Oj jak mnie drażniła ta książka. Jak irytowała i grała w chowanego z moim postrzeganiem rzeczywistości. Czytam i dziwię się, blog przelany na papier? Zapisy myśli nieuczesanych, chwilowych emocji, wysyłanych maili, porannych przemyśleń? A do tego ogromna, naprawdę ogromna erudycja autora. Spróbowałem notować tytuły, które przewijały się przez książkę... ponad 150.
I wiecie co? Kiedy skończyłem, poczułem się zaprzyjaźniony z bohaterem, miałem długą listę wartościowych lektur na kilka lat. I czułem głęboki szacun, za odmienne spojrzenie na świat, za chwilowe niekonsekwencje, za momenty patosu i żartobliwe refleksje na temat własnej osoby autora. Za ogromny dystans do siebie, za umiłowanie przyjaciół i przyjaźni.
Polecam tę książkę, będzie Was uwierać jak cholera. Zupełnie nie będzie pasować. Ale na końcu...zatęsknicie.

Oj jak mnie drażniła ta książka. Jak irytowała i grała w chowanego z moim postrzeganiem rzeczywistości. Czytam i dziwię się, blog przelany na papier? Zapisy myśli nieuczesanych, chwilowych emocji, wysyłanych maili, porannych przemyśleń? A do tego ogromna, naprawdę ogromna erudycja autora. Spróbowałem notować tytuły, które przewijały się przez książkę... ponad 150.
I wiecie...

Mam tyle w głowie na temat tej książki, że nie wiem od czego zacząć. Ta książka jest nietuzinkowa. Choć poglądy autora na pewne sprawy są dalekie od moich to jednak jest w niej to coś. Chciałoby się być takim człowiekiem jak autor, tak postrzegać świat, tyle książek przeczytać, tyle wiedzieć, tyle dostrzegać. Jest tutaj mój Poznań, miejsca które znam. Zaletą tej książki jest to, że można otworzyć na dowolnej stronie i zacząć czytać, tak po prostu, dla przyjemności. I na pewno tak będę robił. Bo kiedy odkładałem książkę to mi jakoś lepiej było. No i tytuł doskonale pasuje do mnie.

Mam tyle w głowie na temat tej książki, że nie wiem od czego zacząć. Ta książka jest nietuzinkowa. Choć poglądy autora na pewne sprawy są dalekie od moich to jednak jest w niej to coś. Chciałoby się być takim człowiekiem jak autor, tak postrzegać świat, tyle książek przeczytać, tyle wiedzieć, tyle dostrzegać. Jest tutaj mój Poznań, miejsca które znam. Zaletą tej książki...

Kiedy tylko przeczytałem w zapowiedziach opis tej książki od razu chciałem ją jak najszybciej kupić i przeczytać. Niestety opis był znacznie ciekawszy niż sama książka... Już po parudziesięciu stronach czułem małe rozczarowanie i ciężko mi było czytać dalej. Całość jest dość chaotyczna i ma formę pamiętnika osoby, która skacze z jednego tematu na drugi nawet kilka razy na stronę, co chwilami może być wręcz frustrujące. Na dodatek ciężko się zidentyfikować z głównym bohaterem opowieści, bo prawie nic o nim tak naprawdę nie wiadomo.

Kiedy tylko przeczytałem w zapowiedziach opis tej książki od razu chciałem ją jak najszybciej kupić i przeczytać. Niestety opis był znacznie ciekawszy niż sama książka... Już po parudziesięciu stronach czułem małe rozczarowanie i ciężko mi było czytać dalej. Całość jest dość chaotyczna i ma formę pamiętnika osoby, która skacze z jednego tematu na drugi nawet kilka razy na...

