Alicia Fleissig Magal opisuje przeżycia swojej matki od roku 1935, gdy miała piętnaście lat, do lat pięćdziesiątych, gdy była po trzydziestce.
Wspomnienia te są ze sobą zsynchronizowane w sposób sytuacyjny.
Jest to dosyć rzadka, jednak bardzo spójna relacja.
Na początku każdego rozdziału jest wzmianka z przeszłości autorki, a poniżej w nawiązaniu tematycznym opowieści Niki Kohn Fleissig, jej matki. Np. Gdy obie pracowały nad suknią na szkolny bal Alici, Niki wspomina, gdy ubrana w zwiewną, białą suknię, została królową balu na gali studentów medycyny. Zaledwie kilka miesięcy później Niemcy wkroczyli i opanowali Kraków. I tutaj zaczyna się opowieść o tym czego bohaterka doświadczała podczas wojny.
Dany moment, dana chwila uruchamiały potrzebę powrotu do tamtych dni. Ku pamięci przyszłych pokoleń i dla całego świata.
Alicia po latach spisała te wspomnienia, a ich dokładność wzmacnia fakt, iż przed publikacją skonsultowała je z matką. Dzięki temu mamy pewność, że domieszka fikcji jest w tym przypadku wykluczona.
Niezaprzeczalnie dobra książka.
Jest napisana w sposób subtelny. Nie ma drastycznych scen, jest codzienność wojennych dni i towarzyszące jej strach i poczucie zagrożenia.
"Przetrwalam dzięki szczęściu i determinacji - to wszystko". Od cudu do cudu.

Alicia Fleissig Magal opisuje przeżycia swojej matki od roku 1935, gdy miała piętnaście lat, do lat pięćdziesiątych, gdy była po trzydziestce.
Wspomnienia te są ze sobą zsynchronizowane w sposób sytuacyjny.
Jest to dosyć rzadka, jednak bardzo spójna relacja.
Na początku każdego rozdziału jest wzmianka z przeszłości autorki, a poniżej w nawiązaniu tematycznym opowieści Niki...

Chyba z uwagi na fakt, iż książka nie jest bezpośrednią relacją "Ocalałej" a zbiorem krótkich historii spisanych przez jej córkę (wychowaną już w całkiem innych czasach i nie znającą kraju jej przodków) nie stanowi tak realnego i brutalnego opisu wojny do jakiego jesteśmy przyzwyczajeni. Nie ma tu dramatycznych historii walki o każdy dzień życia, nie ma cierpienia jakie doświadczali ludzie zamknięcie w Obozach Koncentracyjnych, nie ma tych cudów o których mowa jest w samym tytule. Czytałam tą pozycję i aż raziło mnie infantylne podejście do tematu samej autorki, bijący z jej postawy życiowej ignorancja zestawiona ze wspomnieniami (skądinąd bolesnymi) jej matki sprawiała, że bardzo źle czytało mi się tą książkę. Może gdyby sama Nika Kohn usiadła i spisała swoje wspomnienia stworzyłaby ciekawą i prawdziwą historię swojego przetrwania a tak powstała z tego książeczka o tym jak można dziecku tłumaczyć prawdy życia podpierając je wspomnieniami z okresu Wojny.

Chyba z uwagi na fakt, iż książka nie jest bezpośrednią relacją "Ocalałej" a zbiorem krótkich historii spisanych przez jej córkę (wychowaną już w całkiem innych czasach i nie znającą kraju jej przodków) nie stanowi tak realnego i brutalnego opisu wojny do jakiego jesteśmy przyzwyczajeni. Nie ma tu dramatycznych historii walki o każdy dzień życia, nie ma cierpienia jakie...

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2013/09/pierre-charras-dziewietnascie-sekund.html

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2013/09/pierre-charras-dziewietnascie-sekund.html