Biografia Jacka Londona – kapitalna sprawa, pomyślałem i sięgnąłem po książkę mając w pamięci czytaną dawno temu biografię Irvinga Stonea: „Żeglarz na koniu”. Ładnie wydane rozczarowanie, to najkrótsze określenie pasujące do książki. Autor wszystko co chciał ważkiego o Londonie powiedzieć zawarł w prologu, którego zdania wkomponowane są bezpośrednio w dalsze rozdziały. Dzięki temu uzyskał niewątpliwy efekt stwierdzenia: „ja już to czytałem”. Bodajże trzy razy przyczepił się do swojego poprzednika Stona, że ten ostatni podlizywał się rodzinie, żeby napisać biografie Londona. Co w tym złego? Podlizał się na tyle skutecznie, że jego „żeglarza” czyta się z wypiekami na twarzy. Jednak pomijając pozostałe kwestie, najbardziej irytowało mnie „artystowskie środowisko” – nie wiem, czy to dar od autora, czy tłumacza, ale brzmi tak szkaradnie, że bolą zęby. Kolejny kwiatek, to jakże częsty brak odmiany „wół roboczy”, w książce London mówi: „nie chcę być więcej wołu roboczy” i to dosyć często. Skąd, na Boga to wzięto? Może Jack specjalnie, tak gwarowo przekręcał, ale wtedy wypadałoby ująć to gdzieś, żeby czytelnik nie miał wrażenia niechlujstwa językowego. Reasumując – jeżeli ktoś nie czytał biografii Londona, to polecam „Żeglarza na koniu” wydanego w 1938 roku. Dużo ciekawszy.

Biografia Jacka Londona – kapitalna sprawa, pomyślałem i sięgnąłem po książkę mając w pamięci czytaną dawno temu biografię Irvinga Stonea: „Żeglarz na koniu”. Ładnie wydane rozczarowanie, to najkrótsze określenie pasujące do książki. Autor wszystko co chciał ważkiego o Londonie powiedzieć zawarł w prologu, którego zdania wkomponowane są bezpośrednio w dalsze rozdziały....