Książki takie jak ta trudno jednoznacznie oceniać. Trudno upatrywać się w nich wartości literackich, analizować ich składnię językową, czy też sposób formułowania przekazu przez autora. Tutaj chodzi o coś zgoła innego - o przekazanie pewnych wartości otoczeniu, otworzenie oczu na palące problemy, dramaty, które być może rozgrywają się za zamkniętymi drzwiami w najbliższym sąsiedztwie. W tej kwestii "Mama kazała mi chorować" spełniło swoje zadanie w stopniu wybitnym.

Julie jest chora. Ma anemię, skazę białkową, alergię pokarmową, częste, nawracające zapalenia dróg oddechowych - a co gorsza, cierpi na poważną, trudną do zdiagnozowania i uleczenia chorobę serca. Zdaniem jej matki jedyną szansą na wyleczenie są kolejne, bolesne zabiegi mające w konsekwencji doprowadzić do operacji na otwartym sercu. Zaczyna więc pielgrzymkę po kolejnych lekarzach, specjalistach przyjmujących w gabinetach w promieniu kilkudziesięciu kilometrów. Wydawać by się mogło - poświęcająca się, zmartwiona stanem zdrowia ukochanej córki kobieta, która dla uleczenia dziewczynki mogłaby poświęcić wszystko.. prawda przedstawia się jednak zgoła inaczej. Sandy cierpi bowiem na zastępczy zespół Münchhausena, który objawia się wywoływaniem i wmawianiem symptomów ciężkich chorób najbliższym, i czerpaniu satysfakcji z przeprowadzanych na nich nieraz ciężkich i bolesnych procedur medycznych. Najczęściej pojawia się w relacji rodzic - dziecko, trudny do wychwycenia i mogący doprowadzić do tragedii.

Książka mną wstrząsnęła. Nie wiem, czy zachowanie matki głównej bohaterki nie było gorsze, niż niektóre z przejawów psychicznego i fizycznego znęcania się. Na te przynajmniej łatwiej zdobyć dowody, i wyzwolić ofiarę spod niszczycielskiego wpływu. A jak udowodnić rodzicom, iż prowadząc swoje dziecko do kolejnych specjalistów nie działają w szeroko pojętej trosce o zdrowie swojego malucha ? jak udowodnić, iż ból głowy/żołądka/brzucha istnieje tylko w czyjejś wyobraźni; ba! wyobraźni kogoś innego, niż sam zainteresowany .. ? Wydaje się to wręcz niemożliwym. Lekturę polecam każdemu, niezależnie od wieku i płci. Każdemu, kto ma w sobie cząstkę empatii i współczucia. Pozostawia niezatarte wrażenia w pamięci i trudno ją zapomnieć. Jak dla mnie - powieść bolesna i wstrząsająca, niemniej w najmniejszym nawet stopniu nie żałuję, iż po nią sięgnęłam.

Książki takie jak ta trudno jednoznacznie oceniać. Trudno upatrywać się w nich wartości literackich, analizować ich składnię językową, czy też sposób formułowania przekazu przez autora. Tutaj chodzi o coś zgoła innego - o przekazanie pewnych wartości otoczeniu, otworzenie oczu na palące problemy, dramaty, które być może rozgrywają się za zamkniętymi drzwiami w najbliższym...