Pomimo braku wciągającej fabuły jest to dalej bardzo przyjemna lektura. Ciekawie zarysowane postaci, oraz osobisty aspekt bycia w opisywanym tutaj cudacznym korowodzie czyniły czytanie tej książki bardzo przyjemnym. Do polecenia.

Pomimo braku wciągającej fabuły jest to dalej bardzo przyjemna lektura. Ciekawie zarysowane postaci, oraz osobisty aspekt bycia w opisywanym tutaj cudacznym korowodzie czyniły czytanie tej książki bardzo przyjemnym. Do polecenia.

Aż ciężko uwierzyć, że jako pierwsza sygnalizuję istnienie tej książki na tym portalu. No, ale to zawsze kolejny punkt na mojej przydługiej liście zasług dla kultury i społeczeństwa.

Do rzeczy.

Zwykle swoje recenzje rozpoczynam od wstępnego zarysowania fabuły, jednak tym razem sobie to daruję. Powód jest dość prozaiczny – tytuł ten jako-takiego szkieletu wydarzeń po prostu nie ma. Huxley przyjrzał się dokładnie swoim rówieśnikom z artystycznych czy tam intelektualnych kręgów, po czym z niezwykłą szczegółowością odmalował ich portrety w książce o jakże znaczącym tytule. Bohaterowie kroczący „W cudacznym korowodzie” są troszkę dziecinni, bardziej śmieszni, zdecydowanie ekscentryczni, a już z całą pewnością budzący smutek - ich cynizm, samouwielbienie, znudzenie życiem, brak celu, obojętność czy wyrzeczenie się moralnych zasad nieustannie stoi im na drodze do osiągnięcia prawdziwego szczęścia.

Jako entuzjasta pozytywizmu jestem oczarowana tą książką. Niezwykle drobiazgowe, przemyślane i interesujące odmalowanie poszczególnych postaci sprawia, że z prawdziwą przyjemnością obserwuje się ich kolejne, stale przeplatające się nawzajem losy.

Ostrzegam więc lojalnie – nie ma tu emocjonującej fabuły, szokującego punktu kulminacyjnego, powalającego zakończenia. Jest za to piękny język, sterta nawiązań do sztuki, przyjemny klimat i wreszcie dyskretny morał: choć ten cudaczny korowód olśniewa swoją niezwykłością, mądrzej i przyjemniej jest go obserwować z okna, niż ruszyć razem z nim…

Aż ciężko uwierzyć, że jako pierwsza sygnalizuję istnienie tej książki na tym portalu. No, ale to zawsze kolejny punkt na mojej przydługiej liście zasług dla kultury i społeczeństwa.

Do rzeczy.

Zwykle swoje recenzje rozpoczynam od wstępnego zarysowania fabuły, jednak tym razem sobie to daruję. Powód jest dość prozaiczny – tytuł ten jako-takiego szkieletu wydarzeń po...