Rewelacja. Choć trochę dziwi początek i koniec książki. Moje odkrycie, po którym sięgnę po pozostałe tomy.

Rewelacja. Choć trochę dziwi początek i koniec książki. Moje odkrycie, po którym sięgnę po pozostałe tomy.

Nikt nie czyta długich komentarzy, więc będzie krótko: opis życia na emigracji bardzo realistyczny. Autorka opisała rzeczy jak się miały po przystąpieniu Polski do Unii. Poza tym świetne fragmenty z bloga Dziuni. Super było „usłyszeć” głos samej Dziuni. Polecam książkę!

Nikt nie czyta długich komentarzy, więc będzie krótko: opis życia na emigracji bardzo realistyczny. Autorka opisała rzeczy jak się miały po przystąpieniu Polski do Unii. Poza tym świetne fragmenty z bloga Dziuni. Super było „usłyszeć” głos samej Dziuni. Polecam książkę!

Paradoksalnie najmniej pamiętam z tej części trylogii.
Zdecydowanie druga część najlepsza.
Jednak Dziunia jest wciąż bardzo mi bliska.
Pani Nowakowska trzyma poziom.

Paradoksalnie najmniej pamiętam z tej części trylogii.
Zdecydowanie druga część najlepsza.
Jednak Dziunia jest wciąż bardzo mi bliska.
Pani Nowakowska trzyma poziom.

Dziunia uczy trudnej do przyjęcia prawdy, że zawsze może być gorzej i jeśli myślisz, że już nie może, to okaże się że może. I będzie. Nie jest pocieszeniem to, że przeżyjesz.

Przeczytałam wszystkie Dziunie. To jest jak ruszanie bolącego zęba. Nie wiesz czy masz ochotę Dziunię przytulić, czy też nią potrząsnąć. A potem się orientujesz, że masz ochotę potrząsnąć sobą.

Nie do końca o to chodziło, ale pod koniec pożałowałam, że nie piję i nigdy nie piłam. Nawet znieczulenia nie ma.

Czekam na „Menopauzę Dziuni”.

Dziunia uczy trudnej do przyjęcia prawdy, że zawsze może być gorzej i jeśli myślisz, że już nie może, to okaże się że może. I będzie. Nie jest pocieszeniem to, że przeżyjesz.

Przeczytałam wszystkie Dziunie. To jest jak ruszanie bolącego zęba. Nie wiesz czy masz ochotę Dziunię przytulić, czy też nią potrząsnąć. A potem się orientujesz, że masz ochotę potrząsnąć sobą.

Nie...

Paradoksalnie - najlepszy tom z całej powieści. Sięgałam po drugim tomie z takim wewnętrznym małym "nie", ale skoro już zaczęłam, to chciałam dowiedzieć się jak to się skończy - a teraz przeczytałabym jeszcze o Jej historii. Tak to przewrotnie pani Ania mnie urządziła. Świetna powieść.

Paradoksalnie - najlepszy tom z całej powieści. Sięgałam po drugim tomie z takim wewnętrznym małym "nie", ale skoro już zaczęłam, to chciałam dowiedzieć się jak to się skończy - a teraz przeczytałabym jeszcze o Jej historii. Tak to przewrotnie pani Ania mnie urządziła. Świetna powieść.

Pięknie nazwała Dziunię jedna z komentujących: żeńska antyteza Foresta Gumpa. Uwielbiam język i wyobraźnię oraz styl pisania autorki, którą znam również z felietonów w lokalnej prasie. A i historia Dziuni przedstawiona jest w taki sposób, że właściwie i lubimy ją, i litujemy się nad niebogą, ale chwilami ma się ochotę chwilami cisnąć książką do kosza... ale nie, bo przecież to tak nie może być, przecież Prezes (to nie ten Prezes, który wbudza aktualnie nasze emocje polityczne) nie zostawi tej porąbanej Dziuni...

Pięknie nazwała Dziunię jedna z komentujących: żeńska antyteza Foresta Gumpa. Uwielbiam język i wyobraźnię oraz styl pisania autorki, którą znam również z felietonów w lokalnej prasie. A i historia Dziuni przedstawiona jest w taki sposób, że właściwie i lubimy ją, i litujemy się nad niebogą, ale chwilami ma się ochotę chwilami cisnąć książką do kosza... ale nie, bo...

Po chaotycznej i złej części drugiej powiedziałam sobie dość. Po część trzecią sięgnęłam zupełnym przypadkiem i jak dobrze, że to zrobiłam. Mam wrażenie, że tym razem autorka trochę bardziej przemyślała sobie to, co chce przekazać, skupiła się na jednej opowieści, zamiast skakać między wątkami, i postanowiła pisać linearnie pod względem czasu (uff).
Trzecia Dziunia dość boleśnie otworzyła mi oczy. Nie wiem, co ja sobie dotychczas myślałam o migrantach, o ludzkości, o systemie, ale po tej książce uchylę czapkę z głowy wobec każdej osoby, która mi powie, że kilkanaście lat temu wyjechała za chlebem i dała radę.

