"To dziecko po prostu nie da się lubić" - jakkolwiek nie na miejscu, opinia szkolnej pedagog odpowiadała prawdzie: Dziunia nie miała zbyt wielu zwolenników. Swoim przedwczesnym pojawieniem się na świecie skomplikowała życie nastoletniej matce, ledwie dorosłemu (ale nie dojrzałemu) ojcu i dalszej rodzinie. Charakter ma nieciekawy: introwertyczna i oderwana od rzeczywistości, najchętniej stałaby się niewidzialna. Jest też nad wiek inteligentna i przenikliwa, co w połączeniu ze szczerością najczęściej wywołuje u interlokutorów konsternację i niechęć. Doprawdy trudno się do tej dziewczyny przekonać.

Do powieści Anny M. Nowakowskiej można natomiast z łatwością, bo jest napisana gładko i dowcipnie, realia peerelowskiej prowincji wciąż mają swój urok, a nad losem niezbyt rozgarniętej bohaterki czytelnik chętnie się pochyli. Czy coś z tego wynika? Obawiam się, że oprócz przyjemnie spędzonego czasu, niewiele. Zabrakło jasno postawionego problemu, pozostała jedynie zgrabnie napisana opowiastka. Wolę książki zmuszające czytelnika do wysiłku intelektualnego, tymczasem w „Dziuni” wszystko podano mi gotowe na tacy. Przesyt to jednak niezbyt komfortowe odczucie.

"To dziecko po prostu nie da się lubić" - jakkolwiek nie na miejscu, opinia szkolnej pedagog odpowiadała prawdzie: Dziunia nie miała zbyt wielu zwolenników. Swoim przedwczesnym pojawieniem się na świecie skomplikowała życie nastoletniej matce, ledwie dorosłemu (ale nie dojrzałemu) ojcu i dalszej rodzinie. Charakter ma nieciekawy: introwertyczna i oderwana od rzeczywistości,...