Dokładnie rok temu wydawnictwo Rebis zapowiedziało powrót fińskiej pisarki Leeny Lehtolainen na polski rynek. Jako, że dotychczas zdążyłam polubić jej serię kryminalną o rudowłosej komisarz Marii Kallio, fakt ten niezmiernie mnie ucieszył. Od tamtego momentu zaczęłam odliczać miesiące do ukazania się kolejnej części wspomnianej serii, nastawiając się na wyśmienitą ucztę czytelniczą. Miesiące mijały i wreszcie nadszedł upragniony dzień. Nie zastanawiając się ani chwili zamówiłam książkę, którą dodałam do swojej domowej biblioteczki, gdzie cierpliwie czekała na swoją kolej.

Nadszedł dzień kiedy sięgnęłam do niej z wielkim zapałem aczkolwiek radość ta nie trwala długo. Już na "dzień dobry" zirytowałam się, kiedy to okazało się, że "NA ZŁYM TROPIE" nie jest ciągłą kontynuacją poprzednich części. Otóż jak dotąd na naszym rynku OD ŚRODKA ukazała się "Kobieta ze śniegu", która oryginalnie jest czwartą częścią cyklu, później "Spirala śmierci" jako piąta oraz "Pod wiatr" jako szósta.
Pal licho, że nie ukazały się pierwsze trzy, dzięki świetnej narracji głównej bohaterki mamy też retrospekcje w czasie dzięki czemu mamy jakiś ogólny ich zarys. Ale kiedy kolejna okazuje się być 10-tą częścią to już samo to nawet najbardziej świętego wyprowadziłoby z równowagi. Zaczęłam się zastanawiać czy ktoś jeszcze w naszym kraju myśli logicznie, ale ten mały incydent nasuwa nam odpowiednie wnioski, których przytaczać nie ma sensu. Z trudem przełknęłam tą gorzką pigułkę rozczarowania i poniekąd rada z tego, że przynajmniej mogę przeczytać "coś" niekwestionowanej królowej finskiego kryminału zabrałam się za zgłębianie lektury.

Jak brzmi krótkie streszczenie na tylniej okładce książki, miało być interesująco...i było...przez pierwsze kilka rozdziałów. Później było już coraz gorzej. Nudna, monotonna fabuła, mnóstwo podejrzanych gdzie w pewnym momencie zaczęłam się gubić kto jest kim i co kogo z kim łączy. No i wynurzenia głównej bohaterki, która straciła ikrę godną podziwiu w poprzednich częściach. Niestety Maria Kallio postarzała się, stała się nudna niczym potańcówka dla emerytów, choć i tam zapewne można liczyć na większe fajerwerki. Zabrakło tutaj również mroczności z której słynie literatura skandynawska. Czytając nie odczuwamy tego specyficznego klimatu, tym razem PRZEMINĄŁ Z WIATREM..

Jako, że jestem wytrwała i nie lubię odkładać książki nie przeczytwaszy jej do końca, brnęłam dalej. A dalej było jeszcze gorzej...czytając zaczęłam odliczać strony do końca rozdziału - jest źle, tak pomyślałam. Ale kiedy zaczęłam sobie dzielić tą pozycję na jeden rozdział rano, jeden na popołudnie i jeden na wieczór, do tego licząc strony z każdego rozdziału do zakończenia go - było gorzej niż źle.
Suma sumarum, dzięki swojej determinacji dotarłam do końca, zamknęłam książkę i westchnęłam z poczuciem ulgi, że ten koszmar czytelniczy się już zakończył. Cóż to była za mordęga!!!

"Niezwykła umiejętność Leeny Lehtolainen - łączenie wciągającego kryminału z dobrze opowiedzianą historią o naszej współczesności" jak twierdzi cytat na okładce książki, tym razem nie sprawdziła się i śmiem twierdzić, iż pisarka nie tylko była NA ZŁYM TROPIE sądząc, iż książka o dopingu w sporcie będzie absorbującą i fascynującą lekturą ale i ja ślepo wierząc, iż zaspokoi ona mój "czytelniczy głód" na literaturę skandynawską.

Dokładnie rok temu wydawnictwo Rebis zapowiedziało powrót fińskiej pisarki Leeny Lehtolainen na polski rynek. Jako, że dotychczas zdążyłam polubić jej serię kryminalną o rudowłosej komisarz Marii Kallio, fakt ten niezmiernie mnie ucieszył. Od tamtego momentu zaczęłam odliczać miesiące do ukazania się kolejnej części wspomnianej serii, nastawiając się na wyśmienitą ucztę...