„Na ustach grzechu, powieść z życia wyższych sfer towarzyskich” to satyryczna parodia „Trędowatej” pióra Magdaleny Samozwaniec. Powieść po raz pierwszy wydana w Krakowie w 1922 roku doczekała się wznowienia w 40 rocznicę śmierci Magdaleny Samozwaniec.

To wybitne dzieło przepełnione błyskotliwym językiem, które wciąż bawi. Książka traktuje o tragicznej miłości szlachetnej Steńki Doryckiej z Doryc i zubożałego hrabicza Zenona. Nie jest im pisane bycie razem – Steńka jest zbyt nisko urodzona, a Zenon ratując finanse rodziny zawiera małżeństwo z baronówną Świdrypajło. Jak rozwinie się uczucie pomiędzy tą dwójką i jak zakończy się historia ich miłości?

Autorka w niezwykle spostrzegawczy, badawczy wręcz sposób maluje obraz XX wiecznego społeczeństwa, wyśmiewając przywary polskich wyższych sfer. Język - bo to właśnie on wygrywa w powieści z bohaterami - jest przezabawny, groteskowy, cięty a czasem przerysowany. I to on właśnie zasługuje na największą uwagę. Gierki językowe, makaronizmy, metafory dopełniają całości.

Być może "Na ustach grzechu” nie powala na kolana treścią, ale język jest tu wyśmienity i to dla niego należy tą książkę przeczytać. Gwarantuję, że przy lekturze tej niewielkiej objętościowo parodii "Trędowatej" ubawicie się po pachy.

„Na ustach grzechu, powieść z życia wyższych sfer towarzyskich” to satyryczna parodia „Trędowatej” pióra Magdaleny Samozwaniec. Powieść po raz pierwszy wydana w Krakowie w 1922 roku doczekała się wznowienia w 40 rocznicę śmierci Magdaleny Samozwaniec.

To wybitne dzieło przepełnione błyskotliwym językiem, które wciąż bawi. Książka traktuje o tragicznej miłości szlachetnej...