Ta powieść jest jednocześnie okropnie nudna i urocza. Czytałam ją w wersji angielskiej, więc nie wiem, jak wypada w przekładzie, ale w oryginale główny bohater mówi językiem tak pretensjonalnym, że chciałoby się go chlusnąć zimną wodą, żeby się trochę wziął w garść.
Przyznaję, że zupełnie nie interesowało mnie rozwiązanie zagadki, według mnie najciekawsze były rozmowy lorda Petera z Parkerem. Zresztą nie dla intrygi sięgnęłam po tę książkę, ale dlatego, że chciałam zobaczyć, jak świetnie wykształcona i zaangażowana chrześcijanka (D.L. Sayers wolała pisać eseje teologiczne, przetłumaczyła też "Boską Komedię", a za kryminały wzięła się dla pieniędzy) zbuduje kryminalną fabułę. Efekt jest taki, jakby do powieści P.G. Wodehouse'a wstawić tajemniczego trupa, a bohaterom kazać mówić językiem z "The Importance of Being Earnest" Oskara Wilde'a. Powieść Sayers nie jest tak głupia, jak Wodehouse (przepraszam fanów, może po prostu ten typ humoru mi nie odpowiada) ani tak cyniczna, jak Wilde - jest uroczo staromodna i zupełnie nie trzyma w napięciu. Do czytania na plaży albo w poczekalni u dentysty. Szkoda poświęcać dla niej wolny wieczór.

Ta powieść jest jednocześnie okropnie nudna i urocza. Czytałam ją w wersji angielskiej, więc nie wiem, jak wypada w przekładzie, ale w oryginale główny bohater mówi językiem tak pretensjonalnym, że chciałoby się go chlusnąć zimną wodą, żeby się trochę wziął w garść.
Przyznaję, że zupełnie nie interesowało mnie rozwiązanie zagadki, według mnie najciekawsze były rozmowy...