Książka pokazuje jak od średniowiecza zmieniał się stosunek do otyłości i kształtu sylwetki kobiet i mężczyzn. Oceny z którymi dzisiaj spotyka się w społeczeństwie osoba z nadwagą czy otyła nie są czymś naturalnym, a wynikają z długiego procesu przemian spojrzenia na ludzkie ciało. Medykalizacja otyłości, wiązanie jej ze zdrowiem i chorobą, normy wagi w stosunku do wzrostu, wyodrębnienie tłuszczu jako osobnej materii, wysyp diet odchudzających, zalecanie sportu - to wszystko to wynik przemian społecznych w drugiej połowie XIX wieku.

Książka pokazuje jak zmieniał się stosunek do tuszy. W średniowieczu osoby otyłe kojarzyły się wygłodzonemu ludowi z dostatkiem i bogactwem. Nie ma krytyki otyłości, nie ma norm wagi. Otyłość przeszkadza o tyle, o ile nie pozwala dosiąść konia i walczyć mieczem.

W pewnym momencie otyłością zaczynają zajmować się medycy. W okresie reformacji otyłość staje się charakterystyczna dla krytykowanego kleru, choć i chudość nie jest pochwalana i kojarzy się z chorobą i niedożywieniem.

W XIX wieku rozwijający się przemysł sprawił, że ciało kojarzono z mechanizmem. Powstał termin "spalania" tłuszczu / kalorii, który funkcjonuje do dzisiaj.

Z tego naukowego opracowania dowiemy się jakie znaczenie mają pozornie błahe opisy w literaturze pięknej, jak otyłość była raz przypisywana bogaczom, a innym razem niewykształconym plebejuszom, jak zacieśniano samokontrolę i doprowadzano do społecznej obsesji na punkcie wagi i tuszy.

Warto pamiętać o tym wszystkim, kiedy słyszymy wokół kolejnych misjonarzy zdrowia, którzy pouczają innych jak mają wyglądać i co jest dla nich dobre. Świetna książka.

Książka pokazuje jak od średniowiecza zmieniał się stosunek do otyłości i kształtu sylwetki kobiet i mężczyzn. Oceny z którymi dzisiaj spotyka się w społeczeństwie osoba z nadwagą czy otyła nie są czymś naturalnym, a wynikają z długiego procesu przemian spojrzenia na ludzkie ciało. Medykalizacja otyłości, wiązanie jej ze zdrowiem i chorobą, normy wagi w stosunku do wzrostu,...

Fascynująca historia kultury Europy w oparciu o podejście człowieka do masy ciała. Niezwykła podróż od średniowiecza do współczesności opowiadająca o tym jak zmieniał się stosunek do wizerunku, ciała, szczupłości i nadwagi. Fascynująca i jednocześnie niezwykle rozwijająca wiedza, szczególnie w dzisiejszych czasach, w których kult ciała osiągnął niespotykane dotąd apogeum.
Polecam!

Fascynująca historia kultury Europy w oparciu o podejście człowieka do masy ciała. Niezwykła podróż od średniowiecza do współczesności opowiadająca o tym jak zmieniał się stosunek do wizerunku, ciała, szczupłości i nadwagi. Fascynująca i jednocześnie niezwykle rozwijająca wiedza, szczególnie w dzisiejszych czasach, w których kult ciała osiągnął niespotykane dotąd...

Książka jest trudna w odbiorze – świetnie by się jej słuchało w formie audiobooka, ale ogrom skupienia jakiego wymaga od czytelnika odbiera całą radość z czytania. Tekst z powodu koszmarnej złożoności najzwyczajniej nuży, czytelnik się gubi...
Zarzucanie autorowi bełkotu byłoby popisem własnej miałkości intelektualnej, ale uczciwe trzeba przyznać że zdania są przeładowane, miejscami kuleje interpunkcja, a cudzysłowy nadużywane (pod znakiem zapytania staje wręcz ich racja bytu, sensowność); o swoisty zawrót głowy przyprawia kosmiczna ilość przypisów, w dużej części książki zajmują połowę strony (większość pochodzi od samego Vigarello, ale tłumaczka też dodała sporo swoich i dodatkowo rozbudowała przypisy autora!). Można by je z czystym sumieniem umieścić na końcu każdego z rozdziałów.
Nie wiem czy można mówić w przypadku „Historii otyłości” o kompleksowej monografii – ogranicza się do czasów zawartych pomiędzy średniowieczem a początkiem XXI. Dzieje się tak zapewne z uwagi na udokumentowanie zagadnienia, ale nie wierzę by nie szło dodać czegoś o starożytności, nawet jeśli trzeba by było dokonać pewnych rekonstrukcji czy spekulacji, bazując jedynie na skromnych wzmiankach (które nie mogą być dużo szczuplejsze jak średniowieczne!).
Książka skupia się na terytorium Francji, niekiedy mamy wycieczki krajach ościennych – Anglii, Hiszpanii, północnej Italii czy Szwajcarii – ale główny trzon analiz stanowi materiał frankfoński... nie znajdziemy w książce ani słowa o zapaśnikach sumo czy przymusowo tuczonych murzynkach, których pokaźne kształty są wielce pożądane w niektórych społecznościach Czarnej Lądu...

Duży ukłon w stronę tłumaczki, która stanęła przed iście herkulesowym zadaniem, zadaniem zmierzeniem się z setką różnych publikacji (nieprzetłumaczonych bądź „spolszczanych” z pominięciem integralnych fragmentów),i wyzwaniu podołała, a nawet zdarzało jej się poprawiać autora. No i trzeba wypowiedzieć się dodatnio o jakości samego przekładu – bo z uwagi na styl autora nie była to łatwa robota. Zastanawia mnie jednak czy analizy językowe autora (tyczące się wszak francuszczyzny) nie powinny zostać pozostawione w oryginale wraz z przypisem iż nie da się ich przełożyć... Nie wiem czy w tej materii nie doszło do uproszczeń – każdy języka ma w końcu swoją historię i ewoluuje inaczej.

Podsumowując – biorąc do ręki książkę Vigarello od razu mamy wrażenie, że nie my jesteśmy jej adresatami, a jego rozmiłowani w winie i amorach rodacy. Bardziej to rzecz o kulturze i w jakiś sposób sama do bycia dziełem literackim aspirująca, niż tekst popularnonaukowy, solidny bryk czy ściągawka. Rodzi się wrażenie że materiały przezeń wygrzebane nie są unikatowe, i mimo silnej pozycji Francji jako ośrodka kultury i trendów w skali całej Europy, przemilczeniu ulegają nie tylko analogie, ale i zgoła lepsze przykłady – taka jest jednak cena różnorodności lingwistycznej naszego kontynentu. Iluż tęgich szlachciurów było choćby w naszej historii!
W tekście zawarto wiele cennych refleksji i obserwacji. Rezygnując z powtórzeń i przeintelektualizowanych gier z czytelnikiem można by tekst ugładzić, czyniąc go przystępniejszym i jakkolwiek nie zubażając. Trudna lektura, może zbyt rozwlekła.

Książka jest trudna w odbiorze – świetnie by się jej słuchało w formie audiobooka, ale ogrom skupienia jakiego wymaga od czytelnika odbiera całą radość z czytania. Tekst z powodu koszmarnej złożoności najzwyczajniej nuży, czytelnik się gubi...
Zarzucanie autorowi bełkotu byłoby popisem własnej miałkości intelektualnej, ale uczciwe trzeba przyznać że zdania są przeładowane,...