Świetne felietony, takie, jakie cenię najbardziej - erudycyjne, ale lekkie, błyskotliwe, cięte, jednocześnie bawiące i dające wiele do myślenia. Widać w nich elokwencję autora, jego inteligencję, oczytanie i wielką miłość do książek. Jeśli dodamy do tego ironię, poczucie humoru i ostre pióro, to mamy prawdziwą ucztę, którą można się delektować bez końca.

Ja, niestety, pochłonęłam cały zbiór jednym tchem. Piszę "niestety", bo teraz żałuję, że nie rozłożyłam czytania chociaż na kilka dni, tak jak sobie w duchu obiecałam. W kwestii książek nie mam jednak silnej woli...

Można czytać te felietony po kolei, można też wyławiać je w dowolny sposób. Bez względu na wybraną metodę, lektura będzie udana.

Co najbardziej spodobało mi się w treści? Oczywiście tematyka związana z książkami, ich pochłanianiem, ale także teksty dotyczące pisania, tworzenia i spotkań autorskich.
Przy niektórych felietonach ubawiłam się do łez, zwłaszcza przy tych z "Księgi podopiecznych kopniętej muzy". Gdy czytałam o grafomańskiej rodzinie Grzeszczyków czy "arcydziele" smoleńskim, co chwilę wybuchałam śmiechem. Są tu jednak też teksty, o których można powiedzieć "i straszno, i śmieszno" - to np. felieton poświęcony tzw. powstańcom kanapowym czy bzdurnych historiach na temat rodu Bronisława Komorowskiego, jakie ukazują się w internecie.

Dehnel nie pisze tylko i wyłącznie o książkach. To byłoby zbyt proste i chyba nudne. Jak na rasowego felietonistę przystało, zręcznie porusza się po różnych sferach życia, począwszy od wspomnień z dzieciństwa, poprzez historię i lekcje języka polskiego w szkołach, na filozofii, szeroko pojętej kulturze, polityce i wielkich autorytetach skończywszy.

Bardzo ujęły mnie teksty dotyczące różnych szpargałów i wyszperanych w antykwariatach zapomnianych książek. Z każdego drobiazgu, nawet z pozornie nudnej książeczki, autor potrafi wyczarować klimatyczne, błyskotliwe i zapadające w pamięć opowieści. Dużo w nich pięknych i wzruszających (albo zabawnych) domysłów na temat poprzednich właścicieli i przeszłości opisywanych przedmiotów.
Urocze i rozbrajające są teksty wspomnieniowe, w których Jacek Dehnel dzieli się obrazkami ze swojego dzieciństwa, pierwszych literackich fascynacji, czytelniczych przygód. Przy "Lekturach gorączkowych" od razu przeniosłam się myślami w przeszłość i zobaczyłam siebie w jakiejś flanelowej pidżamce, z książką w łóżku i baterią leków oraz gorącą herbatą na szafce. To były jedyne plusy chorób - móc się wylegiwać bezkarnie w puchowej pościeli, całymi dniami (i nocami) czytać, czytać, czytać... I pod koniec choroby symulować, by jak najdłużej cieszyć się czytelniczym amokiem:).

Oprócz lekkich tematów, są tu i złożone problemy. Autor ciekawie zestawia teksty z różnych epok, dużo pisze o ponadczasowości wybranych książek, o ich języku, historycznoliterackim tle, o zapomnianych pisarzach i ich dziełach.

Zachęcam szczerze do sięgnięcia po ten zbiór. Miłośnicy czytania na pewno znajdą w nim dużo ciekawych informacji, odnajdą jakąś cząstkę samych siebie, zadumają się, uśmiechną i może przy okazji poznają nowe tytuły, po które warto sięgnąć.

Świetne felietony, takie, jakie cenię najbardziej - erudycyjne, ale lekkie, błyskotliwe, cięte, jednocześnie bawiące i dające wiele do myślenia. Widać w nich elokwencję autora, jego inteligencję, oczytanie i wielką miłość do książek. Jeśli dodamy do tego ironię, poczucie humoru i ostre pióro, to mamy prawdziwą ucztę, którą można się delektować bez końca.

Ja, niestety,...