Do zarejestrowania się na tym portalu skłoniły mnie negatywne opinie o "Szanghajskiej kochance", które się tutaj pojawiły.
Absolutnie nie chcę negować, że komuś ta książka miała prawo się nie spodobać. Ja jestem natomiast w tej grupie, która przez "Kochankę" została oczarowana i przeczytałam ją z jakieś trzy czy cztery razy.

Zacznę od tego, dlaczego książka prawdopodobnie została zakazana w Chinach. Większość osób wie, że w Chinach szaleje komunizm, państwo wsadza nos w prywatne sprawy mieszkańców i nienajlepiej znosi myśl, że ktoś chciałby, by Chiny wyglądały inaczej. Cenzura działa, wszelka krytyka albo marzenia o innym świecie są tam zakazane. Podobnie jest z "Kochanką" - potwierdzam opinie, że jeśli ktoś chce się czegoś dowiedzieć o Chinach, to tutaj tego nie znajdzie. Ale czy to jest minus tej książki, że ktoś miał koncepcję, że będzie czymś, czym nie jest? Mamy tu nowoczesny Szanghaj i nowoczesnych ludzi - wszystko to przypominające nasz, Zachodni świat - czytamy o dyskotekach, samochodach, dostawcach jedzenia na wynos, imprezach, seksie, ale przede wszystkim o... marzeniach zwyczajnej dziewczyny. Bo czy Coco nie jest zwyczajna? Trochę zadufana w sobie, trochę zbyt olśniona światem pięknych ludzi i niezdecydowana, jak pokierować życiem. Może rzeczywiście nieco w niej zepsucia - ale mimo wszystko jest na swój sposób wrażliwa, kreatywna i z wielkimi marzeniami. Nikt nie jest idealny, takie charaktery na pewno każdy zna z życia, a wydaje mi się, że takie miasto jak Szanghaj, zwabiający ludzi młodych (podobno mało tam ludzi starszych), gdzie jeden klub jest zaraz obok drugiego i który wydaje się Chińczykom świetny do robienia kariery i będący kolorową, świecącą lampką wśród biedy, jaka jest w bardzo dużej części Chin i mozna w nim kupić wszystko, sprzyja właśnie tworzeniu takich osobowości jak Coco.
Wracając do tego, co Chiny zobaczyły niebezpiecznego w "Kochance" - pomijam to, że dla nich sceny erotyczne mogły wydać się zbyt wyzwolone, ale chodziło właśnie też o kulturalne wyzwolenie oraz pewną pochwałę dla Zachodniego sposobu życia. Nie zostało to napisane w samej książce, ale każdy czytający dużo chińskich powieści powinien gdzieś trafić na ślady tych informacji. Książką, z którą był dokładnie ten sam "problem" były "Cukiereczki" Mian Mian.

Książka na pewno nie spodoba się tym, którzy szukają wartkiej akcji, fabuły zaczynającej się od A i kończącej się na głośnym B. To raczej zlepek pewnych obrazków, pokazujących wycinek życia grupki ludzi w wielkim mieście, a w środku tego wszystkiego Coco ze swoimi dylematami. Gdybym miała porównać "Kochankę" do innej książki (ale tylko, by zobrazować pewną strukturę!), byłby to "Dziennik Bridget Jones", gdzie poza oczywistym wątkiem romansowym rozgrywało się wiele scen po prostu z życia codziennego.

Mi osobiście "Szanghajska kochanka" jest bardzo droga, może nie z powodu stylu, jakim jest napisana, co właśnie z powodu postaci Coco - tak, odnajduję w niej wiele swoich cech, choć nie twierdzę, że dobrze byłoby mieć jej wady i ten sam pakiet poglądów. Być może lubię ją dlatego, że również lubię sztukę, czasami jestem tak samo pomieszana w życiu, tak samo uwielbiam romantyczne uniesienia, jadeit i nefryt, a może też dlatego, że gdzieś tam jej zazdroszczę tego Szanghaju i dekadenckiej atmosfery.

Do zarejestrowania się na tym portalu skłoniły mnie negatywne opinie o "Szanghajskiej kochance", które się tutaj pojawiły.
Absolutnie nie chcę negować, że komuś ta książka miała prawo się nie spodobać. Ja jestem natomiast w tej grupie, która przez "Kochankę" została oczarowana i przeczytałam ją z jakieś trzy czy cztery razy.

Zacznę od tego, dlaczego książka prawdopodobnie...