Może się wydawać, że książka ta nie ma początku ani końca, że wciąż się wspina po ładnych zdaniach wgłąb codzienności, że zachęca nas do własnych obserwacji i nadstawiania ucha, że bywa ironiczna, po prostu religijna czy czerpiąca intertekstualność z życia i z życiodajnych książek... Ale czy ona tylko się wydaje? W sensie ekonomicznym, wydawniczym, psychologicznym? Chyba staje się dzięki nam, ale nie w miejscu, lecz w ciągłym ruchu, obracają się koła roweru i przewracają kartki. W tym krążeniu różnych publikacji pojawia się w końcu dyskretnie i ona sama, stopniując słowa zawarte w tytule. Przede wszystkim jest "opowieścią", a więc może być przekazywana z rąk do rąk i z ust do ust zależnie od naszej własnej prywatnej codzienności; jest dookreśleniem "mężczyzny", a może szerzej człowieka w ogóle, choć nie brak mu wyraźnej tożsamości płciowej; i to na dodatek tego,"który zarabia", czyli musi znajdować się blisko spraw doczesnych; choć robi to, "śpiąc" - zatem nie pozbawia sam siebie skrzydeł. Kędzierskiemu udało się pokazać świat, w który każdy z nas jest zaplątany, nawet jeśli książek namiętnie nie czyta. Świat, który jest oczywistością nieprzenikniony, jeśli tylko pozwolimy mu do nas przemawiać językiem przebijającym się przez nabytą miejskość ze wszystkich stron. I obojętnie co się o tej książce napisze trudno jest stworzyć spoiler, bo to my wkraczamy do niej z własną fabułą, z własną książką i przemyśleniami. A narrator choć jest ciepły, dotykalny i płynie w nim krew, nie pokona za nas dystansu, jaki czujemy wobec niego i wobec siebie. Trzeba się otworzyć i obejrzeć wnętrzności, a otworzy się świat.

Może się wydawać, że książka ta nie ma początku ani końca, że wciąż się wspina po ładnych zdaniach wgłąb codzienności, że zachęca nas do własnych obserwacji i nadstawiania ucha, że bywa ironiczna, po prostu religijna czy czerpiąca intertekstualność z życia i z życiodajnych książek... Ale czy ona tylko się wydaje? W sensie ekonomicznym, wydawniczym, psychologicznym? Chyba...

Zacznę od tego: ideologicznie ta książka jest mi obca. Po pierwsze, nie jestem wierząca, po drugie, nie mam tak nabożno-nostalgicznego stosunku do kultury (nie jestem wielką erudytką, nie lubię szpanowania cytatami, irytuje mnie poza na francuskiego intelektualistę). Więc było raczej perwersją, że wzięłam się za ten tekst, ale nominacja do Nagrody Gdynia bardzo mnie zaintrygowała.

I poczułam się uwiedziona.
Książka jest pamiętnikiem mężczyzny, który postanowił wystąpić przeciw całej tej kapitalistycznej machinie zarabiania-pracy na etat-domu z ogródkiem-bycia poważną osobą. Dla niego ważna jest po prostu uważność życia, czerpanie z każdej chwili.
Ma pieniądze. Zarabia na swojej pasji. Ma czas.
Wydaje się, że brzmi jak wyjęte ze słabej pop-psychologii? Właśnie tak brzmi, ale kiedy zagłębiamy się w świat tej książki, czujemy się zauroczeni. Czytać cały dzień? Spacerować? Darować sobie samochód na rzecz roweru? Nie spieszyć się? Spotkać się z ludźmi, których lubisz?
"Opowieść..." pokazuje, że można żyć jak wolny ptak, że to jest możliwe. Napełnia energią.

Zacznę od tego: ideologicznie ta książka jest mi obca. Po pierwsze, nie jestem wierząca, po drugie, nie mam tak nabożno-nostalgicznego stosunku do kultury (nie jestem wielką erudytką, nie lubię szpanowania cytatami, irytuje mnie poza na francuskiego intelektualistę). Więc było raczej perwersją, że wzięłam się za ten tekst, ale nominacja do Nagrody Gdynia bardzo mnie...

Sama przyjemność lektury

Sama przyjemność lektury

Uśmiałam się mądrym śmiechem, polecam!!!! Nareszcie nowy, normalny, ciekawy sposób pisania!

Uśmiałam się mądrym śmiechem, polecam!!!! Nareszcie nowy, normalny, ciekawy sposób pisania!