"Pamiętam, co mi kiedyś powiedziałaś - dodał Will. - Że słowa mogą nas zmienić. Twoje mnie zmieniły, Tess. Sprawiły, że jestem lepszym człowiekiem, niż mógłbym być. Życie jest jak książka i przede mną jeszcze tysiąc stron, których nie przeczytałem. Nie umrę, póki razem z tobą nie przeczytam ich tyle, ile zdołam..."

Bez wątpienia najlepsza książka Cassandry Clare, jaką do tej pory napisała. Niesamowite zamknięcie trylogii "Diabelskich Maszyn", dopełniające całość nie tylko fabułą, ale również emocjami, jakie towarzyszą przy czytaniu. Śmiałam się nie raz czytając losy tejże trójki bohaterów - Tessy, Willa i Jema. Głowiłam się nieraz, jak Cassandra Clare wybrnie z tej emocjonalnej plątaniny głównej bohaterki. Mimo to udało się jej zrobić plot twist, którego nikt się nie spodziewał.

Skupiając się na stylu pisania pani Clare, widać w nim pewną zminę, która dokonała się na przestrzeni tworzenia jej dwóch serii - "Darów Anioła" i "Diabelskich Maszyn". Z jednej strony jest w nich pewna przewidywalność w powielaniu rysów charakterologicznych, ale z drugiej wciąż potrafią zaskoczyć fabułą, której meandry stawiają bohaterów przed trudnymi wyborami. Te z kolei odsłaniają nam rozwój ich osobowości i drogę do dojrzałości, co daje czytelnikowi przeżyć dużo niespodziewanych emocji.

Dwie pierwsze części nie przykuły zbytnio mojej uwagi. Will jako główny męski bohater swoim zachowaniem irytował, wręcz odpychał. Co gorsza w był kopią Jace'a z poprzedniej serii autorki. Teresa to samo. Zaskoczeniem był Jem. To całkowicie nowy typ postaci. Co prawda zbyt wyidealizowany ale urzekający delikatnością i anielskością. Za to naprawdę miłe było spotkanie postaci znanych z Darów Anioła. Był to fan service, na jaki fani czekali.

Przyznaję, że nie spodziewałam się zbyt wiele po ostatniej części tejże trylogii, ale autorka dokonała tutaj kilku niemożliwych rzeczy dla mnie jako fanki. Przede wszystkim sprawiła, że pokochałam Willa i to o wiele, wiele mocniej niż Jace'a z „Darów Anioła”, co kiedyś było dla mnie niewyobrażalne). To duża siła tej książki, bo sposób. Gratuluje Cassandrze za stworzenie tak niesamowitej pary bohaterów jak Will i Jem, którzy mimo miłości do tej samej dziewczyny, kochali sie ponad wszystko jako bracia i byli w stanie oddać dla siebie wszystko. To właśnie ich losy w tej części wyciskają łzy z oczu najbardziej. To co trzeba oddać Clare to umiejetność tworzenia historii, które naprawdę poruszają duszę.

Przyznaję, że to dość niesamowite, że "Diabelskie Maszyny" za sprawą tej części postawiłabym o wiele wyżej niż "Dary Anioła". Szczerze mowiąc, gdy dwa lata temu czytałam pierwszą część ("te nudy", jak to wtedy określałam) nigdy bym się nie spodziewała, że ta seria stanie się dla mnie cenniejsza niż "Dary Anioła". Dodatkowym plusem są jeszcze z pozoru nieistotne detale, które w niesamowity sposób łączą jedną serię z drugą. Niby błahostki, ale kto by sie spodziewał, że mają one jakikolwiek związek z postaciami z serii, której akcja toczy się 130 lat później? Dzięki temu wciąż wyczuwamy swego rodzaju obecność postaci, których już nie ma w "Darach Aniola”, a mimo to ich duch nadal unosi się nad powieścią.

Zżyłam się z każdym bohaterem tej książki i wciąż nie chcę przyjąć do wiadomości, że to już koniec. Ciężko się rozstać.

Tak długo czekałam na te książkę, a teraz będę mogła jedynie do niej wrócić. Być może odkryję kilka nowych rzeczy, ale i tak boli mnie, że nigdy juz nie spotkam się z Willem, szczególnie z nim, bo Tessa i Jem to nieco inna historia...

Chyba nie muszę tej pozycji szczególnie polecać zważywszy na fenomen książek Cassandry Clare. Tak się składa, że ta jest najlepsza.

"Pamiętam, co mi kiedyś powiedziałaś - dodał Will. - Że słowa mogą nas zmienić. Twoje mnie zmieniły, Tess. Sprawiły, że jestem lepszym człowiekiem, niż mógłbym być. Życie jest jak książka i przede mną jeszcze tysiąc stron, których nie przeczytałem. Nie umrę, póki razem z tobą nie przeczytam ich tyle, ile zdołam..."

Bez wątpienia najlepsza książka Cassandry Clare, jaką do...