliwym – mam wrażenie, że łotrzykiem jest tutaj każdy, o kim Łazik pisze trochę więcej. Wyższe umiejscowienie na drabinie społecznej nie sprowadza się tylko do lepszego statusu materialnego; to przede wszystkim większe pole do manewru; do bycia oszustem.

Przygody Łazika są przy tym napisane lekko i czyta się je ze stałym zdumieniem i/lub uśmiechem na ustach. Świetna i ożywcza lektura – serdecznie polecam👍

Książkę do recenzji otrzymałem od Wydawnictwa (współpraca barterowa).

Dłuższa recenzja na mojej stronie: https://karols.pl/zywot-lazika-z-tormesu-recenzja/

Oto „Żywot Łazika z Tormesu”. Dzieło fikcji [a może i nie?] spisane przez nieznanego Autora [a zarazem pierwszoosobowego narratora] prawdopodobnie gdzieś pomiędzy 1541 a 1553 rokiem.

Jak widać, sporo tutaj niewiadomych; okryta nimbem tajemnicy tożsamość twórcy jednak nie powinna dziwić, gdy weźmie się pod uwagę to, o czym ów jegomość pisał. Przygody Łazarza to bowiem...

Może być. Czytałam bardzo zabawną wersję, gdzie układ słów zdawał się być absolutnie przypadkowy i wszystko zlewało się ze sobą, ale książka ogólnie nie jest zła.

Może być. Czytałam bardzo zabawną wersję, gdzie układ słów zdawał się być absolutnie przypadkowy i wszystko zlewało się ze sobą, ale książka ogólnie nie jest zła.

Bardzo wciągająca i zabawna.

Bardzo wciągająca i zabawna.

Nie jest to wciągająca historia, aczkolwiek budzi ciekawość --- co tam jeszcze przeżył ten Łazik? Jakich ludzi napotkał?
Książeczka malutka, szybko się ją czyta, tak więc nawet gdyby miała się czytającemu nie spodobać, to nie powinien poczuć straconego czasu.

Nie jest to wciągająca historia, aczkolwiek budzi ciekawość --- co tam jeszcze przeżył ten Łazik? Jakich ludzi napotkał?
Książeczka malutka, szybko się ją czyta, tak więc nawet gdyby miała się czytającemu nie spodobać, to nie powinien poczuć straconego czasu.

Humorystyczna opowiastka łotrzykowska o pewnym biednym, sympatycznym półsierocie – nicponiu, który przechodzi pod „opiekę” coraz to nowych dręczycieli (np. skąpiących jadła).

Największym morałem, jaki wyniosłem z lektury to zasada, aby w życiu ignorować zawistników i po prostu robić swoje... Oraz to, że warunki kształtują człowieka.

W książce nie brakuje aluzji do dwulicowości, także duchowieństwa (być może dlatego autor nieznany, gdyż obawiał się inkwizycji).

Warto zwrócić uwagę na interesujące posłowie Maurycego Manna, z którego dowiadujemy się między innymi, że napisany w XVI wieku „Żywot Łazika z Tormesu” popularnością swego czasu dorównywał słynnemu „Don Kichotowi”. A u nas? Pierwsze polskie wydanie pochodzi z drugiej połowy XX wieku... Jak zwykle sto lat za murzynami... :d

Ponadto plus za prościutką, choć urokliwą szatę graficzną, czyli rysunki Mieczysława Jurgielewicza.

Humorystyczna opowiastka łotrzykowska o pewnym biednym, sympatycznym półsierocie – nicponiu, który przechodzi pod „opiekę” coraz to nowych dręczycieli (np. skąpiących jadła).

Największym morałem, jaki wyniosłem z lektury to zasada, aby w życiu ignorować zawistników i po prostu robić swoje... Oraz to, że warunki kształtują człowieka.

W książce nie brakuje aluzji do...

Zabawna i genialna!

Zabawna i genialna!

Lekka i przyjemna lektura z nutką humoru. Chociaż z każdą kartką było mi coraz bardziej żal biednego Łazika, który w swej naiwności trafiał z deszczu pod rynnę, a nawet gorzej:) to jednak tok wydarzeń nie pozwalał na powstrzymanie się od śmiechu :)

Lekka i przyjemna lektura z nutką humoru. Chociaż z każdą kartką było mi coraz bardziej żal biednego Łazika, który w swej naiwności trafiał z deszczu pod rynnę, a nawet gorzej:) to jednak tok wydarzeń nie pozwalał na powstrzymanie się od śmiechu :)