Po chaotycznej i złej części drugiej powiedziałam sobie dość. Po część trzecią sięgnęłam zupełnym przypadkiem i jak dobrze, że to zrobiłam. Mam wrażenie, że tym razem autorka trochę bardziej przemyślała sobie to, co chce przekazać, skupiła się na jednej opowieści, zamiast skakać między wątkami, i postanowiła pisać linearnie pod względem czasu (uff).
Trzecia Dziunia dość...

Po tragicznej drugiej części Dziuni nie mogłam zmusić się do przeczytania kolejnej. Cieszę się, że jednak przełamałam swoją traumę :) Zabawna, ale jednocześnie skłaniająca do refleksji. Rewelacyjnie napisana historia dwójki ludzi na emigracji. Historia o tym jak mało jest w ludziach empatii i jak łatwo przychodzi niektórym wykorzystywanie drugiego człowieka. Temat jest i zapewne niestety będzie aktualny jeszcze długie lata. Mały minus za zakończenie, które w mojej opinii jest nijakie.

Po tragicznej drugiej części Dziuni nie mogłam zmusić się do przeczytania kolejnej. Cieszę się, że jednak przełamałam swoją traumę :) Zabawna, ale jednocześnie skłaniająca do refleksji. Rewelacyjnie napisana historia dwójki ludzi na emigracji. Historia o tym jak mało jest w ludziach empatii i jak łatwo przychodzi niektórym wykorzystywanie drugiego człowieka. Temat jest i...

Trzeci tom perypetii Dziuni nie ma nic wspólnego z tym, co sugeruje tytuł - wyłączając skojarzenia tych, którzy tę osobliwą postać poznać już zdążyli. „Wymarzony dom Dziuni” to kondensacja planów, wyobrażeń i ideałów, które z impetem zderzają się z nieubłaganą rzeczywistością, w dodatku na obczyźnie. Tym samym Nowakowska przenosi niezdolność Dziuni do adaptacji na poziom wyższy. Wyobcowanie bohaterki sięga zenitu, ale przecież co jej nie zabije, to ją rozśmieszy… Choćby był to śmiech przez łzy w akompaniamencie zgrzytania zębów.

Prostoduszność Dziuni popycha ją wprost w ramiona (tudzież szpony) dalekich krewnych, którzy Pracowitą Parę z Polski ściągają do Anglii. Główna bohaterka za (niestabilną, ale mimo wszystko) podporę ma jedynie niemrawego, lecz wręcz dla niej stworzonego męża, Owcę. On po angielsku ani be, ani me, więc organizacja wyprawy po szczęście spada na barki Dziuni, co z racji jej osobliwego charakteru jest źródłem niekończących się nieporozumień, przeciwności losu i traum mniejszych bądź większych. Skapujący zwykle sarkazm w absurdalnych, oburzających, a nawet obrzydzających sytuacjach zmienia się w wodospad ironii. Jeśli jednak Dziunia zdążyła wrosnąć w czytelniczą duszę, przetrwa się z nią i tę katorgę, docierając do kuriozum w pełnej krasie, czyli bloga głównej bohaterki. Nowakowska wzbogaciła swoją dziwną, nietuzinkową postać w dodatkowy bagaż doświadczeń, pełen okropności współczesnego świata, którym wciąż rządzą prawa natury, tyle że pod przykrywką pustych haseł. Czytelnikowi za to przypomniała, że Dziunia wprawdzie jedyna taka, ale dziuniowatość na szczęście nadal zaraźliwa.

Trudno zdecydować, czy magnetyzm Dziuni bierze się z dobroduszności, wyobcowania, bystrości czy niebywałych zdolności słowotwórczych bohaterki/autorki, czy może z jej/ich dystansu do świata korelującego z niedostępnym dla innych, skomplikowanym światem wewnętrznym. Jedno jest pewnie: kto pozna Dziunię, nie pomyli jej już z nikim innym. I zachowa to coś, czego w postaciach literackich szuka się (pod)świadomie i nieprzerwanie. Polecam wymagającym amatorom anomalii.

Trzeci tom perypetii Dziuni nie ma nic wspólnego z tym, co sugeruje tytuł - wyłączając skojarzenia tych, którzy tę osobliwą postać poznać już zdążyli. „Wymarzony dom Dziuni” to kondensacja planów, wyobrażeń i ideałów, które z impetem zderzają się z nieubłaganą rzeczywistością, w dodatku na obczyźnie. Tym samym Nowakowska przenosi niezdolność Dziuni do adaptacji na poziom...

Rozdział drugi "Emigracja" to jeden z najlepiej napisanych tekstów w języku polskim, jaki czytałam kiedykolwiek.

Rozdział drugi "Emigracja" to jeden z najlepiej napisanych tekstów w języku polskim, jaki czytałam kiedykolwiek.