Jeśli dobrze zrozumiałem posłowie to autor dał się ponieść emocjom związanym z uzyskaną wiedzą o rozprzestrzenianiu AIDS w trzecim świecie. Dlatego zamiast swojego standardowego i dobrze opracowanego produktu -„kryminału skandynawskiego” zdecydował się tym razem stworzyć powieść społeczno psychologiczną, ze wspomagającym tylko wątkiem kryminalnym. Głównym powodem dla którego warto przeczytać tę powieść jest prześledzenie szczegółów klęski jaką poniósł dość niefrasobliwie wychodząc poza swoje dobrze opracowane i działające schematy. Miał wiele dobrych pomysłów np. kobieta archeolog obsadzona w roli swoistego detektywa, szeroki zasięg geograficzny i różnorodne zmieniające się miejsca akcji, wprowadzone i zestawiane postacie diametralnie różniących się kobiet oraz zawsze chwytliwy wątek tajnego spisku mrocznej potęgi przeciw niewinnym, słabym i bezbronnym . Niestety, góra urodziła mysz. Przypuszczam przygotował schemat jak do swojego sztampowego kryminału i zamierzał łatwo i sprawnie uzupełnić zarysowane ramy szczegółami. Jednak przy tak ambitnym, panoramicznym zamiarze nie mogło być rutynowo. W mojej ocenie nie udało się dobrze wykorzystać motywu analogii detektyw archeolog , ciekawie zarysować kobiecych postaci ani oddać specyfiki odwiedzanych krajów. Bohaterowie szkicowani poprzez powtarzalne, manieryczne zachowania są jak występujące w powieści papierowe wycinanki. Emocjonalne słownictwo opisujące stany głównej bohaterki często nie ma uzasadnienia w (nie)wytworzonym klimacie i brzmi sztucznie. I jeszcze na dobitkę te trywialne podsumowania- analizy sytuacji jako wewnętrzny monolog, który tylko rozśmiesza. Mam wrażenie że autor odwrócił typowy dla siebie rozkład akcentów między wątkami psychologicznym i kryminalnym, natomiast nie poszło za tym przestawienie warsztatu. W zamyśle chyba miało być wnikliwie i subtelnie, a wątek społeczno-psychologiczny wyszedł gruba kreską jak w kryminale tylko tym razem niemiłosiernie rozwleczony. Dla odmiany wątek kryminalny nieoczekiwanie się rozmył, żeby nie powiedzieć zamulił. Warto prześledzić jak, mimo niekwestionowanych specyficznych umiejętności pisarskich, doszło do „takiej pięknej katastrofy”.

Jeśli dobrze zrozumiałem posłowie to autor dał się ponieść emocjom związanym z uzyskaną wiedzą o rozprzestrzenianiu AIDS w trzecim świecie. Dlatego zamiast swojego standardowego i dobrze opracowanego produktu -„kryminału skandynawskiego” zdecydował się tym razem stworzyć powieść społeczno psychologiczną, ze wspomagającym tylko wątkiem kryminalnym. Głównym powodem dla...