Książkę "Zło" Jana Guillou zamknęłam z poczuciem ulgi. Ta lektura wyssała wszystkie moje siły witalne i ledwie "doczołgałam się" do końca. I powodem nie jest temat powieści ukazujący mechanizmy rodzenia się agresji i przemocy ale pomysł na fabułę i sposób narracji.
We wszystkich aspektach mojego życia kieruję się zasadą "mniej znaczy więcej" i uważam że aby przekazać ważne rzeczy nie trzeba epatować drastycznymi obrazami i opisami. Czytelnik i tak zrozumie. W przypadku tej książki niestety tak nie jest.

Autor umieścił akcję powieści w latach 50-tych minionego wieku w Szwecji. Erik to nastolatek który mając w domy agresywnego ojca i zastraszoną matkę swoją złość wyładowuje na kolegach ze szkoły. Jest szefem szkolnego gangu który wymusza haracze, kradnie i leje tych którzy nie chcą się dostosować. Gdy prawda wychodzi na jaw zostaje relegowany ze szkoły a jedyną szansą na dalszą edukację jest szkoła z internatem do której wysyła go matka.
Dla Erica to też szansa aby wyrwać się z kręgu przemocy. Obiecuje sobie że nigdy już nikogo nie uderzy a jego celem będzie nauka i rywalizacja sportowa.
Szybko jednak okazuje się że placówka do której przybył to sprawnie funkcjonująca maszyna zależności młodszych uczniów od starszych którzy wymuszają na nich przysługi i wykonywanie rozkazów a nieposłusznych maltretują. Oficjalnie ma to na celu załatwiania spraw uczniowskich bez interwencji nauczycieli nieoficjalnie zaś jest to regularne znęcanie się nad słabszymi pod płaszczykiem wychowania koleżeńskiego.
Erik nie chce w tym uczestniczyć i automatycznie staje się wrogiem którego za wszelką cenę trzeba zniszczyć.

"Zło" to książka gdzie lanie, bójki, przemoc wylewa się z każdej kartki. Albo widzimy jak bohater bije, albo jest bity albo kombinuje jak uniknąć siłowej konfrontacji. Krew lej się strumieniami, pękają rozbite nosy i wylatują naruszone zęby. W mojej ocenie taka koncentracja aktów agresji powoduje że czytelnik czuje się trochę jak widz horroru Piła V. To już nie szokuje, nie wnosi nowej treści, powszednieje.

Czytając "Zło" miałam z tyłu głowy książkę "Gnój" Wojciecha Kuczoka gdzie podobny temat przedstawiony był dużo bardziej subtelnie a przekaz był równie mocny jeśli nie mocniejszy.

Książkę "Zło" Jana Guillou zamknęłam z poczuciem ulgi. Ta lektura wyssała wszystkie moje siły witalne i ledwie "doczołgałam się" do końca. I powodem nie jest temat powieści ukazujący mechanizmy rodzenia się agresji i przemocy ale pomysł na fabułę i sposób narracji.
We wszystkich aspektach mojego życia kieruję się zasadą "mniej znaczy więcej" i uważam że aby przekazać ważne...