Jeśli książka mnie nudzi, to jej nie kończę. Koniec. Kropka.
Pewnie znajdą się tacy, którzy by mnie za to ukrzyżowali... Śmiało, chodźcie!
Dotarłem do -aż!- dwusetnej strony, myśląc, że w końcu zacznie się dziać coś konkretnego. Niestety... Bezsensowne, nigdzie nie prowadzące rozdziały o tym, jak główny bohater spaceruje po parkingu, odwiedza bibliotekę, chodzi na bezsensowne wykłady -z początku myślałem, że one do czegoś dążą, niestety- mierzy odległości między drzwiami w ośrodku lub co chwilę spotyka się z kilkoma niewnoszącymi nic do fabuły bohaterami, by prowadzić męczące rozmowy o niczym... itp, itd.
Na ostatnich stronach można znaleźć krótką, niezwykle zachwalającą opinię, napisaną przez jakiegoś mościa z USA. Pisze on, że już dawno nie czytał takich rzeczy; że proza naszego rodaka jest absolutnie cudowna i mocna... Nie wiem kto tu jest głupszy... Wydawca, czy autor tych słów? Wiem za to, że ten drugi otrzymał pewnie za to sporą sumkę. Kolejny przykład tego, że człowiek, czując zapach forsy, przestaje racjonalnie myśleć.
Przykre jest tylko to, że ci, którzy ciężko pracują, by być choć trochę wychwalonym i zauważonym, są notorycznie miażdżeni przez rzeczywistość. Rynek wydawniczy schodzi na psy.

Jeśli książka mnie nudzi, to jej nie kończę. Koniec. Kropka.
Pewnie znajdą się tacy, którzy by mnie za to ukrzyżowali... Śmiało, chodźcie!
Dotarłem do -aż!- dwusetnej strony, myśląc, że w końcu zacznie się dziać coś konkretnego. Niestety... Bezsensowne, nigdzie nie prowadzące rozdziały o tym, jak główny bohater spaceruje po parkingu, odwiedza bibliotekę, chodzi na...