Nowy Jork kojarzy się z hałasem. Z gwarem i kolorami. Z pośpiechem i pędzącymi ludźmi. Z miastem, które może Ci wiele zaoferować, ale także wiele od Ciebie wymaga. Co innego Irlandia. Nie wiem, jak Wam, ale mnie kojarzy się z zielenią, spokojem i bliskością natury. Ze swojskością, dzięki której wiele rzeczy wydaje się łatwiejszych i do pokonania. Właśnie do tej sielankowej Irlandii, swojego rodzinnego kraju, z którego wyjechała 10 lat temu, powraca Grania Ryan. W pośpiechu i bez słowa wyjaśnienia opuszcza Nowy Jork, swojego wieloletniego partnera i dobrze rozwijającą się karierę rzeźbiarki. Jednym słowem ucieka przed czymś, przed czym ma nadzieję ukryć się w ramionach rodziny.

Któregoś dnia, spacerująca po klifie Grania dostrzega postać dziewczynki w koszuli nocnej, która niebezpiecznie pochyla się nad krawędzią skał. Niestety ta ucieka, gdy tylko dostrzega Granię. Jednak ich spotkanie będzie momentem przełomowym nie tylko dla powieści, nie tylko dla życia obu bohaterek, ale także dla wielu innych postaci tej wielowątkowej historii. Okazuje się bowiem, że Aurora - nasza mała lunatykująca bohaterka, jest maleńkim trybikiem w wielkiej machinie dziejów, ale trybikiem niezwykle ważnym, który poruszyć może od lat zastane urządzenia.

Kathleen - mama Grani odegra bardzo ważną rolę ze względu na tajemnicze karty przeszłości, które stopniowo będzie odsłaniać przed córką. Okaże się bowiem, że niechęć rodziny Grani do rodziny Aurory ma swoje początki wiele lat wstecz i sięga jeszcze czasów pierwszej wojny. Czytelnik będzie więc nie tylko podróżował w czasie, ale i po świecie, bo poza Irlandią dane mu będzie zwiedzić także Nowy Jork i Londyn.

Niektóre rozdziały przeplatane są wyznaniami Aurory, która zwraca się bezpośrednio do nas. Przeprasza i wyjaśnia, tłumaczy czym się kierowała i ile sama była w stanie z tego zrozumieć. To właśnie jej słowa są wstępem do powieści, dlatego czytelnik od razu zostaje poinformowany, że w wymyślonym przez Lucindę Riley świecie, to Aurora jest naszą przewodniczką. Dobrze nakreśleni są bohaterowie u Riley, nie przesłodzeni wpisują się w poczet bohaterów prawdopodobnych. Muszę także przyznać, że autorce raz udało się wywieść mnie w pole, co było dla mnie miłym zaskoczeniem

„Dziewczyna na klifie” to opowieść o skomplikowanych relacjach dwóch rodzin, które sprowadzając na siebie raz po raz cierpienie, zostają na zawsze złączone. To historia ludzi, którzy wiedząc, że posiedli zdolność wybaczania, zostają postawieni przed pytaniem, czy chcą z tej zdolności skorzystać. Jednocześnie powieść jest ciepła i sprawnie napisana. Czyta się ją szybko, a strony przewracają się nie wiedzieć kiedy. I - rzecz dziwna - choć lektura mija w okamgnieniu, to styl pisarki niekiedy irytuje. Wydaje się być nazbyt infantylny, a niektóre słowa i wyrażenia zbyt powtarzalne. Za największy minus powieści uważam fakt, że gdybym nie wiedziała jaka jest prawda, pomyślałabym, iż jest to debiut tej autorki.

Lucinda Riley raczy nas powieścią, w której pełno jest zarówno miłości, jak i straconych nadziei. Autorka, co uważam za duży plus w dobie lukrowanych powieści dla kobiet, niejednokrotnie postawi swojego czytelnika przed nieodwracalnym złem i smutkiem. W tej powieści nie możemy liczyć na to, że każdy wyjdzie z opresji obronną ręką, a miłość pokona nawet najbardziej niebezpieczne przeszkody. Ale spokojnie Czytelniku, nic Ci nie zdradzam, spokojnie. Nie zabieram Ci przyjemności odkrywania zakończeń kolejnych minipowieści, które przedstawia nam Riley. Przekonaj się sam ile kobieta jest zdolna poświęcić dla samotnego dziecka. Przekonaj się, czy jej poświęcenia zostaną docenione. Sięgając po historię Grani i Aurory otwierasz przed sobą tak naprawdę różne światy. Sięgasz wtedy także po historię Matta i jego wieloletniej przyjaciółki, historię Mary i Anny - opowieść sprzed niemal stu lat, której aktualność sam będziesz mógł sprawdzić i wielu innych, zaplątanych przez dziwaczny los w jedną opowieść o dwóch rodzinach, które chcąc nie chcąc wciąż na siebie wpadają.

Sylwia Sekret