Parę lat temu panowie Bernard-Henri Levy (zaangażowany lewicowiec, egzaltowany ekstrawertyk)i Michel Houellebecq (kasandryczny pesymista, kryptoekstrawertyk) postanowili wspólnie, niby się przekomarzając, ale w ramach wspólnego frontu, przedłożyć osiągniętą po latach żmudnych przemyśleń i w ramach skapitalizowania doświadczeń, intelektualną wizję świata. Wśród rzeczy wielkich i ważnych takich jak wojny, kryzys społeczeństw konsumpcyjnych, kryzys mediów, zawirowania i przełomy, przemyślenia o literaturze, pisarzach i innych, takich jak panowie L. i H, myślicielach, załatwiane są tu również sprawy ściśle prywatne, z własnego podwórka, głównie żalenie się na hieny dziennikarskie. Prócz tego, wątki autobiograficzne.

Wszystko to razem dosyć zajmujące, tout court jak mawiają Francuzi i nadużywa Waldemar Łysiak.

Dosyć ciekawy wydał mi się komentarz Houellebecqa, częściowo osobiste wyznanie, odnośnie do popularyzowanej przez niego koncepcji uległości, z którą nosił się od dawna i przybliżył ostatnio w książce, której fabuła jest jedynie przypisem do wspomnianej koncepcji (co być może tłumaczy marność fabuły), zatytułowanej "Uległość".

Houellebecq nakreśla obraz swoich hipotetycznych poczynań w razie wybuchu wojny twierdząc, że byłby niezdolny do posłuszeństwa, ale równiez do kierowania innymi. "[W razie wojny] dołączę do ogromnej rzeszy tych, którzy walczyli mało lub źle. Tych, którzy czekali, nie ośmielając się zanadto o tym mówić, by inni zaprzestali swych błazenad. Tych, którym obojętny jest los demokracji, wolnej Francji, Czeczeni czy Kraju Basków. Tych, KTÓRZY ULEGAJĄ, de Gaulle miała zdecydowanie rację, hipnotyzmowi >>przerażającej pustki rezygnacji<<. Jestem jednych z owych ludzi. Tych, których nic, co ogólne lub uniwersalne (szczególne i lokalne), nie może realnie poruszyć. Dołączę do owej ogromnej rzeszy, którą doświadcza Historia, lecz w gruncie rzeczy interesuje się wyłącznie tym, co dotyka jej bezpośrednio, jej i jej bliskich. JEST MI WYJĄTKOWO PRZYKRO, KIEDY POMYŚLĘ, ŻE EGOIZM I TCHÓRZOSTWO, ZA KTÓRYM SIĘ OPOWIADAM, MOŻE W OCZACH MYCH WSPÓŁCZESNYCH WZBUDZIĆ WIĘCEJ SYMPATII DO MNIE NIŻ DO PANA [Henri Bernardzie-Levy, zaangażowany lewicowy intelektualisto, jeżdżący do rejonów objętych konfliktami zbrojnymi], KTÓRY GŁOSI HEROIZM. Ale ja znam mych współczesnych: wiem, że tak właśnie się stanie."

W takim razie, czy olbrzymia popularność "Uległości" jest wynikiem zgrozy, buntu, wzburzenia, które wywołała, czy też raczej, tak jak twierdzi Houellebecq, egoizmu i tchórzostwa osób, które odkrywszy siebie w tej książce, uznają ją za przyzwolenie i przewodnik wygodnego życia w czasach przełomu?

Parę lat temu panowie Bernard-Henri Levy (zaangażowany lewicowiec, egzaltowany ekstrawertyk)i Michel Houellebecq (kasandryczny pesymista, kryptoekstrawertyk) postanowili wspólnie, niby się przekomarzając, ale w ramach wspólnego frontu, przedłożyć osiągniętą po latach żmudnych przemyśleń i w ramach skapitalizowania doświadczeń, intelektualną wizję świata. Wśród rzeczy...