Bolesław Leśmian to poeta kosmiczny. Jest twórcą jedynej w swoim rodzaju poezji, zachwycającej niepowtarzalnym stylem i rozmachem w kreacji niezwykłych światów. To, co wyprawia z językiem polskim, wprost nie mieści się w głowie!

„Z tamtej strony ciszy” jest zbiorem czterdziestu czterech wierszy poety. Nawiązują one często do snów i marzeń sennych. Pełne są rozważań filozoficznych - poeta spiera się z Bogiem, porusza kwestie egzystencjalne. Bezapelacyjnie Leśmian jest mistrzem miłosnych opowieści, rozgrywających się na łonie dzikiej i nieokiełznanej natury. W jego utworach pojawiają się liczne neologizmy, zwane leśmianizmami. Nade wszystko wiersze są niesamowicie piękne i melodyjne, co nie uszło uwadze twórcom piosenek – poezję Leśmiana śpiewają m.in. Ewa Demarczyk (Garbus),Grzegorz Turnau (Jakieś inne słowa, We śnie, Szli tędy ludzie ),Marek Grechuta (W malinowym chruśniaku),Adam Strug, Czesław Niemen, Anna Maria Jopek i wielu innych.

Poezja Bolesława Leśmiana jest mocno oderwana od rzeczywistości, jakby nie z tego świata. Wszystko jest płynne i niespełnione, zawieszone gdzieś pomiędzy. To wiersze dziejące się w „bezświacie” w jakiejś rzeczywistości równoległej, istniejącej tylko w wyobraźni poety. Coś fantastycznego!

Bolesław Leśmian to poeta kosmiczny. Jest twórcą jedynej w swoim rodzaju poezji, zachwycającej niepowtarzalnym stylem i rozmachem w kreacji niezwykłych światów. To, co wyprawia z językiem polskim, wprost nie mieści się w głowie!

„Z tamtej strony ciszy” jest zbiorem czterdziestu czterech wierszy poety. Nawiązują one często do snów i marzeń sennych. Pełne są rozważań...

Staram się sobie wyobrazić jak wyglądałby mój świat bez najprostszych doznań zmysłowych, które dzisiaj odczuwałem. Próbuję odgadnąć co by się stało, gdyby moje dzisiejsze doświadczenia w literackich wszechświatach równoległych nigdy się nie wydarzyły. Czy dzień, któremu nie pozwoliłbym na przenikanie z tym innym, leśmianowskim, mógłby zostać uznany za udany? Pewnie wszystko by zostało po staremu, szare i nudne. Jednak miałem szczęście, bo dzisiaj w moim życiu zaśpiewało zieloną łąką i zaszumiało wrażliwymi na każdy powiem wiatru, liśćmi brzóz. Zaciągnęło się zmrokiem przedwieczora a magiczna głęboczyzna pociągnęła mnie w dal, pełną snów o rozkosznym bezczasie. W kolorowych przykładach słowotwórstwa znalazłem odskocznię od zwyczajnego i zimowego dnia. Poznałem stan, gdy liryczne sentencje zatapiają mnie niczym topielca w zieloności poezji Bolesława Leśmiana. Nastał czas podziwu dla poety, którego emocjonalność powoduje u mnie przyspieszone bicie serca. I nie ukrywam, że dobrze mi z tym, gdy mogę mu wyjść naprzeciw.

Bosymi nogami przejść po łące pełnej rosy i jednocześnie mieszkać w wielkim mieście jest bardzo trudnym do wykonania zadaniem. Wychylić głowę z zielonego boru, kiedy się ma przed oczami jedynie betonową pustynię jest niemalże niemożliwe. Przejrzeć się w czystym strumieniu, mając niedaleko o wiele mniej przejrzystą Wisłę to marzenie nie do spełnienia. Ale przy odrobinie fantazji miałem możliwość udać się tam, gdzie mój wzrok nigdy nie sięgnął. Mogłem spojrzeć na nieskończone morze kwiatów przy rozstaju dróg, przedzierać się przez kosmate łopuchy i bujne pokrzywy. Mogłem dostrzec czerwone maki w wysokim zbożu i przysiąść na miedzy. Za żadne skarby świata nie oddałbym dzisiaj tej zawartej w wierszach Bolesława Leśmiana różnorodności. Tak jak on, chciałbym zaprosić łąkę do swojego domu i cieszyć się szelestem nawet jej najlichszych roślin.

"Z tamtej strony ciszy" zmusza mnie do obnażenia całej swojej duszy na tchnienia wspaniałej poezji. Eksponuje mój umysł na eksperymenty myślowe w postaci cudów natury. A ja nic sobie z tego nie robiąc, wystawiam się jeszcze bardziej na wpływ tego czegoś, pląsającego nawet w zakamarkach cmentarza. Tak bardzo jestem żądny snów Leśmiana, że zapatrzony i zasłuchany w jego lirykę udaję się za nim bez celu, gdziekolwiek mnie doprowadzi. I nawet gdy napotkam na swojej drodze jadowite skrzeble odmalowane przez polskiego poetę, to z wielkim zainteresowaniem poznam osobiście te ciągle umierające stwory. Leśmianowskie wiersze zachowują się jak przesuwające się na niebie obłoki. Z którejkolwiek byśmy strony na nie spojrzeli, to zawsze zobaczymy co innego. Dlatego też każdy może inaczej interpretować chwile, które tak wiele mi dały przyjemności.

Chciałbym aby w moim życiu zostało coś z tego, co przed chwilą przeczytałem. "A co w oku się nie zmieści to się w duszy rozszeleści", to chyba najlepiej oddające obecny stan mojego umysłu zdanie. Wyobrażam sobie, że będzie ono miało realny wpływ na moją przyszłość. Kiedy nawet nie wszystkie zmysłowe bodźce trafią do mnie w widoczny i namacalny sposób to mam nadzieję, że gdzieś w mojej podświadomości, to co nieuchwytne i nieokreślone, zagości chociaż na chwilę w zakamarkach duszy. A to wszystko za sprawą Bolesława Leśmiana, którego poezja w niczym nie przypomina zdarzeń na jawie.

Staram się sobie wyobrazić jak wyglądałby mój świat bez najprostszych doznań zmysłowych, które dzisiaj odczuwałem. Próbuję odgadnąć co by się stało, gdyby moje dzisiejsze doświadczenia w literackich wszechświatach równoległych nigdy się nie wydarzyły. Czy dzień, któremu nie pozwoliłbym na przenikanie z tym innym, leśmianowskim, mógłby zostać uznany za udany? Pewnie wszystko...