„Hipotermię” wziąłem z półki w jakimś markecie, ponieważ książki za 9 złotych często potrafią mnie skusić
Czy lektura była warta swej ceny?
Myślę, że tak, choć porwać bez reszty mnie nie zdołała. Przede wszystkim momentami niemiłosiernie się wlecze. I choć wolno rozwijająca się akcja mi nie przeszkadza, jeśli jest wypełniona ciekawymi wątkami, tutaj owe wypełniacze były raczej dość smętne i nudnawe.
Przeczytałem gdzieś, że autor to taki islandzki Mankell. Rzeczywiście, coś z niego ma, ale jednak nieodżałowany Szwed pisał – jak dla mnie – ciekawiej. Też potrafił rozwlekać, ale jego bohaterowie bardziej do mnie przemawiali. Tutaj pan komisarz jest mniej interesującą postacią niż słynny Kurt Wallander.
W powieści uderzyło mnie to, ile autor poświęca czasu na różnego rodzaju przesłuchania. I tu pojawia się pewien problem. Pewnie jest to dość zgodne z prawdą, bo w prawdziwym śledztwie trzeba się nachodzić i przepytywać wszystkich wokół, lecz czy w literaturze, którą traktujemy jako rozrywkową, nie można by nieco ograniczyć tych wstawek? Myślę, że istnieje ryzyko przynudzania, czasami przydaje się jakiś zwrot akcji, choćby delikatny. Nie samym przesłuchaniem czytelnik żyje:-)
Moja ocena książki nie jest najwyższa, ale dopiero po lekturze dowiedziałem się, że to już kolejny tom przygód Erlendura Sveinssona. Może gdybym czytał wcześniejsze części, lepiej wczułbym się w klimat powieści.
Książka w porządku, choć jakaś specjalnie dobra raczej nie jest. Niech będzie, że to takie cztery z dużym minusem.

„Hipotermię” wziąłem z półki w jakimś markecie, ponieważ książki za 9 złotych często potrafią mnie skusić
Czy lektura była warta swej ceny?
Myślę, że tak, choć porwać bez reszty mnie nie zdołała. Przede wszystkim momentami niemiłosiernie się wlecze. I choć wolno rozwijająca się akcja mi nie przeszkadza, jeśli jest wypełniona ciekawymi wątkami, tutaj owe wypełniacze były...