Wciągająca, do przeczytania w jedno popołudnie, wszystkim dobrze znana, poruszająca historia życia dziewczynki z Somalii, która zrobiła karierę w Europie i USA. Autorka zdradza o sobie dużo, ale dużo też ubarwia. W rzeczywistości jest to bardzo nieszczęśliwa, cierpiąca duchowo kobieta, którą - mam wrażenie - boli nie tylko obrzezanie...
W książce autorka ubarwia swojego ojca, o którym w wywiadach mówi jak o głupcu, narkomanie, który zmarnował życie jej matce i dzieciom, którego nienawidzi. Przemilcza też swój trudny charakter. W wielu wywiadach jest opryskliwa, niemiła. To trochę widać nawet w książce, wszystkie mosty zawsze zerwane, wszyscy ludzie zawsze źli. Nie związała się z żadnym z ojców swoich dzieci. Jest samotną matką, ale tylko jednego dziecka. Starszy syn wychowywał się z samym ojcem, to ona odeszła. Młodsze dziecko było chyba pomyślane jako dziecko bez ojca. Tłumaczy, że mężczyzn przytłacza jej kariera, ale może to jej trudny charakter i używki powodują, że cierpi samotnie? Ciemną stroną Waris – a mówi o tym wyjątkowo otwarcie – jest „zła woda”, alkohol. W jej życiu zwłaszcza podczas kariery modelki,ale także potem, było sporo incydentów, które kończyły się w szpitalu. Waris przyznaje: alkohol to jej sposób na leczenie samotności i tęsknoty. Prawdą jest miłość do matki, która jakiś czas mieszkała z nią w Europie i która wydaje mi się wyjątkową kobietą, ale nie umiały mieszkać razem, tak że matka wróciła szybko do Afryki. Taka miłość, która wyklucza bycie razem. Autorka wprost mówi o sobie, że nie jest szczęśliwa, że nigdy nie zaznała szczęścia w Europie ani Stanach, że szczęśliwa do końca była tylko w Afryce. Dodam, że w Afryce bez przerwy ktoś tę małą, głodującą dziewczynkę gwałcił, więc to pojęcie szczęścia też jest względne. Każdy jednak spogląda na dzieciństwo jak na czasy, kiedy było mu dobrze, tam są jej korzenie i do tego tylko świata w pełni należała. Psychologicznie ma to swoje uzasadnienie.

Smutna i rozdzierająca serce jest ta historia życia, ale tego z książki nie do końca się dowiemy.

STRONA FORMALNA:

Od strony formalnej książka bardzo słaba. Język przesadnie prostacki, momentami ciut wulgarny. Dziewczyna chyba z natury wojownicza i nie lubi owijać w bawełnę.
Do tego te koszmarne retrospekcje! Nie wiem skąd ta moda na retrospekcje we wspomnieniach, pisanych nie przez wytrawnych literatów, ale moim zdaniem powinno się tego zabronić pod karą tortur, które sama bym mogła przeprowadzać z braku innych chętnych. Po pewne wyrafinowane środki powinni sięgać tylko wybitni pisarze, którzy genialnie władają formą.

Ogromnym atutem książki jest natomiast sporo cennych treści, poświęconych życiu w Afryce. Niesamowicie cenna to lektura pod tym kątem, ponieważ poza tym, co zamierzone autorka pięknie pokazuje afrykańską duszę.

Dobrze czytać 'Kwiat pustyni" po "Hebanie", wtedy pojmie się dużo więcej. Ten kto Kapuścińskiego nie czytał, nawet nie zdaje sobie sprawy, ile fascynujących kwestii społecznych mu umknęło w czasie wertowania "Kwiatu pustyni".

**) kwestie osobiste autorki zaciągnięte z artykułów angielskojęzycznych, których już nie pamiętam oraz wywiadu dla Newsweeka udzielonego K. Romanowskiej.

Wciągająca, do przeczytania w jedno popołudnie, wszystkim dobrze znana, poruszająca historia życia dziewczynki z Somalii, która zrobiła karierę w Europie i USA. Autorka zdradza o sobie dużo, ale dużo też ubarwia. W rzeczywistości jest to bardzo nieszczęśliwa, cierpiąca duchowo kobieta, którą - mam wrażenie - boli nie tylko obrzezanie...
W książce autorka ubarwia swojego...