Przeczytałam 'Muminki' po raz pierwszy w swoim życiu. W wieku 20 lat. To jeden z tych nielicznych momentów, kiedy naprawdę nie żałuję zapoznania się z tymi historiami w dzieciństwie. Teraz zostałam zaskoczona przez Tove głębią przemyśleń. Całość przepełniona jest jakimś dziwnym rodzajem mroku, który zaskakująco nie działa obezwładniająco, a w pewien sposób pocieszająco, uspokajająco. Opowiadania dzieją się w fikcyjnym świecie, bohaterami są postaci fantastyczne, niepojawiające się w żadnym innym utworze. Cała magia czytania polegała na możliwości przenoszenia wciąż i wciąż zachowań do świata realnego i interpretacji. Każda emocja, zachowanie zostało dokładnie przemyślane przez autorkę. Kolejny fragment to zaskoczenie czytelnika trafnością szczątków opisów czy też fragmentem dialogu. W kilku słowach oddana zostaje cała mądrość, dotąd niewypowiadana lub opisywana przez grube tomy, gdzie główny wątek gdzieś po drodze się zatraca, blednie przy wielości innych, mniejszych. Szkoda, że zabrzmi to infantylnie, ale Muminki uczą o wiele więcej 'człowieczeństwa' i zrozumienia świata niż wiele pozycji dla dorosłych.

Przeczytałam 'Muminki' po raz pierwszy w swoim życiu. W wieku 20 lat. To jeden z tych nielicznych momentów, kiedy naprawdę nie żałuję zapoznania się z tymi historiami w dzieciństwie. Teraz zostałam zaskoczona przez Tove głębią przemyśleń. Całość przepełniona jest jakimś dziwnym rodzajem mroku, który zaskakująco nie działa obezwładniająco, a w pewien sposób pocieszająco,...